องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 276

ฮ่องเต้ฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากวิเคราะห์ข้อดีข้อเสียและคิดว่าดินแดนที่แห้งแล้งเช่นนั้นแม้จะอยู่ในตำแหน่งที่เหนือกว่าแต่ก็ยังไม่น่ากลัว ในเมื่อบุตรชายคนโตเอ่ยปากขอจึงตอบตกลงว่า

"ตกลง ข้าจะเรียกอำนาจในการปกครองเมืองใหม่คืนและมอบให้แก่เจ้าเป็นที่ศักดินา! ร่างราชโองการ!"

องค์ชายใหญ่ฉินชงเหมือนยกภูเขาออกจากอก มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อยพลางประสานมือด้วยความเคารพและกล่าวว่า

"ขอบพระทัยเสด็จพ่อพะยะค่ะ!"

ฮ่องเต้ฉินรีบร่างพระราชโองการทันที หลังจากประทับตราราชลัญจกรหยกแล้วจึงสั่งให้ผู้ดูแลกิจการในพระราชวังนำราชโองการมอบให้แก่องค์ชายใหญ่

ผู้ดูแลกิจการในพระราชวังทูนราชโองการขึ้นด้วยสองมือ และแสดงความยินดีว่า

"ยินดีกับองค์ชายใหญ่ด้วยที่ได้ที่ดินศักดินาพะยะค่ะ!"

เหล่าขุนนางทั้งบุ๋นและบู๊ทั่วทั้งท้องพระโรงต่างก็ประสานมือและแสดงความยินดีเช่นกัน แต่ในคำพูดกลับเผยการเยาะเย้ยออกมา

"ยินดีกับองค์ชายใหญ่ด้วยที่เลือกดินแดนแห้งแล้งเป็นที่ดินศักดินาพะยะค่ะ"

"นั่นสิ ยินดีกับเสด็จพี่ใหญ่ด้วยที่ท่านถอนตัวจากการช่วงชิง"

ฉินชงถือพระราชโองการ บนนั้นเขียนไว้อย่างชัดเจนว่ามอบเมืองใหม่ให้แก่เขา ไม่ต้องพูดถึงว่าในใจเขามีความสุขเพียงใด เขามิได้นำสีหน้าเหน็บแนมของคนเหล่านี้มาใส่ใจเลย

หัวเราะกันเข้าไปเถิด รอจนเมื่อขันทีผู้ถ่ายทอดราชโองการกลับมาและพูดถึงความเจริญรุ่งเรืองของเมืองใหม่ เกรงว่าพวกเจ้าก็จะหัวเราะไม่ออกแล้ว

เมื่อเหล่าขุนนางทั้งบุ๋นและบู๊ทั่วทั้งท้องพระโรงเห็นสีหน้าปิติยินดีขององค์ชายใหญ่ก็พากันเยาะเย้ย

"ได้ดินแดนที่แห้งแล้งผืนหนึ่งมีอะไรน่าพึงพอใจ ไม่รู้จริงๆว่าองค์ชายใหญ่กำลังคิดอะไรอยู่"

"ไม่เคยได้รับการชื่นชมจากฝ่าบาท เมื่อได้รับรางวัลใหญ่เช่นนี้คงดีใจเป็นที่สุดแล้วกระมัง!"

และในเวลานี้เอง

ขันทีที่อยู่นอกตำหนักก็เข้ามาในตำหนักอย่างเร่งรีบ และกล่าวด้วยความตื่นตระหนกว่า

"รายงาน! กราบทูลฝ่าบาท ผู้ดูแลกิจการในพระราชวังทั้งสามคนที่ไปถ่ายทอดราชโองการยังชายแดนกลับมาแล้วและบอกว่ามีเรื่องสำคัญต้องการกราบทูลพะยะค่ะ!"

ดูจากระยะทางทั้งสามคนนี้ก็ควรกลับมาถึงเมืองหลวงแล้ว

"ให้เข้าเฝ้าได้"

ขุนนางทั้งบุ๋นและบู๊ทั่วทั้งท้องพระโรงต่างยืนนิ่งที่ตำแหน่งของตนอย่างสง่าผ่าเผยอีกครั้ง

ฮ่องเต้ฉินนั่งอยู่บนบัลลังก์มังกรและมองดูพระราชโองการให้เพิกถอนอำนาจในการปกครองเมืองใหม่ที่ร่างเสร็จแล้วพร้อมลงตราราชลัญกรหยก จากนั้นจึงมอบให้ผู้ดูแลกิจการในพระราชวังที่ยืนอยู่ข้างกาย

"เจ้าส่งคนไปถ่ายทอดราชโองการ"

"พะยะค่ะ"

"ฝ่าบาทพยะค่ะ!"

ขันทีทั้งสามวิ่งเข้ามาในตำหนักจินหลวนด้วยความรวดเร็ว และคุกเข่าลง

"ถวายบังคมฝ่าบาท ขอจงทรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นปีหมื่นหมื่นปีพะยะค่ะ!"

ฮ่องเต้ฉินโบกมือ

"เหตุใดจึงลนลานเช่นนี้?"

ขันทีคนหนึ่งหยิบฎีกาออกมาจากแขนเสื้ออย่างตัวสั่นงันงก และรายงานว่า

"กราบทูลฝ่าบาท องค์ชายสิบสี่ได้สร้างเมืองใหม่ที่งดงามเมืองหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ระหว่างด่านถงกวานและด่านเจียยวี่พะยะค่ะ!"

เมื่อได้ยินเช่นนี้เหล่าขุนนางทั้งบุ๋นและบู๊ทั่วทั้งท้องพระโรงต่างก็วิจารณ์กันอย่างแปลกประหลาด

"ประเดี๋ยวก่อน เขาพูดอะไร เมืองใหม่ ที่ดินศักดินาที่เพิ่งพระราชทานแก่องค์ชายใหญ่นั่นน่ะหรือ?"

เพื่อที่จะส่งข่าวให้เหล่าองค์ชายองค์ชายแปดจึงขยับไปข้างๆองค์ชายใหญ่

"เสด็จพี่ใหญ่ ท่านรู้อะไรมาใช่หรือไม่ เมืองใหม่นี้......"

ทว่ายังไม่ทันที่จะกล่าวจบ ฮ่องเต้ฉินก็ลุกขึ้นยืนอย่างเคร่งขรึมโดยสูญเสียความสง่างามในเวลาปกติไป

"พวกเจ้าทั้งสามพูดจาเลอะเทอะเหลวไหล ใครก็ได้ เอาไปโบย!"

ผู้ถ่ายทอดราชโองการทั้งสามรีบร้องขอความเมตตา

"ฝ่าบาพะยะค่ะ ความงดงามของเมืองใหม่นี้ข้าน้อยทั้งสามได้เห็นมาด้วยตาตนเอง ไม่มีเจือความเท็จใดๆ ขอฝ่าบาทโปรดพิจารณาด้วยเถิดพะยะค่ะ"

องครักษ์ส่วนพระองค์ได้ก้าวไปข้างหน้าแล้วเพื่อเตรียมจับคน

ทว่าฮ่องเต้ฉินกลับเสียมารยาทในท้องพระโรง เขาก้าวลงมาจากบัลลังก์พลางถือฎีกาและถามด้วยความโกรธว่า

"ยังจะกล้าพูดว่าไม่มีความเท็จเจือปน ขนาดของเมืองใหม่นี้เทียบได้กับเมืองหลวงของต้าฉิน สิ่งก่อสร้างแต่ละแห่งสูงมากกว่าสิบจั้งซึ่งสูงกว่าตำหนักจินหลวนของข้า เจ้าจะอธิบายอย่างไร!"

ทันทีที่กล่าวคำพูดนี้ออกมาขุนนางทั้งบุ๋นและบู๊ทั่วทั้งท้องพระโรงต่างก็ตกตะลึง

ตึกรามบ้านช่องที่สูงกว่าตำหนักจินหลวน นี่เป็นสิ่งที่ไม่กล้าจินตนาการ

"ลากออกไปโบย!"

ในขณะที่องครักษ์ส่วนพระองค์กำลังจะไปจับคนนั้นเอง ไท่ฟู่ก็ลุกขึ้นยืนทันที

"ฝ่าบาทโปรดระงับโทสะ รอข้าน้อยถามแล้วจึงลงโทษก็ยังไม่สายพะยะค่ะ"

สองมือของฮ่องเต้ฉินสั่นเทา หลังจากมอบฎีกาให้แก่ไท่ฟู่แล้วเขาจึงยืนเอามือไพล่หลัง

ในเวลานี้เขาไม่เชื่อว่าเมืองใหม่แห่งนี้จะมีอยู่จริง