องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 283

หลังจากเสียงตะโกนหยุดลง สายตาของชาวบ้านก็จับจ้องไปที่อ๋องเหยียน

และเห็นอ๋องเหยียนที่ไม่รู้ว่าไปยืนอยู่ระเบียงชั้นสองของหอหม่านฮวาเมื่อใด โดยเชิดอกและศีรษะพลางถือเครื่องขยายเสียงขนาดใหญ่ และกล่าวอย่างทรงพลังว่า

"ข้าเข้าใจดีว่าเหตุใดทุกคนจึงโกรธ ทุกคนโปรดสงบสติอารมณ์ก่อน!"

เมื่อเหล่าแม่ทัพของเมืองหลวงเห็นท่าทีนี้พวกเขาก็รู้ว่าทุกอย่างจบสิ้นลงแล้ว

ชื่อเสียงของฉินเหยียน เพียงคำพูดเดียวชาวประชาก็ตอบสนอง ขอเพียงเขายกแขนขึ้นประชากรหลายแสนคนในบริเวณนี้ก็จะลุกฮือขึ้นและเข่นฆ่าทุกคน

ด้วยจำนวนคนที่น้อยนิดเช่นพวกเขานี้เมื่ออยู่ภายใต้วงล้อมของคนจำนวนมากแค่น้ำลายจากชาวบ้านแต่ละคนก็สามารถทำให้พวกเขาจมน้ำตายได้แล้ว

จะทำอย่างไรดี?

แม่ทัพบางคนต้นขาสั่นและหวาดกลัวมากจนอกสั่นขวัญหายไปหมด

หลังจากนั้นก็ได้ยินฉินเหยียนกล่าวอย่างชอบธรรมว่า

"กินเงินเดือนฮ่องเต้ย่อมต้องแบ่งปันความกังวลของฮ่องเต้ ข้าเป็นทั้งองค์ชายและขุนนาง"

"ทุกสิ่งที่ข้ามีในวันนี้ล้วนเป็นของขวัญจากเสด็จพ่อ หากเสด็จพ่อต้องการมันคืนข้าในฐานะโอรสย่อมต้องคืน!"

"ที่พวกเจ้าเรียกร้องความเป็นธรรมให้ข้านั้นข้าเข้าใจ ทว่าขอให้พวกเจ้าโปรดเข้าใจสถานการณ์ของข้าด้วย"

ชาวบ้านทุกคนต่างจ้องมองอ๋องเหยียนด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย พวกเขาจ้องมองไปที่อ๋องเหยียนที่สูงส่งแต่ก็เข้าถึงได้ง่ายและเป็นกันเอง

“ข้าฉินเหยียนเป็นโอรสองค์ที่สิบสี่ของราชวงศ์ต้าฉิน เป็นลูกนอกสมรส พระมารดาเป็นนางกำนัลธรรมดาที่ไม่มีอำนาจและกำลัง ที่ข้าสามารถมาถึงทุกวันนี้ได้ล้วนอาศัยความพยายามของตนเอง"

"เมื่อกองทัพจ้าวบุกโจมตีข้าได้รับคำสั่งให้มาที่ชายแดนเพื่อร่วมเป็นร่วมต่ายกับทุกคน การที่ข้าสามารถแบ่งปันความทุกข์ยากกับชาวประชาทั้งเมืองนับเป็นความโชคดีของข้าแล้ว"

หลังจากกล่าวจบฉินเหยียนก็โค้งคำนับเก้าสิบองศาให้กับทุกคนที่อยู่ ณ ที่แห่งนั้น

"ท่านอ๋อง!"

ในหัวใจของประชาราษฎร์อ๋องเหยียนคือเทพในใจของพวกเขา เป็นปราชญ์ในสายตาของพวกเขา และเป็นกษัตริย์เพียงคนเดียว

ขอเพียงฉินเหยียนเต็มใจและเขาก็ไม่จำเป็นต้องเอ่ยปาก เพียงแค่พยักหน้าชาวบ้านกว่าห้าแสนคนในเมืองใหม่ก็จะสนับสนุนให้เขาเป็นฮ่องเต้

ทว่าในเวลานี้อ๋องเหยียนกลับออกมาพูดถึงความดีของสิ่งที่เรียกว่าราชวงศ์ซึ่งเป็นความรักที่เลือดเย็นในครอบครัวให้ชาวประชาฟัง นี่จะทำอย่างไรกันดี?

คนที่มีจิตใจเปราะบางบางคนรู้สึกปวดใจ และตะโกนทั้งน้ำตาว่า

"ท่านอ๋อง ท่านมีปณิธานที่ยิ่งใหญ่ยาวไกล พวกเราคนธรรมดาจะยอมบุกน้ำลุยไฟเพื่อท่านแม้ตัวจะแหลกราญพะยะค่ะ!"

"ท่านอ๋อง โลกนี้ไม่ยุติธรรม ฮ่องเต้ไร้เมตตา เหตุใดท่านจึงต้องอุทิศตนเพื่อราชวงศ์ที่ไร้หัวใจเช่นนี้ด้วย พวกเราก่อกบฏเถิดพะยะค่ะ!"

"อ๋องเหยียน ข้าน้อยยินดีที่จะเป็นขี้ข้าของท่าน ขยายอาณาเขตเพื่อท่าน ขอเพียงท่านพยักหน้าข้าน้อยก็จะบุกฆ่าไปจนถึงเมืองหลวง!"

ภายใต้การจ้องมองของชาวบ้านทั้งเมืองผู้คนนับหมื่นจ้องมองไปที่ฉินเหยียน แต่ละคนล้วนเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองและความมุ่งมั่นอันแน่วแน่

ฉินเหยียนกวาดสายตามองไปยังเบื้องล่าง ไปยังใบหน้าที่เรียบง่ายและจริงใจ

ทันใดนั้นเขาก็ชักกระบี่ชื่อเซียวออกมาแล้ววางลงบนคอของตนเอง

ฉากนี้ทำให้ทุกคนหวาดกลัวเป็นอย่างมาก รวมไปถึงแม่ทัพของเมืองหลวงผู้มาถ่ายทอดราชโองกา รองค์ชายใหญ่ฉินชง และชาวบ้านนับหมื่น

"อ๋องเหยียน เหตุใดจึงทำเช่นนี้พะยะค่ะ?"