องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 272

เด็กๆหน้าแดงเมื่อถูกฉินเหยียนดุ และยื่นมือออกมาด้วยความอับอาย

ฉินเหยียนพับแขนเสื้อขึ้นและหยิบไม้บรรทัดขึ้นมาลงโทษด้วยตนเอง ในขณะที่ตีเขาก็สั่งสอนไปด้วย

"ต่อไปข้าไม่อยากได้ยินการเปรียบเทียบสถานะของตนเองกับผู้อื่นอีกต่อไป หากจะเทียบก็ควรจะเทียบการศึกษา เทียบว่าผู้ใดโตขึ้นไปแล้วสามารถเป็นขุนนางได้!"

เด็กๆบังฝ่ามือที่ถูกตีด้วยไม้บรรทัดจนแดง และกล่าวด้วยความอับอายว่า

"เข้าใจแล้วพะยะค่ะ"

เสียงการลงโทษที่ลานทำให้เหล่าผู้คงแก่เรียนที่กำลังพักกลางวันอยู่ออกมาดู

เมื่อเห็นว่าอ๋องเหยียนกำลังสั่งสอนเด็กๆจึงรีบไปต้อนรับ และกล่าวอย่างถ่อมตนว่า

"ไม่ทราบว่าท่านอ๋องอยู่ที่นี่ ขอท่านอ๋องโปรดอภัยพะยะค่ะ"

ฉินเหยียนตีก็ตีแล้วสั่งสอนก็สั่งสอนแล้ว หลังจากให้เด็กๆแยกย้ายกันไปแล้วจึงตอบว่า

"ข้ามาที่นี่วันนี้ด้วยเหตุผลอื่น พวกท่านไปเรียกผู้เรียนที่โตแล้วและมีความสามารถในสถานศึกษามาให้หมด ข้าอยากจะทดสอบพวกเขา"

ไม่นาน

ผู้เรียนที่โตแล้วและมีความสามารถทุกคนในสถานศึกษาต่างมารวมตัวกันที่สถานศึกษา

เมื่อทุกคนมากันครบแล้ว ผู้คงแก่เรียนจึงประสานมือและกราบทูลว่า

"กราบทูลอ๋องเหยียน คนครบแล้วพะยะค่ะ"

ฉินเหยียนพยักหน้าจากนั้นจึงกล่าวว่า

"วันนี้ข้าจะออกข้อสอบหนึ่งข้อ พวกเจ้าจงวิเคราะห์อย่างรอบคอบและเขียนความเข้าใจของพวกเจ้าออกมา"

หลังจากกล่าวจบเขาก็ยกพู่กันขึ้นมาเขียนว่า

สร้างคุณค่าทางจิตวิญญาณให้กับแผ่นดิน ให้ความปลอดภัยในชีวิตแก่ประชาราษฎร์ สืบทอดและสืบสานความรู้ที่หายไปของปราชญ์ และสร้างรากฐานแห่งสันติภาพแก่ชนรุ่นหลัง

หลังจากผู้เข้าสอบอ่านแล้วจึงคิดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นจึงเขียนความเข้าใจของตนเองที่มีต่อประโยคทั้งสี่นี้ลงบนกระดาษ

ในเวลานี้เอง ทหารชั้นยอดจำนวนมากก็ปรากฏตัวขึ้นด้านนอกลานแล้วเข้ามาอย่างร้อนรนและเร่งรีบ

"รายงาน! อ๋องเหยียนพะยะค่ะ"

"ชู่ว!"

หลังจากฉินเหยียนทำท่าทางและส่งเสียงชู่วแล้วจึงส่งสัญญาณให้ทุกคนตอบคำถามต่อไป

ส่วนเขารีบเดินออกมาจากสถานศึกษา

"มีเรื่องอะไร?"

ทหารชั้นยอดกระซิบว่า

"เมืองหลวงส่งราชโองการมาและขอให้ท่านไปรับราชโองการทันทีพะยะค่ะ"

ฉินเหยียนมองขึ้นไปบนท้องฟ้าและพึมพำว่า

"ท้องฟ้ากำลังจะเริ่มเปลี่ยนแล้ว!"

บนถนนที่พลุกพล่าน ชาวบ้านต่างมารวมตัวกันที่ด้านนอกสถานศึกษา ในขณะที่ทุกคนกำลังจับจ้องอยู่ก็เห็นอ๋องเหยียนมาถึง

ชาวบ้านต่างคุกเข่าและก้มศีรษะลงกับพื้นอย่างเคารพนบนอบด้วยท่วงท่าที่สะเทือนฟ้า

"ถวายบังคมอ๋องเหยียนพะยะค่ะ!"

เมื่อขันทีที่ถ่ายทอดพระราชโองการเห็นเช่นนี้จึงเลิกคิ้วสูงและเชิดศีรษะยืดอกอย่างหยิ่งยโส และกล่าวว่า

"องค์ชายสิบสี่ ศักดินาสามพัน อ๋องเหยียนแห่งราชวงศ์ฉินยังไม่คุกเข่าเพื่อรับราชโองการอีก!"

ฉินเหยียนคุกเข่าลงด้วยความเคารพต่อหน้าสาธารณะชน

"หม่อมฉันน้อมรับราชโองการพะยะค่ะ"