องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 263

ในขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น จ้าวจือหย่าก็ผลักประตูเข้ามา และเดินไปหาฉินเหยียนด้วยความโกรธ

“องค์ชาย เมื่อครู่ท่านส่งคนมาพาตัวหลิวเชียนเชียนไป นางทำเรื่องอะไรอย่างนั้นหรือ?”

ฉินเหยียนอธิบาย

“ไม่มีอะไร เจ้าเข้าใจผิดแล้ว มานั่งดูการเดินแบบเป็นเพื่อนข้าเถอะ”

จ้าวจือหย่าได้ยินคำนี้เป็นครั้งแรกจึงถามออกไปด้วยความสงสัย

“อะไรคือการเดินแบบเจ้าคะ?”

ทันทีที่นางพูดจบ ม่านก็ได้ถูกเปิดออก

เห็นหลิวเชียนเชียนที่สวมเสื้อผ้าสวยงาม พร้อมรอยยิ้มเคอะเขินบนใบหน้า พร้อมกับเดินออกมอาย่างสง่างาม รายล้อมไปด้วยหญิงงามทั้งแปด

สวยก็สวยอยู่หรอก แต่ฉินเหยียนรู้สึกเหมือนขาดอะไรไป ลูบคางและพึมพำ

“เอ ทำไมสวมชุดมังกรแล้วยังไม่เหมือนองค์ชายเลยล่ะ?”

จ้าวจือหย่าตกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น

“ไอ่หย่า! พูดจาไร้สาระเช่นนี้ได้อย่างไรกัน! เชียนเชียนจะเป็นองค์ชายได้อย่างไร!”

ฉินเหยียนอธิบายว่า

“ข้าแค่พูดเปรียบเฉยๆ เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าแค่คิดว่านางสวมชุดที่ดูหรูหราขนาดนี้แล้ว แต่ทำไมถึงยังดูไม่มีภูมิฐานเอาเสียเลย?”

หลิวเชียนเชียนมองไปที่เสื้อผ้าที่ตนใส่ รู้สึกว่าก็ดูดีไม่น้อย เหตุใดองค์ชายถึงยังไม่พอใจอีก

“องค์ชาย เจ้าต้องการความรู้สึกแบบใดหรือ?”

ฉินเหยียนไม่อาจอธิบายได้ แต่เขารู้สึกว่ายังไม่เป็นที่น่าพอใจ โบกมือปัดแล้วพูว่า

“ไปเอาชุดอื่นมา”

หลิวเชียนเชียนเม้มริมฝีปากแน่นและพูดด้วยความไม่เต็มใจ

“ยังต้องเปลี่ยนอีกหรือเจ้าคะ ข้ารู้สึกว่าชุดนี้ก็ดูดีแล้วนะเจ้าคะ ให้ข้าใส่อีกสักพักเถิดเจ้าค่ะ!”

หญิงงามทั้งแปดปิดม่าน และถอดเสื้อผ้าหลิวเชียนเชียนต่อไป

ฉินเหยียนใช้โอกาสนี้พูดกับจ้าวจือหย่าว่า

“ช่วงนี้องค์ชายใหญ่ส่งจดหมายลับกลับมา พูดว่าในราชสำนักมีเรื่องไม่ค่อยดีนัก”

จ้าวจือหย่าถามอย่างเร่งรีบ

“เกี่ยวกับองค์ชายหรือไม่เจ้าคะ?”

ฉินเหยียนพยักหน้า และพูดออกมาเบาๆ ว่า

“บรรดาขุนนางฝ่ายบุ๋นฝ่ายบู๊ได้ร่วมมือกัน คาดการณ์ว่าตอนนี้คงกำลังหารือกันอยู่ พวกเขากล่าวหาข้าด้วยความผิดหลายประการทั้งๆ ที่ไม่มีมูลเหตุ อีกทั้งยังกล่าวหาว่าข้าคิดอยากแย่งชิงอำนาจและบัลลังก์”

จ้าวจือหย่าตกใจ ยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว มองไปที่ประตูและปิดประตูทันที หันกลับมาถามว่า

“องค์ชาย ท่านคิดจะทำอย่างไรเจ้าคะ?”

ฉินเหยียนยักไหล่

“จะทำอะไรได้เล่า ข้าน่ะหรือจะถูกตั้งข้อหาคิดแย่งชิงอำนาจ?”

จ้าวจือหย่าปิดปากของฉินเหยียนและพูดอย่างกังวลใจ

“องค์ชาย! เรื่องนี้ห้ามพูดออกมามั่วซั่วนะเจ้าคะ”

ฉินเหยียนจับมือจ้าวจือหย่าและพูดอย่างจริงจัง

“ไม่หยอกเจ้าเล่นแล้ว ตอนนี้พวกเรามีสองเรื่องที่ต้องจัดการ”

เขาอุ้มจ้าวจือหย่าไว้ในอ้อมแขน กระซิบไปที่ข้างหูนางว่า

“หาข้าไม่เป็นผู้นำกองทัพใหญ่ พิชิตใต้หล้านี้ ก็คงต้องกล้ำกลืนความโกรธและอดทนต่อความยากลำบากต่อไป”