องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 281

ดวงตาของฮ่องเต้ฉินแดงก่ำ เขาหยิบพู่กันขึ้นมาอีกครั้งและพึมพำว่า

"ข้าจะต้องถอดบรรดาศักดิ์ของเขาด้วย ยึดอำนาจอ๋องของเขา และให้เขากลับมายังเมืองหลวง!"

ฮ่องเต้ฉินยังจงใจเขียนในตอนท้ายของราชโองการว่า ลายพระหัตถ์ของเสด็จพ่อ

จุดประสงค์ก็เพื่อเป็นการเตือนสติเจ้าสิบสี่ว่าเขาไม่เพียงแต่เป็นกษัตริย์แต่ยังเป็นพระบิดาของเขาอีกด้วย!

"เร็ว รีบนำราชโองการฉบับนี้ส่งไปยังชายแดน จะต้องคุมเวลาให้ดี ให้ราชโองการฉบับที่สองนี้ไปถึงช้ากว่าฉบับแรกหนึ่งชั่วยาม!"

"พะยะค่ะ!"

ขันทีน้อยถือราชโองการที่ร่างเสร็จเรียบร้อยแล้วและรีบส่งไปที่ชายแดนทันทีด้วยม้าเร็วแปดร้อยลี้

.......

อีกด้านหนึ่ง

องค์ชายใหญ่ฉินชงไม่รอช้าและรีบขี่ม้าเร็วไปที่ชายแดนพร้อมกับขุนนางฝ่ายบู๊ของราชสำนัก

เมื่อถึงเวลากลางคืนพวกเขาก็หาสถานที่ที่ใกล้ภูเขาและแม่น้ำเพื่อตั้งค่าย

ในขณะที่องค์ชายใหญ่ฉินชงกำลังกินข้าวเย็นกับเหล่าแม่ทัพ เหล่าแม่ทัพก็อดไม่ได้ที่จะบ่นว่า

"ในที่สุดก็มาถึงชายแดนเสียที!"

"เห้อ สองสามวันมานี้ช่างยากลำบากจริงๆ เหนื่อยจนก้นของข้าแทบจะทนไม่ไหวแล้ว"

"อย่าว่าแต่พวกเราเหนื่อยเลย สองสามวันมานี้แม้แต่ม้าก็วิ่งจนตายไปหลายตัวแล้ว นี่ก็ไม่นับว่าอะไร ประเด็นสำคัญคือหากพรุ่งนี้พวกเราเผชิญหน้ากับองค์ชายสิบสี่จริงๆ และพวกเราไม่มีแม้แต่แรงจะสู้แล้วจะป้องกันตัวเองได้อย่างไร?"

องค์ชายใหญ่ฉินชงจิบน้ำ และปลอบใจทุกคนว่า

"อย่ากังวลมากจนเกินไป ข้ารู้จักน้องสิบสี่ดี เขาไม่กบฏหรอก พวกเจ้าสบายใจได้"

หลังจากงานเลี้ยงเสร็จสิ้นองค์ชายใหญ่จึงกลับไปยังกระโจมเพื่อพักผ่อน

ทว่าทันทีที่เข้าไปในกระโจมก็พบชายชุดดำสองสามคนปรากฏตัวอยู่ในกระโจมของเขา

องค์ชายใหญ่ฉินชงมีท่าทีเคร่งเครียดและชักดาบออกมา

"ผู้ใดบังอาจถึงเพียงนี้!"

หนึ่งในคนชุดดำเอ่ยปากว่า

"ข้าเอง"

เสียงนี้คุ้นเคยมากจนมิอาจคุ้นเคยได้อีกแล้ว จะเป็นใครได้อีกนอกจากฉินเหยียน

ใบหน้าของเขาเผยให้เห็นความปิติยินดี เขารีบเก็บดาบทันทีและก้าวไปข้างหน้าพลางกล่าวว่า

"น้องสิบสี่ เจ้ายังกล้ามารับข้า!"

ฉินเหยียนดึงผ้าปิดหน้าลง และกล่าวอย่างจริงจังว่า

"วันนี้ข้าจำเป็นต้องมา มา นั่งคุยกันเถิด"

ทั้งสองนั่งลงบนพื้น ฉินเหยียนกล่าวด้วยความจริงใจว่า

"เวลานี้การเสียสละรถเพื่อรักษาผู้บัญชาการนับว่าประสบความสำเร็จแล้ว ทว่าตามความเข้าใจของข้าพี่มีต่อฮ่องเต้ในทุกยุคทุกสมัยในประวัติศาสตร์ ข้ายังคงตกอยู่ในอันตราย"

"แม้จะกล่าวว่าการเสียสละรถเพื่อรักษาผู้บัญชาการเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ แต่ทว่าเวลานี้ 'ผู้บัญชาการ' นี้ก็ยังมิได้ปลอดภัยเสียทีเดียว ข้าจึงต้องคิดว่าจะรักษาชีวิตตัวเองอย่างไร"

เมื่อได้ฟังองค์ชายใหญ่ฉินชงยังมิค่อยเข้าใจนัก จึงถามพลางกอดอกว่า

"เช่นนั้นเจ้าลองบอกมาว่าจะรักษาชีวิตของเจ้าไว้ได้อย่างไร?"

ฉินเหยียนแสร้งทำเป็นลึกลับ และกล่าวว่า

"ข้ากล้าเดาว่าหลังจากที่ท่านเพิกถอนอำนาจทางการทหารของข้าแล้ว ข้าจะได้รับราชโองการสิบสองฉบับภายในหนึ่งวัน"

"ราชโองการทั้งสิบสองฉบับนี้จะเป็นการลงโทษข้าที่ละขั้น และเมื่อราชโองการสุดท้ายมาถึงข้าจะถูกลดชั้นลงเป็นสามัญชนเพื่อไม่ให้ข้าเป็นภัยคุกคามได้อีกต่อไป"

"ไม่ๆๆ! ท่านไม่เข้าใจข้า"

ฉินเหยียนส่ายศีรษะ และยิ้มอย่างขมขื่นพลางโต้กลับว่า

"เป้าหมายของข้าไม่เคยอยู่ที่บัลลังก์ แต่เป็นใต้หล้าทั้งหมด"

"นอกจากนี้จริงอยู่ที่ผู้ที่กระทำการใหญ่ไม่ใส่ใจกับเรื่องเล็กน้อย แต่การเนรคุณและกบฏไม่ใช่เรื่องเล็ก ทั้งยังเป็นการละทิ้งหลักศีลธรรม"

"หากข้ากบฏจริงๆ แม้ว่าจะประสบความสำเร็จประชาราษฎร์ในอาณาจักรอื่นๆก็จะรู้ว่าข้าเป็นคนไร้ยางอายที่เนรคุณ ผู้ตรวจสอบกษัตริย์ในใต้หล้าจะเขียนถึงข้าอย่างไร และจะให้ข้าครองใต้หล้าได้อย่างไร"

"พี่ใหญ่ ผู้ที่คิดจะทำการใหญ่จะต้องไม่ทำสิ่งที่น่าละอาย ท่านคิดแบบนี้อันตรายมากนะ"

หลังจากถูกฉินเหยียนโน้มน้าว ฉินชงก็สงบลง

"เป็นข้าที่คิดตื้นเกินไป ผู้ตรวจสอบเหล่านั้นในสภาตรวจสอบจะไม่ปล่อยทรราชไปอย่างแน่นอน หากเนรคุณและก่อกบฏ แม้จะถูกก็จะถูกพวกเขากล่าวเป็นผิด"

ฉินชงจึงเปลี่ยนเรื่องคุย และถาม ว่า

"แต่จะว่าไปเจ้ามีความมั่นใจเพียงใดว่าจะสามารถรักษาหัวของเจ้าไว้ได้?"

ฉินเหยียนเหยียดฝ่ามือออก และกล่าวว่า

"มีความมั่นใจห้าส่วน" ฉินชงตกใจกับคำพูดนี้ และสะดุ้งทันที

"แค่ห้าส่วน ครึ่งต่อครึ่ง เจ้าบ้าไปแล้วหรือที่เดิมพันอนาคตด้วยหัวของตัวเอง?"

ฉินเหยียนยิ้ม และกล่าวต่อว่า

"พรุ่งนี้เมื่อท่านไปถึงเมืองใหม่ เราสองคนต้องเล่นละครฉากใหญ่ต่อหน้าทุกคน ข้าได้จัดเวทีไว้แล้ว"

"ขอเพียงละครฉากใหญ่นี้จบลง ข้ามีความมั่นใจสิบส่วนว่าข้าสามารถรักษาชีวิตของข้าไว้ได้"

ฉินชงครุ่นคิด และกล่าวว่า

"เข้าใจแล้ว เมื่อถึงเวลาพวกเราคนหนึ่งเล่นบทซื่อตรงยุติธรรมอีกคนเล่นบทซื่อสัตย์กล้าหาญ เจ้าบอกมาให้ละเอียดว่าพรุ่งนี้ข้าจะต้องร่วมมือกับเจ้าอย่างไร!"