องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 281

ดวงตาของฮ่องเต้ฉินแดงก่ำ เขาหยิบพู่กันขึ้นมาอีกครั้งและพึมพำว่า

"ข้าจะต้องถอดบรรดาศักดิ์ของเขาด้วย ยึดอำนาจอ๋องของเขา และให้เขากลับมายังเมืองหลวง!"

ฮ่องเต้ฉินยังจงใจเขียนในตอนท้ายของราชโองการว่า ลายพระหัตถ์ของเสด็จพ่อ

จุดประสงค์ก็เพื่อเป็นการเตือนสติเจ้าสิบสี่ว่าเขาไม่เพียงแต่เป็นกษัตริย์แต่ยังเป็นพระบิดาของเขาอีกด้วย!

"เร็ว รีบนำราชโองการฉบับนี้ส่งไปยังชายแดน จะต้องคุมเวลาให้ดี ให้ราชโองการฉบับที่สองนี้ไปถึงช้ากว่าฉบับแรกหนึ่งชั่วยาม!"

"พะยะค่ะ!"

ขันทีน้อยถือราชโองการที่ร่างเสร็จเรียบร้อยแล้วและรีบส่งไปที่ชายแดนทันทีด้วยม้าเร็วแปดร้อยลี้

.......

อีกด้านหนึ่ง

องค์ชายใหญ่ฉินชงไม่รอช้าและรีบขี่ม้าเร็วไปที่ชายแดนพร้อมกับขุนนางฝ่ายบู๊ของราชสำนัก

เมื่อถึงเวลากลางคืนพวกเขาก็หาสถานที่ที่ใกล้ภูเขาและแม่น้ำเพื่อตั้งค่าย

ในขณะที่องค์ชายใหญ่ฉินชงกำลังกินข้าวเย็นกับเหล่าแม่ทัพ เหล่าแม่ทัพก็อดไม่ได้ที่จะบ่นว่า

"ในที่สุดก็มาถึงชายแดนเสียที!"

"เห้อ สองสามวันมานี้ช่างยากลำบากจริงๆ เหนื่อยจนก้นของข้าแทบจะทนไม่ไหวแล้ว"

"อย่าว่าแต่พวกเราเหนื่อยเลย สองสามวันมานี้แม้แต่ม้าก็วิ่งจนตายไปหลายตัวแล้ว นี่ก็ไม่นับว่าอะไร ประเด็นสำคัญคือหากพรุ่งนี้พวกเราเผชิญหน้ากับองค์ชายสิบสี่จริงๆ และพวกเราไม่มีแม้แต่แรงจะสู้แล้วจะป้องกันตัวเองได้อย่างไร?"

องค์ชายใหญ่ฉินชงจิบน้ำ และปลอบใจทุกคนว่า

"อย่ากังวลมากจนเกินไป ข้ารู้จักน้องสิบสี่ดี เขาไม่กบฏหรอก พวกเจ้าสบายใจได้"

หลังจากงานเลี้ยงเสร็จสิ้นองค์ชายใหญ่จึงกลับไปยังกระโจมเพื่อพักผ่อน

ทว่าทันทีที่เข้าไปในกระโจมก็พบชายชุดดำสองสามคนปรากฏตัวอยู่ในกระโจมของเขา

องค์ชายใหญ่ฉินชงมีท่าทีเคร่งเครียดและชักดาบออกมา

"ผู้ใดบังอาจถึงเพียงนี้!"

หนึ่งในคนชุดดำเอ่ยปากว่า

"ข้าเอง"

เสียงนี้คุ้นเคยมากจนมิอาจคุ้นเคยได้อีกแล้ว จะเป็นใครได้อีกนอกจากฉินเหยียน

ใบหน้าของเขาเผยให้เห็นความปิติยินดี เขารีบเก็บดาบทันทีและก้าวไปข้างหน้าพลางกล่าวว่า

"น้องสิบสี่ เจ้ายังกล้ามารับข้า!"

ฉินเหยียนดึงผ้าปิดหน้าลง และกล่าวอย่างจริงจังว่า

"วันนี้ข้าจำเป็นต้องมา มา นั่งคุยกันเถิด"

ทั้งสองนั่งลงบนพื้น ฉินเหยียนกล่าวด้วยความจริงใจว่า

"เวลานี้การเสียสละรถเพื่อรักษาผู้บัญชาการนับว่าประสบความสำเร็จแล้ว ทว่าตามความเข้าใจของข้าพี่มีต่อฮ่องเต้ในทุกยุคทุกสมัยในประวัติศาสตร์ ข้ายังคงตกอยู่ในอันตราย"

"แม้จะกล่าวว่าการเสียสละรถเพื่อรักษาผู้บัญชาการเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ แต่ทว่าเวลานี้ 'ผู้บัญชาการ' นี้ก็ยังมิได้ปลอดภัยเสียทีเดียว ข้าจึงต้องคิดว่าจะรักษาชีวิตตัวเองอย่างไร"

เมื่อได้ฟังองค์ชายใหญ่ฉินชงยังมิค่อยเข้าใจนัก จึงถามพลางกอดอกว่า

"เช่นนั้นเจ้าลองบอกมาว่าจะรักษาชีวิตของเจ้าไว้ได้อย่างไร?"

ฉินเหยียนแสร้งทำเป็นลึกลับ และกล่าวว่า

"ข้ากล้าเดาว่าหลังจากที่ท่านเพิกถอนอำนาจทางการทหารของข้าแล้ว ข้าจะได้รับราชโองการสิบสองฉบับภายในหนึ่งวัน"

"ราชโองการทั้งสิบสองฉบับนี้จะเป็นการลงโทษข้าที่ละขั้น และเมื่อราชโองการสุดท้ายมาถึงข้าจะถูกลดชั้นลงเป็นสามัญชนเพื่อไม่ให้ข้าเป็นภัยคุกคามได้อีกต่อไป"