องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 3

อาจารย์หลี่อึ้งไป เขามองฉินเหยียนขึ้นลงอย่างระมัดระวัง

“นี่ เจ้าสามารถต่อโคลงได้ถูกต้องเช่นนี้ได้อย่างไร?”

องค์ชายคนอื่นๆ ก็ค่อยๆได้สติกลับมา ต่างพากันพูดว่า

“น้องสิบสี่ที่ไร้ความรู้และความสามารถ แต่งโคลงออกมาได้จริงๆ!”

“ไม่เพียงแต่แต่งออกมาได้เท่านั้น แต่ยังถูกต้องด้วย!”

ฉินเหยียนคิดไว้แล้วว่าทุกคนต้องมีปฏิกิริยาเช่นนี้ เขาอยากจะตบหน้าพวกเขาเรียงคนเสียจริงๆ!

เขาแคะหูแล้วพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า

“อาจารย์หลี่ โคลงคำขวัญของท่านง่ายมากจริงๆ เรามาทำอะไรที่ยากกว่านี้กันเถิด!”

สีหน้าของอาจารย์หลี่เปลี่ยนเป็นโกรธจัด ในฐานะอาจารย์แห่งสำนักศึกษาหลวงเขาถูกดูหมิ่นว่าไร้ประโยชน์ซึ่งๆ หน้าเช่นนี้ จากนี้เขาจะมีหน้าในสำนักศึกษาหลวงได้อย่างไรกัน!

เขากัดฟันแน่นแล้วพูดว่า

“นี่แค่คู่แรกเท่านั้น ข้าเพียงแค่ออมมือให้เท่านั้น การลงโทษของเจ้าสำหรับข้อนี้เป็นอันยกเลิก!”

ฉินเหยียนเยาะเย้ย

“แล้วข้าจะยังต้องขอบคุณท่านหรือไม่?”

ทั้งสองมองหน้ากัน บรรยากาศรอบข้างเต็มไปด้วยความมาคุ

องค์ชายคนอื่นๆ แสดงท่าทีเหมือนพวกเขากำลังได้ดูการแสดงที่น่าสนุกอยู่

อาจารย์หลี่คิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

“ไม่จำเป็นต้องขอบคุณ ในเมื่อองค์ชายสิบสี่คิดว่าการต่อโคลงคำขวัญเป็นเรื่องง่าย เช่นนั้นข้าจะไม่เกรงใจเจ้าแล้ว!”

“เจ้าฟังให้ดี ประโยคแรกของข้าคือ หอคอยสูงตระหง่าน เจ็ดชั้น สี่ด้าน แปดมุม!”

ไม่มีใครคาดคิดว่าอาจารย์หลี่จะนำโคลงคู่นี้ขึ้นมา พวกเราเริ่มปรึกษากัน

“นี่ โคลงคู่นี้ยากพอตัวเลยนะ ประโยคแรกมีทั้งตัวเลขหนึ่ง เจ็ด สี่ แล้วก็แปด แต่งโคลงกลอนให้เข้าคู่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย!”

“จุ๊ๆๆๆ อยากคิดว่าเจ้าสิบสี่มันต่อไม่ได้หรอก โคลงชุดแรกอาจจะเป็นแค่โชคเข้าข้าง รอบนี้เขาได้ตายจริงๆ แน่!”

ในเวลานี้ ฉินเหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อย โบกมือไปมา แต่ไม่ได้พูดอะไร

อาจารย์ยิ้มเยาะและหัวเราะออกมา

“องค์ชายสิบสี่ ทำไม เจ้ายอมแพ้แล้วหรือ? ดูเหมือนว่าการแต่งโคลงคำขวัญเมื่อครู่คงเป็นแค่เรื่องบังเอิญ!”

องค์ชายคนอื่นๆ พากันเห็นดีเห็นงามไปด้วย

“เขาต้องใช้อุบายเป็นแน่!”

“ช่างน่าอายยิ่งนัก นำความอับอายมาสู่ราชวงศ์!”

อาจารย์หลี่กำมือด้วยท่าทีเหมือนได้รับชัยชนะ และตะโกนเสียงดังว่า

“ส่งคนมา เตรียมไม้ไผ่!”

โดยไม่คาดคิด วินาทีต่อมาฉินเหยียนก็ยืดตัวขึ้นและโต้กลับ

“เจ้าตาบอดหรือ? ข้าไม่ได้ต่อโคลงประโยคที่สองแล้วหรือ? เจ้ามองไม่ออกกลับคิดว่าข้าต่อโคลงต่อไม่ได้?”

“เจ้าพูดไร้สาระ เจ้าต่อโคลงประโยคที่สองเมื่อไรกัน?”

อาจารย์หลี่ตอบโต้กลับด้วยใบหน้าแดงก่ำ

ฉินเหยียนพูดอย่างใจเย็น

“เมื่อครู่นี้ ข้ายื่นมือออกไปเขย่า เพื่อเป็นการต่อโคลงประโยคสองที่ว่า ฝ่ามือสั่นไหว ห้านิ้วมือ ยาวสาม สั้นสอง!”

รอยยิ้มของอาจารย์หลี่แข็งค้างบนใบหน้าในทันที โคลงคู่นี้เขาใช้เวลาคิดถึงเจ็ดวันกว่าจะคิดประโยคสองต่อได้!

เดิมทีอาจารย์หลี่วางแผนที่จะใช้คำถามนี้ในการสอบเข้าขุนนางในวัง

วันนี้เขานำคำถามนี้ออกมาใช้เพื่อต้องการลงโทษองค์ชายสิบสี่ โคลงนี้ไม่เพียงแต่ถูกต้องเท่านั้น แต่ระดับคำและการออกเสียงยังเข้ากันได้ดี นี่เป็นผลงานชิ้นเอกเลยทีเดียว!

หากมิใช่เพราะพระราชโองการของฮองเฮา ที่สั่งให้จัดการกับองค์ชายสิบสี่ อาจารย์คงอดไม่ได้ที่จะชื่นชมองค์ชายสิบสี่ในการต่อโคลงคู่คำขวัญนี้แล้ว

บรรดาองค์ชายต่างอึ้งไป

“นี่ นี่มันเป็นไปได้อย่างไรกัน?”

“ไม่มีทาง น้องสิบสี่ไม่มีทางต่อโคลงคำขวัญนี้ออกมาได้!”

“ประโยคที่ต่อออกมานี้ น้ำเสียงสัมผัส เขาคิดประโยคนี้ออกมาได้อย่างไรกัน?”

ฉินเหยียนยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า

“อาจารย์หลี่ ข้าต้องขอโทษท่านจริงๆ ที่ทำให้ท่านผิดหวัง”

สีหน้าของอาจารย์หลี่ซีดเผือด เขาคิดว่าเขาสามารถทำลายฉินเหยียนด้วยวิธีการต่อโคลงคู่คำขวัญ ทำให้เขาไม่มีทางต่อต้าน เชื่อฟังและยอมรับการลงโทษ

แต่กลับไม่คาดคิดว่าจะต้องเจอกับทางตัน ฉินเหยียนสามารถต่อโคลงคู่คำขวัญได้สำเร็จ!

…

เนื่องจากฉินเหยียนถูกสมุหราชองครักษ์พาตัวไปยังสำนักศึกษาหลวง ในเวลานี้ จึงมีคนจำนวนไม่น้อยเฝ้าดูสถานการณ์ในตอนนี้อย่างครึกครื้น

ในกลุ่มคนนั้นมีร่างที่งดงามร่างหนึ่งปะปนอยู่ด้วย

นางเป็นหลานสาวของนักปราชญ์ในสำนักศึกษา เป็นหญิงสาวที่รู้จักไปทั่วอาณาจักรฉินว่าเป็นคนที่มีความสามารถและมีความรู้ ถือว่าเป็นหญิงที่มีความสามารถเป็นอันดับหนึ่งในสมัยนั้น มีชื่อว่า จ้าวจือหย่า

หากนางไม่ได้เกิดมาเป็นผู้หญิง ด้วยความรู้และความสามารถของนางคงได้เข้ารับราชการในพระราชวังและได้ถูกแต่งตั้งเป็นขุนนางตั้งแต่อายุยังน้อย ไม่มีทางที่จะติดอยู่ในสำนักศึกษาหลวงเป็นได้แค่ปั๋วซื่อ

จ้าวจือหย่าเดินผ่านมาทางนี้พอดี ได้ยินอาจารย์หลี่แข่งต่อโคลงคู่คำขวัญ เมื่อได้ยินโคลงประโยคแรก นางเองก็นึกประโยคสองในใจเช่นกัน