องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 284

ในสมัยโบราณการตัดผมหมายถึงการออกบวช

คนโบราณเน้นย้ำว่าเนื้อหนังมังสารวมถึงเส้นผมได้รับมาจากบิดามารดามิอาจทำลาย

แต่ในเวลานี้ฉินเหยียนตัดผมแทนการตัดศีรษะเพื่อพิสูจน์ความจริงใจของตน การกระทำเช่นนี้ทำให้ชาวประชาต่างก็ตกใจ

ในสายตาของทุกคนหมายความว่าต่อจากนี้ไปเขาจะไม่ต่อสู้เรื่องทางโลก ไม่คิดเรื่องราชสำนัก ไม่แสวงหาอำนาจ และจะเป็นผู้สูงส่งที่ละซึ่งทางโลก

เดิมทีชาวบ้านต้องการเลือกอ๋องเหยียนเป็นจักรพรรดิและสถาปนาราชวงศ์ใหม่ ทว่าพวกเขามิได้คิดถึงปัญหาจากมุมมองของอ๋องเหยียน และถึงกับบีบบังคับจนเขาต้องตัดผมและไม่ยุ่งเรื่องทางโลกอีกต่อไป

ชาวบ้านต่างโทษตนเอง

"ทั้งหมดเป็นความผิดของพวกเรา เป็นเพราะพวกเราบีบบังคับ!"

"พวกเราเห็นแก่ตัวเกินไป คิดแต่เรื่องของตนเองเท่านั้น ไม่คำนึงถึงความรู้สึกของอ๋องเหยียน พวกเราผิดอย่างมหันต์!"

ชาวบ้านที่อยู่ด้านล่างระเบียงต่างเศร้าโศกเสียใจ บางคนน้ำตาไหล บางคนสะอื้นเบาๆ บางคนไม่อาจควบคุมอารมณ์และร้องไห้ออกมาเสียงดัง

แม้แต่เหล่าขุนนางฝ่ายบู๊ที่มาด้วยกันก็ยังตื่นตระหนกกับการกระทำเมื่อครู่ของฉินเหยียน

ไม่คาดคิดว่าอ๋องเหยียนจะเป็นผู้ที่สามารถรักษาความเมตตากรุณา ความชอบธรรม ความเหมาะสม ภูมิปัญญา และความศรัทธายึดมั่นในคำสั่ง เขาไม่สนใจความเป็นความตายและตัดผมแทนการตัดศีรษะเพียงเพื่อจะพิสูจน์ความจริงใจของเขา

ผู้ที่คำนึงถึงใต้หล้าทั้งยังมีความสามารถและกลยุทธ์อันยอดเยี่ยมมิใช่กษัตริย์ผู้ปรีชาที่พวกเขาอยากจะติดตามไปครอบครองใต้หล้าด้วยหรอกหรือ!

เมื่อเปรียบเทียบกับเจ้าชายองค์อื่นๆในราชสำนัก พวกเขาล้วนไร้ประโยชน์ เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตน และเห็นความสำคัญของอำนาจของราชวงศ์มาเป็นอันดับแรก ให้ความสำคัญกับอำนาจเหนือสิ่งอื่นใด เมื่อเทียบกับอ๋องเหยียนแล้วพวกเขายังสู้สุนัขและสุกรไม่ได้เลย

ทว่าสุดท้ายแล้วราชสีห์ที่มีความเห่อเหิมทะเยอทะยานกลับตกต่ำถึงเพียงนี้

เหล่าขุนนางฝ่ายบู๊ที่ตามมาต่างรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก พวกเขาเสียใจอย่างสุดซึ้ง เสียใจว่าเหตุใดจึงมิได้มองการประพฤติตนของอ๋องเหยียนให้ชัดเจนเสียก่อน ทว่าเวลานี้สายเกินไปแล้วที่จะพูดอะไร

พวกเขาแต่ละคนต่างส่ายศีรษะ ถอนหายใจ ทุบหน้าอกและกระทืบเท้าเพื่อระงับอารมณ์ในใจโดยไม่ปล่อยให้น้ำตาแห่งความเสียใจไหลออกมา

ชั่วขณะหนึ่งเมืองใหม่ทั้งเมืองก็เต็มไปด้วยความโศกเศร้า และทั้งเมืองต่างก็ร้องไห้อย่างขมขื่น

ฉินเหยียนลงมาจากระเบียงของหอหม่านฮวา ในมือถือผมสีดำ เมื่อสายลมพัดผ่านผมบนศีรษะของเขาที่ขาดไปก็ยิ่งเพิ่มความอ้างว้างขึ้นมาอีกหลายส่วน

เขายืนอยู่เบื้องหน้าองค์ชายใหญ่ สองมือถือผมที่ตัดออกมา

องค์ชายใหญ่ฉินชงตกตะลึงเป็นอย่างมาก สองมือที่ถือพระราชโองการสั่นอย่างควบคุมมิได้ คิ้วของเขาบิดเบี้ยวพลางจ้องไปที่ฉินเหยียนอย่างเคร่งขรึม และกล่าวด้วยเสียงอันเบาว่า

"เจ้าเล่นละครหนักเกินไปหน่อยแล้วกระมัง!"

ฉินเหยียนมองเข้าไปในดวงตาที่สงสัยขององค์ชายใหญ่ จากนั้นยิ้มอย่างขมขื่นและจนปัญญาพลางกล่าวว่า

"ตัดผมยังดีเสียกว่าตัดศีรษะ มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะรักษาชีวิตของข้าเอาไว้ได้"

องค์ชายใหญ่ฉินชงถอนหายใจ และกล่าวว่า

"หยิบกล่องผ้ามา!"

แม่ทัพที่อยู่ข้างกายรีบมอบกล่องผ้าให้ทันที

ภายใต้สายตาของทุกคนฉินเหยียนนำผมที่ตัดออกมาวางลงไปในกล่องผ้า

จากนั้นก็คุกเข่าลง และกล่าวเสียงดังว่า

"หม่อมฉันขอบพระทัยในพระเมตตาของเสด็จพ่อพะยะค่ะ!"

เมื่อเห็นอ๋องเหยียนรับราชโองการมาจากองค์ชายใหญ่ ชาวบ้านทั้งเมืองก็มิอาจระงับความโศกเศร้าในใจไว้ได้อีกต่อไปและ ร้องไห้เสียงดังออกมา

คล้ายกับว่าพวกเขาต้องการระบายความอยุติธรรมและความคับข้องใจทั้งหมดออกมาแทนอ๋องเหยียน