องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 360

รถม้าเคลื่อนไปข้างหน้าโดยมีทหารชั้นยอดคุมตัวซ่งอันเซิงที่กรามหลุดรวมไปถึงเหล่าทาสในตระกูลของเขาตามมาอยู่ด้านหลัง

ทุกๆที่ที่เคลื่อนผ่าน เหล่าชาวประชาทั้งหมดต่างก็เผยให้เห็นความประหลาดใจ

ราษฎรที่เห็นฉากที่ซ่งอันเซิงถูกลงทัณฑ์ต่างก็เล่าปากต่อปากว่ามีผู้มีอำนาจมาขจัดความชั่ว

ดังนั้นผู้คนในเมืองจึงเดินตามไปจนมีผู้คนจำนวนมากเดินตามหลังรถม้าไปจนถึงประตูของศาลาว่าการ

จ้าวจีเอ๋อร์ลงจากรถม้าพลางปลอบเด็กสาวที่สะอึกสะอื้นว่า

"แม่นาง หากเจ้าไม่ได้รับความยุติธรรมก็จงร้องทุกข์เถิด"

ทันทีที่กล่าวจบ

เมื่อเหล่านักการที่ยืนเฝ้าประตูเห็นฉากนี้จึงรีบวิ่งเข้าไปยังศาลาว่าการ และตะโกนด้วยความตื่นตระหนกว่า

"ใครก็ได้ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!"

ไม่นานหลังจากนั้นคนกลุ่มหนึ่งก็กรูออกมาจากศาลาว่าการซึ่งทั้งหมดล้วนเป็นนักการ แต่ละคนต่างถือมีดดาบและไม้โบยพลางจ้องมองเหล่าองครักษ์ที่คุมตัวซ่งอันเซิงและทาสราวกับว่ากำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่น่าเกรงขาม และตะโกนว่า

"บังอาจ! แม้แต่คุณชายซ่งพวกเจ้ายังกล้าจับ ไม่อยากมีชีวิตแล้วหรือ! รีบปล่อยคนเดี๋ยวนี้!"

ในเวลานี้เจ้าเมืองซุ่นชิ่งก็รีบวิ่งออกมาด้วยใบหน้าที่ตื่นตระหนกและซีดเซียวราวกับว่าภัยพิบัติกำลังมาเยือน เขาชี้ไปที่ทุกคนด้วยมือที่สั่นเทา และกล่าวว่า

"พวกเจ้ากินดีหมีมาหรืออย่างไร! แม้แต่คุณชายซ่งพวกเจ้ายังกล้าทำให้ขุ่นเคือง รู้หรือไม่ว่าพวกเจ้ากำลังล่วงเกินผู้ใด!"

ต้าหย่งไม่ชอบผู้ที่อาศัยบารมีของนายเที่ยวรังแกชาวบ้านจึงก้าวไปข้างหน้าและยกมือขึ้นตบไปที่ใบหน้าของสุนัขรับใช้อย่างแรง

"เจ้ากล้าตีข้าหรือ! ข้าเป็นถึงเจ้าเมืองซุ่นชิ่ง พวกเจ้าต้องการกบฏเช่นนั้นหรือ ใครก็ได้ฆ่าพวกมันให้หมด!"

เหล่านักการต่างก็ก้าวไปข้างหน้า ในขณะที่กำลังจะลงมือนั้นเองเหล่าองครักษ์คนอื่นๆก็เริ่มเคลื่อนไหว

ในชั่วพริบตาเจ้าเมืองและนักการทั้งหมดต่างก็ถูกตีจนล้มลงพลางปิดใบหน้าที่บวมแดงและกลิ้งไปบนพื้น

"พวกเจ้าเป็นใครกันแน่?"

เจ้าเมืองจ้องมองต้าหย่งและคนอื่นๆด้วยความตื่นตระหนก

ต้าหย่งหยิบตราทหารรักษาพระราชวังของเมืองหลวงออกมาและแสดงให้เจ้าเมืองเห็น

"เบิ่งตาสุนัขของพวกเจ้าแล้วดูให้ชัดว่านี่คืออะไร!"

เจ้าเมืองที่เอามือปิดหน้าพยายามอ่านตัวหนังสือบนตรา จากนั้นเขาก็ตกใจมากและกล่าวอย่างไม่น่าเชื่อว่า

"ตรา ตราของราชวงศ์!"

ต้าหย่งพ่นลมออกมาทางจมูกและหยิบกลองร้องทุกข์ขึ้นมา จากนั้นจึงหันหลังกลับแล้วยื่นให้แก่ชายชราที่ถูกซ่งอันเซิงรังแกพลางกล่าวว่า

"ผู้เฒ่า จงตีกลองร้องทุกข์เพื่อร้องเรียนซ่งอันเซิง!"

ชายชราลังเลที่จะรับกลองร้องทุกข์มา และกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเทาว่า

"ข้า ข้ามิกล้า....."

ต้าหย่งกล่าวอย่างเหยียดหยามว่า

"ฮึ เช่นนั้นก็สมควรแล้วที่โดนรังแก!"

จากนั้นเขาจึงตีกลอง