องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 282

วันต่อมา

เมืองใหม่ก็เหมือนวันอื่นๆที่ผู้คนพลุกพล่าน รถและม้าจอแจ ภาพแห่งความเจริญรุ่งเรืองล้วนดำเนินไปอย่างปกติ

องค์ชายใหญ่ฉินชงมาถึงเมืองใหม่พร้อมกับคนกลุ่มใหญ่ และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เหล่าแม่ทัพได้เห็นเมืองที่เจริญรุ่งเรืองเช่นนี้ พวกเขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ มันสมดั่งคำเล่าลือจริงๆ เจริญรุ่งเรืองยิ่งกว่าเมืองหลวงเสียอีก

แม่ทัพที่ปกป้องเมืองได้รับข่าวมาก่อนแล้วจึงเข้ามาต้อนรับ

องค์ชายใหญ่ฉินชงคุ้นเคยกับแม่ทัพเหล่านี้เป็นอย่างดี และทักทายกันอย่างสุภาพ

ตรงกันข้ามกับเหล่าแม่ทัพที่มาถ่ายทอดราชโองการด้วยกลับทำอะไรไม่ถูก และรู้สึกเหมือนถูกโดดเดี่ยว

"น้องสิบสี่ของข้าเล่า? เขาอยู่ที่ใด?"

แม่ทัพที่ปกป้องเมืองหัวเราะ และกล่าวว่า

"หอหม่านฮวาพะยะค่ะ คาดว่าเวลานี้อ๋องเหยียนยังคงอยู่บนเตียงกระมัง ฮ่าๆๆ......"

ทั้งหมดต่างก็หัวเราะอย่างเต็มที่และยังไม่มีความตึงเครียดของการเพิกถอนอำนาจ

ทุกคนขึ้นไปขั้นบนอีกครั้งและเข้าสู่ส่วนที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดของเมืองใหม่ ถนนเต็มไปด้วยผู้คนเดินกันขวักไขว่ รถและม้าสัญจร ชาวบ้านตั้งแผงขายของและขายสินค้าอยู่ริมถนน พวกเขามีชีวิตที่สุขสงบและเต็มไปด้วยความสุข

เมื่อกองทัพใหญ่เข้าไปชาวบ้านต่างก็เฝ้าดูด้วยความครึกครื้น ทำให้ผู้คนมารวมตัวกันมากขึ้นเรื่อยๆจนแน่นขนัดไปหมด

"ถึงแล้ว นี่ก็คือหอหม่านฮวา"

แม่ทัพที่นำทางชี้ไปที่อาคารสูงหกชั้น เมื่อมองจากภายนอกหอนั้นดูงดงามและอลังการเป็นอย่างมากทำให้เหล่าแม่ทัพที่ไม่เคยเห็นโลกกว้างมาก่อนทอดถอนใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า

องค์ชายใหญ่ฉินชงกระแอมแล้วลงจากหลังม้าพลางวางมาดองค์ชายและกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า

"มีราชโองการ อ๋องเหยียนแห่งต้าฉินออกมารับราชโองการ!"

ราวกับว่ามันถูกจัดเตรียมไว้นานแล้ว ทันทีที่เขากล่าวจบประตูของหอหม่านฮวาก็ค่อยๆเปิดออกแล้วฉินเหยียนก็ออกมาปรากฏกายภายใต้สายตาของทุกคน

ประชาชนทั้งเมืองตลอดจนแม่ทัพที่ปกป้องเมืองและทหาร ไม่ว่าจะเป็นบุรุษ สตรี ผู้เฒ่า เด็ก ผู้อ่อนแอ และผู้ป่วย ทุกคนต่างคุกเข่าลงแสดงความเคารพด้วยเสียงที่ดังและสะเทือนไปทั่วท้องฟ้า

"ถวายบังคมท่านอ๋อง ขอท่านอ๋องจงทรงพระเจริญพะยะค่ะ!"

ฉินเหยียนเดินไปยังเบื้องหน้าขององค์ชายใหญ่ด้วยรอยยิ้ม และกล่าวว่า

"เสด็จพี่ใหญ่กลับมาแล้ว"

องค์ชายใหญ่ฉินชงกล่าวอย่างจริงจังด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า

"อย่าเล่น ไม่รู้จักเด็กไม่รู้จักผู้ใหญ่ ยังไม่คุกเข่ารับราชโองการอีก!"

ฉินเหยียนจึงหุบยิ้ม ภายใต้การจ้องมองของดวงตาหลายร้อยหลายพันคู่เขาก็คุกเข่าลงพลางประสานมือ และกล่าวว่า

"หม่อมฉัน! รับราชโองการพะยะค่ะ!"

องค์ชายใหญ่ค่อยๆเปิดพระราชโองการแล้วอ่านอย่างเข้มงวดและทรงพลังว่า

"ด้วยโองการแห่งฟ้า ฮ่องเต้จึงทรงมีพระบัญชา จากนี้ไปให้เพิกถอนอำนาจในการสั่งการกองทัพทั้งสามของอ๋องเหยียน....."

ในขณะที่กำลังอ่านราชโองการ หลังจากคำพูดแต่ละคำได้ประกาศออกมาชาวบ้านโดยรอบที่เดิมทีอยู่ในความสงบต่างก็เริ่มกระซิบกระซาบกัน แม้แต่แม่ทัพที่ปกป้องเมืองก็มีสีหน้าเหลือเชื่อ

"เพราะเหตุใดกัน มีสิทธิ์อะไรมาเพิกถอนอำนาจในการบัญชาการทั้งสามทัพ?"

"เมืองใหม่เป็นของอ๋องเหยียน พวกเราคือประชาชนของอ๋องเหยียน!"

"พวกเรายอมรับเพียงอ๋องเหยียนเท่านั้น!"

"กล้าช่วงชิงเมืองใหม่ของพวกเรา สู้กับพวกมันเลย!"

ความโกรธเกรี้ยวของประชาชนถูกกระตุ้นโดยเนื้อหาของพระราชโองการ เลือดที่ร้อนระอุสูบฉีดอย่างแรงด้วยต้องการจะปกป้องบ้านเกิดเมืองนอนของตน

พวกเขาทั้งหมดต่างหยิบสิ่งของต่างๆขึ้นมา เช่น ค้อน พลั่ว เคียว และเครื่องมือในการทำนา ถนนเต็มไปด้วยผู้คนและกลุ่มคนที่มาอ่านพระราชโองการต่างก็ถูกรุมล้อม

เมืองใหม่เป็นความหวังของพวกเขา หากเมืองหลวงพรากแม้แต่ความหวังสุดท้ายที่อยู่ในใจของพวกเขาไป เช่นนั้นพวกเขาก็จะกบฏและจะสนับสนุนอ๋องเหยียนก่อตั้งราชวงศ์ใหม่อย่างไม่ลังเล!

การกระทำของชาวบ้านทำให้เหล่าขุนนางฝ่ายบู๊ที่มาด้วยต่างสั่นสะท้านด้วยความกลัว

เพราะแม้แต่กองทัพทั้งสามที่ปกป้องชายแดนก็ยังต้องการจะกบฏด้วย จิตใจที่ไม่ภักดีของอ๋องเหยียนได้ถูกเปิดเผยอย่างชัดเจนในเวลานี้เอง

เมื่อเห็นท่าทีเช่นนี้ขุนนางฝ่ายบู๊คนหนึ่งจึงถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า

"องค์ชายใหญ่ อ๋องเหยียนคิดจะกบฏจริงๆ จะทำอย่างไรกันดีพะยะค่ะ?"

"ระหว่างทางมาท่านยังรับประกันว่าไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน ดูท่าทีในเวลานี้แล้วกระหม่อมเกรงว่าพวกเราจะไม่ได้กลับไปแล้วกระมังพะยะค่ะ!"

ชาวบ้านวิ่งไปที่หอหม่านฮวามากขึ้นเรื่อยๆ กลิ่นดินปืนในอากาศก็แรงขึ้นเรื่อยๆ สงครามกำลังจะปะทุขึ้น

และในเวลานี้เองทันใดนั้นเสียงของฉินเหยียนก็เหมือนฟ้าร้องที่สั่นสะเทือนท้องฟ้า

"ทุกคนอย่าเพิ่งเอะอะโวยวาย เงียบก่อน! แล้วฟังข้า!"