องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 315

หลิวหรูซือเผชิญหน้ากับที่หลงใหลของผู้ชม ค่อยๆ ลงไปบนเวที เหลือบมองทุกคนอย่างไม่ถือตัวและสง่างาม จากนั้นริมฝีปากแดงของนางเผยอขึ้นเล็กน้อยและพูดว่า

“ในเมื่อวันนี้ต้องเลือกนางโลมที่สวยที่สุด ดังนั้นต้องแสดงความสามารถกันเสียหน่อย ให้ผู้ชมทุกท่านถามคำถาม ข้าจะแต่งกลอนสดต่อจากคำถามของทุกท่านเอง!”

ทันทีที่คำพูดนี้ถูกกล่าวออกไป ผู้ชมต่างพากันเสียสติในทันที

“อะไรนะ แต่งบทกลอนสดอย่างนั้นหรือ! วันนี้จะต้องเปิดโลกทัศน์ข้าให้กว้างขึ้นอย่างแน่นอน!”

“ข้าขอถาม! ข้าถามเอง!”

“ให้โอกาสข้า ข้าจะถามคำถาม!”

ด้านล่างเวทีกลุ่มผู้ชมที่เป็นนักเรียนต่างตะโกนอย่างดุเดือด ทุกคนต้องการทดสอบหลิวหรูซือ ว่าหญิงงามตัวเล็กนางนี้มีความรู้และความสามารถจริงหรือไม่

บรรดาชายหนุ่มที่มาจากตระกูลขุนนางต่างหลงใหลในความงามของหลิวหรูซือ โดยเงินไปบนเวทีจำนวนมากเพื่อพยายามดึงดูดความสนใจของหลิวหรูซือ

ฉากนี้ดุเดือดอยู่พักหนึ่ง และเกิดการถกเถียงกันอย่างไม่มีสิ้นสุด

หลิวเชียนเชียนทำหน้าที่คุมสถานการณ์เดินขึ้นไปบนเวทีพร้อมกับพูดออกมาว่า

“ทุกท่าน โปรดอยู่ในความเงียบ! ในเมื่อทุกท่านต้องการถามถามคำถาม ทำไมไม่ลองใช้วิธีที่กระชับและชัดเจนล่ะเจ้าคะ”

“ผู้ที่วางเดิมพันให้กับหลิวหรูซือมากที่สุดในครัง้นี้ จะได้เป็นคนถามคำถาม!”

ผู้ชมรู้สึกตื่นเต้นขึ้นอีกครั้ง เพื่อที่จะได้มีโอกาสตั้งคำถามหลิวหรูซือ ผู้ชมไม่ลังเลที่จะทุ่มเงินจำนวนมากเพื่อวางเดิมพัน

เด็กหนุ่มที่มาจากตระกูลร่ำรวยเดิมพันหนึ่งร้อยเหรียญ เป็นคนแรกที่ถามคำถาม

“ว่ากันว่าแม่นางหลิวเป็นหญิงเก่งมากความสามารถทั้งด้านบทกวีและร้องเพลง ข้าสงสัยว่าเจ้าสามารถสรุปความสามารถของผู้เข้าแข่งขันทั้งแปดนางได้หรือไม่”

หลังจากที่เด็กหนุ่มคนนั้นถามคำถามจบ ผู้ชมก็เริ่มพูดคุยกันทันที

“บทกลอนบทเดียวที่ต้องสรุปความสามารถของหญิงงามทั้งแปดนางได้ หากให้เวลาข้าสามวันสามคืน เกรงว่าข้าก็คงไม่สามารถอธิบายความสามารถของหญิงงามเหล่านี้ได้อย่างชัดเจนแน่นอน!”

“โอ้ นี่ไม่ได้หมายความว่าจงใจทำให้คนอื่นลำบากหรือ!”

“ไม่เห็นจำเป็นต้องตั้งคำถามเจ้าเล่ห์ขนาดนี้เลย?”

คนที่ถูกถามคำถามยังไม่ได้ร้อนใจ แต่ผู้ชมกลับร้อนใจแทน นักเรียนกลุ่มหนึ่งที่ชื่นชอบนางกลับเริ่มบ่น

ในทางกลับกันหลิวหรูซือยังคงสงบ มีรอยยิ้มเล็กๆ บนใบหน้า นางหายใจอย่างสงบนิ่ง

“เมื่อเทียบความงามกับหญิงงามทั้งเจ็ดแล้ว ข้าไม่อาจเทียบได้ แต่หากให้ข้าแต่งบทกลอนมาอธิบายพี่น้องหญิงงามทั้งเจ็ดนี้ ข้าคิดว่าบทกลอนนี้เหมาะสมที่สุดเจ้าค่ะ”

ผู้ชมต่างมองหน้ากัน แม้ว่าพวกเขารู้ว่าหลิวหรูซือมากความสามารถ แต่พวกเขาในระยะเวลาอันสั้นนางจะสามารถแต่งกลอนออกมาได้อย่างไร

สายตาที่นิ่งสงบของหลิวหรูซือกวาดสายตามองผู้ชม ริมฝีปากแดงเผยอขึ้นเล็กน้อย นางเอ่ยออกมาว่า

“เมฆาดุจอาภรณ์บุปผาดั่งหญิงงาม”

“ลมวสันต์พัดผ่านรั้ว เม็ดน้ำค้างปรากฏกาย”

“หากมิใช่พานพบที่ภูผาหยก”