องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 291

บรรยากาศบนรถม้าที่คุมตัวฉินเหยียนนั้นหม่นหมองเล็กน้อย

อนาคตเป็นสิ่งไม่แน่นอน ฉินเหยียนไม่พูดอะไร ทุกคนยังคงอยู่ในความเงียบ

ฉินเหยียนนั่งอยู่ในรถม้าหลับตาลงเพื่อสะสมพลัง เขาเงียบไปนานก่อนจะเอ่ยปากว่า

"จีเอ๋อร์ วันหลังเจ้าช่วยข้าทำบันทึกและลงรายชื่อผู้ที่เสียสละชีวิตเพื่อข้า ข้าอยากจะให้พวกเขาทิ้งชื่อไว้ในประวัติศาสตร์"

จ้าวจีเอ๋อร์และจ้าวจืออหย่าตกใจ

หลังจากสบตากันจ้าวจีเอ๋อร์จึงกล่าวด้วยความงุนงงว่า

"เรื่องการลงบันทึกต่างๆมิใช่จ้าวจือหย่าจึงจะเหมาะกว่าหรือเพคะ?"

จ้าวจือหย่ากล่าวอย่างไม่เข้าใจเช่นกันว่า

"นั่นสิเพคะท่านอ๋อง การเรียบเรียงเรื่องของบุคคลเช่นนี้เป็นงานของหม่อมฉัน เหตุใดจึงมอบให้กับคนอื่นเล่า?"

คำพูดนี้กล่าวได้อย่างถูกต้อง ในฐานะปั๋วซื่อผู้ตรวจการแผ่นดินจ้าวจือหย่าได้รับคำสั่งจากหอประวัติศาสตร์ให้บันทึกพงศาวดารและบันทึกคำพูดรวมทั้งการกระทำของขุนนางในราชสำนักแล้วรวบรวมไว้ในพระราชวังของต้าฉิน

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ ภารกิจที่ฉินเหยียนมอบหมายให้นั้นเป็นงานของจ้าวจือหย่า

ทว่าฉินเหยียนกลับส่ายศีรษะ และยังคงหลับตาพลางกล่าวว่า

"มอบให้แก่จีเอ๋อร์เถิด เจ้า...."

เขาพูดไปได้เพียงครึ่งๆกลางๆก็หยุด ในใจคิดว่ารอจนรอดพ้นด่านนี้ก่อนจึงค่อยพูดเถิด

จ้าวจือหย่าและจ้าวจีเอ๋อร์มองหน้ากันและมิได้ถามคำถามอีกต่อไป

บรรยากาศภายในรถยังคงอยู่ในความเงียบตลอดทางจนถึงจงเหรินฝู่

หลังจากฉินเหยียนลงจากรถแล้ว เขาก็จูงจ้าวจือหย่าด้วยมือซ้ายและจ้าวจีเอ๋อร์ด้วยมือขวา และเดินเข้าไปในจงเหรินฝู่อย่างช้าๆภายใต้สายตาที่จับจ้องของกองทัพที่ทรงพลัง

จงเหรินฝู่เป็นเรือนจำที่ใช้คุมขังเชื้อพระวงศ์ในประวัติศาสตร์

ต่างจากเรือนจำของกรมอาญาซึ่งคนธรรมดามิอาจเข้าไปในจงเหรินฝู่ได้ มีเพียงเชื้อพระวงศ์เท่านั้นที่มีสิทธิ์ที่จะถูกจองจำอยู่ที่นี่

แตกต่างจากเรือนจำทั่วไป จงเหรินฝู่เป็นจวนที่มีลานภายในแยกต่างหากสำหรับคุมขังนักโทษที่มีสถานะสูงส่ง

ในห้องมีโต๊ะ เตียง และเครื่องใช้พื้นฐานอื่นๆ การตกแต่งไม่แตกต่างจากที่พักที่เรียบง่ายบางแห่งมากนัก ยกเว้นเสียแต่ว่าประตูและหน้าต่างมีตาข่ายเหล็กและลงกลอนอย่างแน่นหนา

อาหารประจำวันเป็นเพียงเศษอาหารเท่านั้น และทุกๆการเคลื่อนไหวของผู้ถูกคุมขังล้วนถูกจำกัดโดยมีกองทัพที่ทรงพลังคุ้มกันอย่างแน่นหนา และไม่อาจติดต่อสื่อสารกับบุคคลภายนอกได้ตามต้องการ

เวลานี้ภายในจงเหรินฝู่

เมื่อองค์ชายเจ็ดฉินอวี่ที่ถูกคุมขังอยู่ที่นี่ได้ยินความเคลื่อนไหวภายนอกลานบ้าน เขายืนอยู่ริมหน้าต่างและมองไปข้างหน้าพลางพึมพำกับตัวเองว่า

"วันนี้ข้างนอกเกิดอะไรขึ้น? เหตุใดจู่ๆจึงมีคนมากมายเช่นนี้?"

ทหารที่อยู่นอกหน้าต่างดวงตาเป็นประกาย สังเกตการณ์เคลื่อนไหวโดยรอบอย่างระมัดระวัง และควบคุมสถานการณ์อย่างเข้มงวด ผู้คนเดินกันขวักไขว่ทุกที่ ทั่วทั้งจงเหรินฝู่ต่างก็พลุกพล่านอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

องค์ชายเจ็ดฉินอวี่เฝ้าดูเป็นเวลานานก็ยังไม่รู้สถานการณ์ที่แน่ชัด ในใจยิ่งรู้สึกสงสัยมากขึ้นว่าผู้ใดถูกคุมตัวมายังที่นี่?

มือทั้งสองป้องปากแล้วตะโกนออกไปด้านนอกว่า

"นี่! มีใครบอกข้าได้บ้างว่าด้านนอกเกิดอะไรขึ้น?"

.......

ฉินเหยียนถูกคุมขังไปยังลานของเรือนเล็กๆหลังหนึ่ง องครักษ์ชี้พลางกล่าวว่า

"เข้าไปได้แล้ว นี่คือที่พำนักของเจ้า"

ฉินเหยียนกุมมือของสตรีทั้งสองและเดินเข้าไปอย่างวางท่า

พลางมองดูรอบๆ

ฉินเหยียนหยิบซาลาเปาซึ่งแข็งอย่างกับหินขึ้นมา สีหน้าของเขาน่าเกลียดมาก และถามว่า

"ของสิ่งนี้ให้คนกินหรือ ให้สุนัขสุนัขยังไม่กินเลย!"

ขณะที่พูดเขาก็เคาะเสบียงแห้งในมือสองครั้งบนโต๊ะ

"นี่มันแข็งจนใช้เป็นหินโจมตีคนได้แล้ว เจ้าเอาไปให้สุนัขสิ ดูสิว่าสุนัขจะกัดลงไหม!"

องครักษ์กอดอก และกล่าวประชดประชันว่า

"เข้ามาในจงเหรินฝู่แล้วยังจะเรื่องมาก ไม่อยากกินก็ไม่ต้องกิน!"

ดังคำกล่าวที่ว่าเงินสามารถจ้างผีโม่แป้งได้

จ้าวจือหย่ารีบก้าวไปข้างหน้าพลางยัดเงินใส่มือของทหาร และกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า

"ขอพวกท่านโปรดอำนวยความสะดวกด้วย ท่านอ๋องกินดีอยู่ดีจนเคยชิน รบกวนทุกท่านช่วยจัดเตรียมอาหารดีๆและอำนวยความสะดวกสักหน่อย จือหย่าขอขอบคุณเจ้าค่ะ!"

ในขณะที่กล่าวนางก็ยัดเงินใส่ในมือขององครักษ์แต่ละคน

พวกเขาประเมินน้ำหนักด้วยมือ

โอ้ มือเติบไม่เบาจริงๆ

เขาจึงเปลี่ยนสีหน้าทันที และประสานมือด้วยความเคารพพลางกล่าวว่า

"ขอรับ พวกเราจะไปเตรียมเดี๋ยวนี้"

ในขณะที่ทหารเหล่านี้กำลังจะออกไป ฉินเหยียนก็ถามขึ้นอีกครั้งว่า

"ช้าก่อน เสด็จพี่เจ็ดของข้าถูกคุมขังอยู่ที่นี่เช่นกันใช่หรือไม่?"