องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 268

ยุ้งฉางด่านเจียยวี่

หลังจากได้รับการรักษาจากหมอแล้ว ทั้งร่างของหลี่กวงถูกพันเต็มไปด้วยผ้าพันแผล แม่ว่าเด็กรับใช้จะเช็ดตัวเขาหลายต่อหลายครั้ง แต่กลิ่นไข่เน่าและผักเน่าก็ไม่ได้จางหายไป ยังคงมีกลิ่นติดอยู่อย่างนั้น

เขานอนยู่บนเตียง ลืมตากว้าง กัดฟันด้วยความโกรธ พูดออกมาไม่หยุด

“พวกคนไร้อารยธรรมพวกนี้สมควรตายจริงๆ รอให้ข้าจัดการเรื่องเสบียงให้ได้ก่อนเถิด ข้าจะตัดเสบียงพวกเจ้า ให้พวกเจ้าต้องอดตายอย่างหมาข้างถนน!”

“โอ๊ย เจ็บๆๆ...”

ขณะที่เขากำลังก่นด่าอยู่นั้นหลี่ พลันมีหญิงงาม รูปร่างผอมบาง สวมชุดกระโปรงแบบเรียบๆ เข้ามาในห้องพร้อมกับถุงสมุนไพร

หลี่กวงถูกนางดึงดูดเข้าทันที เขาพูดออกมาว่า

“เจ้าเป็นใคร?”

หญิงคนนั้นเดินไปที่ข้างเตียงหลี่กวง โค้งคำนับแล้วพูดว่า

“ข้านำยามาให้ท่านใต้เท้าเจ้าค่ะ”

เด็กรับใช้ชายที่อยู่ด้านข้างก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับอธิบายว่า

“ท่านเท้า หมอได้บอกว่าต้องหาคนที่ใส่ใจ คอยทายาและระมัดระวังอาการบาดเจ็บของท่าน ข้าน้อยนั่นล้วนแต่มือหนัก กลัวว่าจะทำร้ายท่านใต้เท้า จึงหาหญิงสาวคอยช่วยดูแลท่านขอรับ!”

หลี่กวงเหลือบมองรอยยิ้มที่ประจบประแจงของเด็กรับใช้ พร้อมกับยิ้มชั่วร้ายพูดออกมาว่า

“ถือว่าเจ้าทำได้ดี!”

จากนั้นก็หันไปมองใบหน้าสวยของหญิงสาวคนนั้น ใจเขามีความปรารถนา

“พวกเจ้าปิดประตูเสีย ข้าจะเปลี่ยนเสื้อผ้า ห้ามมีใครมารบกวน!”

“รับทราบ!”

เด็กรับใช้มองหน้ากันอย่างเข้าใจ เมื่อปิดประตูแน่นได้ยินเสียงหญิงสาวด้านในร้องออกมา

“ท่านใต้เท้า อ๊ะ! ท่านใต้เท้า อย่าเจ้าค่ะ...”

...

วันต่อมา

จวนเจ้าเมืองได้มีประชาชนมาตีกลองร้องทุกข์อีกครั้ง

“ตึงๆๆ”

หญิงคนหนึ่งจับไม้กลองแน่น ตีลงไปอย่างหนัก พร้อมกับร้องไห้ออกมาว่า

“องค์ชาย! ท่านต้องเป็นคนตัดสินให้ข้าเจ้าค่ะ!”

หลังจากที่ฉินเหยียนออกไปด้านนอก หญิงคนนั้นคุกเข่าลงทั้งน้ำตาพร้อมพูดว่า

“องค์ชาย เจ้าหน้าที่ท้องถื่นหลี่ที่มาใหม่ ทำให้ข้าเสื่อมเสียชื่อเสียง ข้าต้องการฟ้องร้องเขาเจ้าค่ะ!”

ฉินเหยียนยืดตัวตรง ขมวดคิ้วและพูดว่า

“เจ้าหลี่กวงคนนั้นอีกแล้วหรือ ออกคำสั่งให้พาตัวหลี่กวงมา พบกันที่ศาล!”

หลังจากนั้นไม่นาน หลี่กวงถูกพาตัวมาที่ห้องโถง

ฉินเหยียนถามด้วยเสียงหนักแน่น

“นักโทษหลี่กวง เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าทำความผิดอันใด?”

หลี่กวงเหลือบมองหญิงที่นั่งร้องไห้ด้วยความสับสน

“ความผิดหรือ? ข้าทำผิดอันใด?”

เมื่อหญิงสาวได้ยินเช่นนั้น นางก็ร้องตะโกนทันที ชี้หน้าหลี่กวงพร้อมกับก่นด่าว่า

“เจ้ามันไอ้คนสารเลว ต่อหน้าองค์ชายยังไม่ยอมรับความผิด องค์ชาย เขาดูหมิ่นข้า เขาไม่ควรตายดี!”

หลี่กวงขมวดคิ้วและตอบโต้

“เกิดอะไรขึ้นกับข้าอย่างนั้นหรือ?”

ฉินเหยียนตบโต๊ะและพูดอย่างจริงจัง

“เงียบ!”

“หญิงคนนี้ฟ้องเจ้าข้อหาข่มขืน ทำให้นางต้องเสื่อเสียชื่อเสียง เจ้ายอมรับความผิดหรือไม่?”

หลี่กวงบุ้ยปาก

“ข้าเพียงแค่เห็นว่านางหน้าตาดี แค่อยากมีอะไรกันนางก็เท่านั้น ข้าเป็นถึงเจ้าหน้าที่ท้องถิ่น แค่ให้นางมาดูแลข้า มิใช่เรื่องปกติหรือ?”