องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 2

ฉินเหยียนถูกฮองเฮาบังคับให้มาที่สำนักศึกษาหลวง

เมื่อบรรดาองค์ชายต่างๆ ที่เห็นองค์ชายที่ไร้ความรู้และความสามารถอย่างฉินเหยียนมาถึงที่นี่ ต่างพากันเยาะเย้ย

“เฮ้อ นี่องค์ชายสิบสี่มิใช่หรือ ช่างเป็นแขกที่หาตัวจับยากเสียจริง เหตุใดวันนี้ถึงมีอารมณ์สุนทรีมาที่สำนักศึกษาหลวงได้เล่า?”

“ข้าเดาว่า ฮองเฮาต้องส่งเขามาทำโทษเป็นแน่!”

“ฮ่าๆๆๆๆ...”

อาณาจักรฉินมีองค์ชายมากกว่าสิบคน แต่ละคนเป็นเหมือนมังกรที่อยู่ท่ามกลางหมู่คน มีแต่ฉินเหยียนเท่านั้นที่วันๆ มัวแต่เอ้อระเหยลอยชาย อ่านหนังสือออกแค่ไม่กี่ตัว

เขาเป็นเหมือนตัวตลกในสำนักศึกษาหลวง ดึงดูดให้บรรดาองค์ชายเข้ามาโจมตีเขาในทุกๆ วัน

หลังจากที่ขันทีส่วนพระองค์ของฮองเฮาได้เจรจากับอาจารย์หลี่เสร็จสิ้น ได้ประกาศออกไปว่า

“ตามคำสั่งของฮองเฮาแห่งอาณาจักรฉิน องค์ชายสิบสี่ไร้ซึ่งศีลธรรม ได้รับคำสั่งมาที่สำนักศึกษาหลวงเพื่อเรียนรู้เกี่ยวกับศีลธรรมให้มากขึ้น!”

อาจารย์หลี่คุกเข่าลงทันทีและพูดว่า

“เพื่อเป็นไปตามคำสั่งของพระองค์ กระหม่อมจะอบรมองค์ชายสิบสี่อย่างเข้มงวดพ่ะย่ะค่ะ!”

ขันทียังคงพูดต่อด้วยท่าทีที่ยากจะประเมินได้ว่า

“ท่านอาจารย์หลี่ ฮองเฮาได้กล่าวไว้ว่า หากองค์ชายสิบสี่ยังไม่มีใจอยากเรียนรู้ เช่นนั้นก็ใช้ไม้ไผ่จากศาลโบยเป็นการสั่งสอน วันนี้เขาต้องเรียนรู้เกี่ยวกับคุณธรรมอย่างลึกซึ้ง!”

“ฮองเฮายังกล่าวอีกว่า องค์ชายสิบสี่มีร่างกายที่อ่อนแอ หากเขาไม่สามารถทนต่อการสอนของท่านอาจารย์ได้ ให้ถือเสียว่าตัวเขาโชคร้าย ยังมีฮองเฮาอยู่ ท่านสามารถสอนทุกอย่างตามที่ท่านต้องการได้เลย”

อาจารย์หลี่กลอกตา พลันเข้าใจในทันทีและตอบรับว่า

“ขอรับ!”

ที่จริงแล้วอาจารย์หลี่เป็นคนของฮองเฮา เพียงแค่ได้ยินคำสั่งพลันเข้าใจความหมายโดยทันที ฮองเฮาคิดที่จะใช้โอกาสนี้ให้เขากำจัดคนๆ นี้ออกไปโดยวิธีเที่ยงธรรม

ฉินเหยียนที่เคยทำงานในสำนักงานรักษาความปลอดภัยมาก่อน เห็นเสือสิงห์กระทิงแรดในสังคมนี้มานักต่อนักแล้ว เมื่อเห็นสีหน้าของอาจารย์หลี่และขันทีอาวุโส เขาจึงรู้ได้ทันทีว่าพวกเขาสมรู้ร่วมคิดกันแน่ๆ จึงพึมพำกับตัวเอง

“ไอ้โจรห้าร้อยสองคนนี้คิดจะใช้สถานการณ์คับขันเช่นนี้เพื่อร่วมมือกัน ขาดก็แต่เขียนคำว่าฆ่าฉันบนหน้าของพวกมันก็เท่านั้นแหละ! แสร้งทำเป็นคนดีเพื่อใช้เป็นข้อแก้ตัว โคตรจะขยะแขยงเลย!”

หลังจากที่ขันทีอาวุโสได้อ่านพระราชโองการจบเรียบร้อยแล้ว เขาก็โบกมือปัดและเดินออกไปอย่างภาคภูมิใจ

ฉินเหยียนหันหน้าไปทางขันทีอาวุโสที่เดินจากไป พลันกลอกตา

อาจารย์หลี่หันไปมองหน้าฉินเหยียนด้วยสีหน้าจริงจังและพูดอย่างเฉียบขาดว่า

“ส่งคนมา นำตัวไปโบย!”

ในอาณาจักรฉิน ที่ที่สามารถโบยองค์ชายได้อย่างโจ่งแจ้งนั้นมีเพียงสำนักศึกษาหลวงแห่งนี้เท่านั้น เป็นเพราะว่าฮ่องเต้องค์ปัจจุบันได้เชื่อมั่นในตัวอาจารย์ที่เข้มงวดในการสอน จึงมอบสิทธิ์นี้ให้แก่สำนักศึกษาหลวงเพียงที่เดียว

หลังจากนั้นไม่นาน ข้ารับใช้ในสำนักศึกษาหลวงได้ย้ายเก้าอี้ม้านั่งยาวมาพร้อมกับไม้ไผ่ มาตั้งไว้ที่ด้านข้าง พร้อมที่จะลงมือได้ตลอดเวลา

บรรดาเหล่าองค์ชายมองไปที่ไม้ไผ่ต่างพากันอ้าปากค้าง

“โอ ปกติแล้วอาจารย์หลี่มักจะลงโทษพวกเราด้วยการโบยด้วยไม้ไผ่อยู่บ่อยๆ แต่ดูเหมือนว่าวันนี้เขาจะจริงจังมากเป็นพิเศษ!”

“องค์ชายสิบสี่เป็นคนไม่เอาไหนมาแต่ไหนแต่ไร ข้าคิดว่าเขาควรจะได้รับการสั่งสอนเช่นนี้เสียตั้งนานแล้ว!”

ฉินเหยียนมองไปที่ไม้ไผ่ที่หนาเท่าแขน ใจของเขาพลันเต้นรัว พลันพยายามคิดหาทางตอบโต้ขึ้นในใจ แต่แล้วได้ยินเสียงอาจารย์หลี่พูดขึ้นดังว่า

“องค์ชายสิบสี่ ในเมื่อฮองเฮามีรับสั่งให้ข้าเป็นคนฝึกวินัยให้กับท่าน เช่นนั้นวันนี้ข้าคงทำให้ท่านขุ่นเคืองใจมากเลยทีเดียว!”

ฉินเหยียนรู้มานานแล้วว่าไอ้แก่คนนี้เป็นพวกเดียวกับฮองเฮา ดังนั้นจึงสูดหายใจเข้าลึกๆ และพูดอย่างเย็นชาว่า

“เกรงว่าท่านอาจารย์คงไม่ได้คิดแค่จะสั่งสอนข้าหรอก คงคิดจะเอาชีวิตข้าด้วยกระมัง!”

จู่ๆ สีหน้าของอาจารย์หลี่พลันเปลี่ยนไป เขาคาดไม่ถึงว่าเด็กโง่เขลาคนนี้จะอ่านอุบายของเขาออก เขากระแอมสองครั้งเพื่อเปลี่ยนเรื่อง

“องค์ชายสิบสี่อย่าพูดจาไร้สาระ! ข้าเป็นอาจารย์ ไม่ใช่เพชฌฆาต หากข้าถามคำถามเจ้า เจ้าตอบคำถามข้าได้ ข้าจะไม่ลงโทษเจ้า แต่ถ้าเจ้าตอบคำถามข้าไม่ได้ เฮอะๆ เช่นนั้นข้าจะลงโทษเจ้าให้สาสม!”

สีหน้าของอาจารย์หลี่เต็มไปด้วยความแน่วแน่ที่จะเอาชนะ ขาดก็แค่เขียนคำว่าทรยศไว้บนหน้าของเขา

เขาลูบเคราอย่างภาคภูมิใจ ยิ้มอย่างมีเลศนัยและพูดว่า

“ฮองเฮามีราชโองการรับสั่งให้ข้าสั่งสอนเจ้า ข้าเองก็ไม่อยากจะทำให้เจ้าลำบากใจ เช่นนั้นข้าขอพูดเรื่องที่อาจจะทำให้ไม่สบายใจก่อนเสียดีกว่า ข้าจะพูดโคลงคำขวัญคู่ หากเจ้าสามารถต่อโคลงได้ถูกต้อง เจ้าจะไม่ถูกลงโทษ แต่ถ้าเจ้าต่อโคลงผิด ผิดหนึ่งข้อ ต้องถูกโบยสิบครั้ง เจ้ามีข้อสงสัยหรือไม่?”

เมื่อได้ยินดังนั้น บรรดาองค์ชายต่างพากันกระซิบกระซาบกัน