องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 252

ฉินเหยียนเองก็คาดหวังปฏิกิริยาจากหยางจิ่นซิ่วอยู่แล้ว พูดด้วยรอยยิ้มว่า

“เป็ดป่าตัวนี้เนื้อนุ่มมาก ลองชิมดูสิ”

หยางจิ่นซิ่วมองไปที่เป็ดป่าที่ทั้งดูสดและน่าอร่อยตรงหน้านาง ทนไม่ไหวมานานแล้ว แม้ว่านางจะไม่ได้ต่อปากต่อคำกับฉินเหยียน แต่ใครกันจะสามารถต้านทานอาหารเลิศรสแบบนี้ได้?

ไม่รีรอจึงคีบเนื้อเข้าปากอย่างกระตือรือร้น เนื้อฉ่ำที่แทบจะละลายในปาก อร่อยมาก!

หยางจิ่นซิ่วมีสีหน้าพึงพอใจ ทำให้ฉินเหยียนและจ้าวจีเอ๋อร์แอบยิ้ม เมื่อเงยหน้าขึ้นนางพลันพบสีหน้ายิ้มครึ่งไม่ยิ้มครึ่งของฉินเหยียน พูดอย่างไม่พอใจว่า

“เจ้าหัวเราะอะไร ก็ทำมาแล้วยังจะไม่ให้คนอื่นอีกหรือ?”

ฉินเหยียนหุบยิ้มและพูดว่า

“กินสิ เจ้ากินเยอะๆ หน่อยนะ”

เมื่อพูดเช่นนั้น เขาจึงคีบชิ้นเนื้อให้หยางจิ่นซิ่ว แล้ววางลงบนจานของนาง

หยางจิ่นซิ่วแสดงสีหน้ารังเกียจ คีบเนื้อที่ฉินเหยียนตักมาให้ออกจากจานและพูดอย่างเย็นชาว่า

“ไม่ต้องเอาอกเอาใจมากหรอก ข้าไม่มีวันหลงกลเจ้า”

ฉินเหยียนที่ดูแลนางอย่างดี กลับถูกนางไม่สนใจและไม่ยอมรับความหวังดีนั้น เขาไม่ได้รู้สึกกระอักกระอ่วนหรืออายเลยแม้แต่น้อย แต่กลับรู้สึกว่าน่าสนใจมาก ระหว่างกินข้าวเขายังคงหยอกล้อหยางจิ่นซิ่วตลอดเวลา

หยางจิ่นซิ่วคีบเนื้อชิ้นไหน เขาจะรีบคีบเนื้อชิ้นนั้นไปก่อน

เป็นเช่นนี้อยู่สองสามครั้ง หยางจิ่นซิ่วเองก็ไม่ได้สังเกต คิดว่าเป็นเรื่องบังเอิญ

แต่เมื่อบ่อยครั้งขึ้น ทุกครั้งที่นางตั้งใจคีบ จะถูกฉินเหยียนคีบตัดหน้าไปก่อน ยิ่งนางสังเกตมากขึ้นเท่าไหร่ นางก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ นางมองไปที่ฉินเหยียนด้วยสายตาไม่พอใจ

แต่ฉินเหยียนกลับทำทีไม่สนใจ ยังคงเพลิดเพลินกับอาหารเหล่านั้น

หยางจิ่นซิ่วจงใจคีบอาหารตรงหน้าเขา ทันทีที่ยกมือขึ้น ฉินเหยียนก็หยิบตะเกียบขึ้นมาทันที หยางจิ่นซิ่วเองก็ไม่ยอมแพ้ พวกเขาคีบเนื้อชิ้นเดียวกัน ในเวลาเดียวกันทันที

บรรยากาศทั้งหมดพลันหยุดนิ่ง จ้าวจีเอ๋อร์อึ้งไป

หยางจิ่นซิ่วกัดฟันแล้วพูดว่า

“เจ้าจงใจใช่หรือไม่!”

ฉินเหยียนยิ้มชั่วร้าย จากนั้นปล่อยตะเกียบออก แล้วพูดเสียงต่ำว่า

“แค่เรื่องบังเอิญมิใช่หรือ? ในเมื่อเจ้าชอบกินขนาดนั้น ข้าให้เจ้ากินก็ได้”

หยางจิ่นซิ่วโกรธมาก วายร้ายคนนี้วันนี้คงกินยาผิดมา นางระงับความโกรธในใจ วางตะเกียบลง พับแขนเสื้อขึ้นแล้วพูดว่า

“เจ้าคีบชิ้นนั้นแล้ว ข้าไม่กิน เดี๋ยวซวย!”

ฉินเหยียนเช็ดปากและพูดอย่างติดตลกว่า

“ข้าว่าเจ้าคงอิ่มแล้วสินะ”

“เจ้า!”

หยางจิ่นซิ่วโกรธมาก จ้าวจีเอ๋อร์กลัวว่าพวกเขาจะทะเลาะกันกลางโต๊ะอาหาร จึงรีบเข้าไปห้ามเสียก่อน

“ข้าเองก็เริ่มอิ่มแล้ว หรือว่าพวกเราออกไปเดินย่อยกันสักหน่อยดีหรือไม่?”