องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 280

จิ้งจอกเฒ่าไท่ฟู่กลอกตา เมื่อคิดถึงว่าเพื่อที่จะกำจัดฉินเหยียนซึ่งเป็นหายนะในภายภาคหน้าเขาจึงสนับสนุนองค์ชายใหญ่ขึ้นมา ต่อให้จะกำจัดฉินเหยียนไปแล้ววันข้างหน้ามีความเป็นไปได้ว่าองค์ชายใหญ่อาจจะดำเนินรอยตามฉินเหยียน เขาจะไม่มีวันปล่อยให้สิ่งนี้เกิดขึ้นอย่างเด็ดขาด

ดังนั้นเขาจึงก้าวไปข้างหน้า และกล่าวด้วยความกระตือรือร้นว่า

"ฝ่าบาทพะยะค่ะ! ตามความเห็นของกระหม่อมเรื่องนี้ไม่ควรรีบร้อนจนเกินไป....."

ยังมิทันรอให้เขากล่าวจบฮ่องเต้ฉิงก็หยิบฎีกาบนโต๊ะขึ้นมาและเขวี้ยงใส่เขา

"ยังจะพูดเรื่องไร้สาระอยู่อีก!"

"สถานการณ์เลวร้ายถึงเพียงนี้แล้วยังจะบอกว่าไม่เร่งรีบ เจ้ายังมีวิธีใดที่สามารถแก้ไขได้เช่นนั้นหรือ?"

ไท่ฟู่คุกเข่าลงกับพื้นและตกตะลึงเป็นอย่างมากจนมิอาจคิดแผนที่ดีได้

องค์ชายใหญ่ฉินชงประสานมือ และกล่าวว่า

"เสด็จพ่อโปรดระงับโทสะพะยะค่ะ หากไท่ฟู่เป็นกังวลสามารถให้ขุนนางฝ่ายบู๊ในราชสำนักไปกับข้า อย่างไรเสียในบรรดาขุนนางเหล่านี้ก็มีผู้ที่มีความสัมพันธ์อันดีกับไท่ฟู่ ให้พวกเขาไปกับข้าด้วยจะได้ป้องกันคำครหาว่าข้าร่วมมือกับอ๋องเหยียน"

ไท่ฟู่ยืดตัวขึ้นมององค์ชายใหญ่ และกล่าวด้วยความไม่พอใจว่า

"ใครว่าท่านสมคบคิดกับอ๋องเหยียน ข้ากังวลว่าท่านจะกลายเป็น.....คนที่ 2"

ยังไม่ทันที่ไท่ฟู่จะกล่าวจบองค์ชายใหญ่ฉินชงก็รีบประสานมือและกล่าวว่า

"กินเงินเดือนของฮ่องเต้ ต้องแบ่งปันความกังวลของฮ่องเต้ด้วย ความกังวลใจของเสด็จพ่อย่อมเป็นความกังวลใจของลูก ลูกจะไม่ทำให้เสด็จพ่อผิดหวังอย่างแน่นอน และจะกำจัดความกังวลในใจแทนเสด็จพ่อพะยะค่ะ!"

ทันทีที่กล่าวคำพูดนี้ออกไปฮ่องเต้ฉินก็ใจชื้นขึ้นมาทันที และยืนขึ้นตบโต๊ะ

"พูดได้ดี!"

"พวกเจ้าเห็นหรือยัง นี่ก็คือโอรสของข้า นี่ก็คือโอรสองค์โตของข้า!"

ก่อนหน้านี้เขากลัวเป็นอย่างมาก เวลานี้ฉินชงบุตรชายคนโตของเขาอาสาก้าวออกมาเพื่อช่วยเขาขจัดอุปสรรค ในใจเขารู้สึกมีความสุขเป็นอย่างมาก!

แม้ว่าในใจของเหล่าขุนนางทั้งบุ๋นและบู๊ทั่วทั้งราชสำนักจะไม่ยอมรับและไม่เต็มใจเพียงใดก็ไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยคำพูดที่ระคายหูในขณะที่ฮ่องเต้ฉินกำลังขาดสติ แต่ละคนต่างก็หน้าเขียวและก้มศีรษะลง

ฮ่องเต้ฉินโบกมือและสั่งว่า

"ขุนนางฝ่ายบุ๋นในท้องพระโรง จงไปที่ชายแดนกับโอรสของข้า!"

แม้ว่าขุนนางทั้งบุ๋นและบู๊ในราชสำนักจะไม่พอใจ ทว่าพวกเขาก็ทำได้เพียงคุกเข่าลงเพื่อรับราชโองการ

"ฝ่าบาททรงพระปรีชา!"

หลังจากการประชุมเช้าของราชสำนักเสร็จสิ้นลงเหล่าขุนนางต่างก็แยกย้ายกันไป

"เพื่อที่จะปราบอ๋องเหยียนถึงกับให้อำนาจอันยิ่งใหญ่เช่นนี้แก่องค์ชายใหญ่ ทำลายกำแพงบูรพาเพื่อซ่อมแซมกำแพงประจิม นี่จะทำอย่างไรกันดี!"

"กลัวแต่เพียงว่าเมื่ออ๋องเหยียนถูกปราบปรามแล้วองค์ชายใหญ่จะกลายเป็นใหญ่แต่เพียงผู้เดียว และเกิดเหตุการณ์ซ้ำรอยเดิม แล้วจะให้พวกเราอยู่รอดได้อย่างไร?"

"หากองค์ชายใหญ่สมรู้ร่วมคิดกับอ๋องเหยียน สถานการณ์จะไม่ยิ่งควบคุมยากขึ้นอีกหรือ!"

ในใจของไท่ฟู่ยังมีความกังวล เขาเงยหน้าขึ้นมององค์ชายแปดฉินอู่และกระซิบที่ข้างหูเขาว่า

"รีบไปหาเสด็จแม่ของเจ้า เวลานี้มีเพียงนางแล้วที่สามารถหว่านล้อมฝ่าบาทได้"

หลังจากองค์ชายแปดฉินอู่ประสานมือแล้วจึงไปที่ตำหนักของฉินซวงหลาน

"ฝ่าบาทเพคะ เดิมทีหม่อมฉันไม่ควรแทรกแซงราชกิจ ทว่าในฐานะฮองเฮาผู้เป็นมารดาของแผ่นดินหม่อมฉันคิดว่าอำนาจที่ท่านมอบให้แก่องค์ชายใหญ่นั้นมากเกินไปจริงๆ ไม่ควรเลี้ยงเสือจนนำมาซึ่งภัยพิบัติและเพิ่มปีกให้เสืออีกต่อไปนะเพคะ!"

ฮ่องเต้ฉินไม่เข้าใจความหมายที่ซ่อนอยู่ในคำพูดของฮองเฮาฉินซวงหลานเลย เขายังคงตื่นตระหนกและพึมพำต่อไป

"ฮองเฮากล่าวได้อย่างถูกต้อง ข้าไม่ควรเลี้ยงเสือจนนำมาซึ่งภัยพิบัติ ข้าควรจะเรียกคืนอำนาจของเขากลับมาให้หมด ข้าควรจะเพิกถอนอำนาจทั้งหมดของเขา!"

"เร็ว เอาพู่กันมาให้ข้า!"

ขันทีน้อยที่ปรนนิบัติอยู่ข้างกายรีบนำสี่สมบัติล้ำค่าแห่งห้องทรงพระอักษรมาถวาย

ฮ่องเต้ฉินรีบนั่งลงที่โต๊ะแล้วหยิบพู่กันมาเขียนพลางพึมพำว่า

"รีบถอดถอนองค์ชายสิบสี่อ๋องเหยียนศักดินาสามพัน ให้เขามิอาจใช้ทหารได้แม้แต่คนเดียว!"

หลังจากเขียนเสร็จเขาก็วางพู่กันลงและรีบส่งราชโองการนี้ไปยังชายแดนด้วยม้าเร็วแปดร้อยลี้

แม้ว่าจะออกคำสั่งไปแล้วทว่าฮ่องเต้ฉินก็ยังคงไม่สบายใจและเป็นกังวล

ฮองเฮาฉินซวงหลานนำชาและของว่างมา ด้วยต้องการให้ฮ่องเต้ฉินกินสักเล็กน้อยเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ

"ฝ่าบาทเพคะ หลังจากท่านออกว่าราชกิจช่วงเช้าแล้วยังมิได้เสวยพระกระยาหารเลย หม่อมฉันจึงสั่งครัวหลวงให้ทำขนมถั่วเขียว ท่านเสวยสักหน่อยนะเพคะ"

เวลานี้ฮ่องเต้ฉินไม่คิดถึงอะไรทั้งสิ้น ในใจคิดแต่เพียงว่าจะต่อกรกับฉินเหยียนลูกทรพีผู้นี้อย่างไร

ด้วยความรำคาญเขาจึงผลักฉินซวงหลานออกไป

"หลีกไป หายนะกำลังใกล้เข้ามาแล้ว เจ้าอย่ารบกวนข้าได้หรือไม่!"