องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 385

จ้าวจีเอ๋อร์พูดอย่างเย็นชาผ่านฉากบังลมว่า “พวกเจ้าคอยดูแลพื้นที่ไร่นานี้เองก็ถือว่าเหนื่อยลำบากมาตลอด ต่อให้จะมีการนำเงินไปเล็กน้อยก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่พวกเจ้าบังอาจขายพื้นที่ไร่นา นั่นถือเป็นการกระทำความผิดแห่งอาณาจักรฉินที่ใหญ่หลวง หากปล่อยไปเช่นนี้แล้วต่อไปมีคนกระทำตามอีก เช่นนั้นอาณาจักรฉินจะมีกฎอะไรอีกรึ?”

หัวหน้าหม่าตัวสั่นไปทั้งร่าง พูดอย่างฟูมฟายว่า “องค์หญิงสามโปรดไว้ชีวิตด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยมีคนแก่และเด็กที่ต้องดูแล ที่กระทำเรื่องผิดเช่นนี้ก็เพื่อดำรงชีวิต องค์หญิงสามโปรดเมตตาด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”

เขาพูดไปแล้วก็กราบกรานไปไม่หยุด

จ้าวจีเอ๋อร์พูดอย่างไม่ไว้หน้าเลยสักนิดว่า “ไว้ชีวิตย่อมได้ แต่ก็หนีไม่พ้นการลงทัณฑ์ ถอนตำแหน่งราชการของทุกคนที่มีความเกี่ยวข้องทั้งหมด ยึดทรัพย์สินทั้งหมด และตีด้วยไม้พลองห้าสิบที!”

หัวหน้าหม่าตกใจกลัวจนฉี่ราด แม้ว่าจะไม่ได้โดนประหารชีวิต แต่หากโดนตีด้วยไม้พลองห้าสิบทีก็ต้องพิการไปแน่นอน เขาร้องไห้คร่ำครวญอ้อนวอนว่า

“องค์หญิงสามโปรดไว้ชีวิตด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”

จ้าวจีเอ๋อร์พูดอย่างเย็นชาว่า “เมื่อถูกตีห้าสิบทีแล้ว จะรอดรึไม่รอดก็ขึ้นอยู่กับพวกเจ้าแล้ว ลากตัวไปลงโทษ!”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

เหล่าองครักษ์เงาเดินมาลากพวกหัวหน้าหม่าที่พยายามดิ้นรนออกไปอย่างน่าอนาถ

“องค์หญิงสามโปรดไว้ชีวิตด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ......”

ไม่ว่าพวกหัวหน้าหม่าจะร้องคร่ำครวญแค่ไหน องครักษ์เงาก็ไปเริ่มการลงโทษกลางลานทันที

“อ๊าก!” เสียงร้องโหยหวนที่น่าอนาถดังสนั่นไปทั้งจวน

ในที่สุดก็สรุปพื้นที่หมู่บ้านหลงเหยียนได้อย่างชัดเจนแล้ว จ้าวจีเอ๋อร์ถอนหายใจยาวๆ นางลุกขึ้นแล้วออกคำสั่งว่า

“หากทำการลงโทษเสร็จสิ้นแล้วก็ส่งตัวพวกเขากลับไป วันนี้ยืดยาวมทั้งวันข้าเองก็เหนื่อยแล้ว พวกเจ้าไปทำความสะอาดหอนอนของข้า อีกเดี๋ยวข้าจะไปเตรียมตัวพักผ่อน”

“เพคะ” เสี่ยวชุนย่อตัวแล้วพาปิ่นหิรัญย์คนอื่นๆไปทำความสะอาดห้อง

......

วันถัดมา

ลมฤดูใบไม้ร่วงที่อบอุ่น พระอาทิตย์ที่ส่องแสงเจิดจ้า

จ้าวจีเอ๋อร์นั่งอยู่บนรถม้าแล้วหลับตาลงเบาๆเพื่อเดินทางไปหมู่บ้านถัดไป

นอกรถม้า เสี่ยวชุนรายงานว่า “เมื่อคืนนี้หม่อมฉันได้สืบมาเรียบร้อยแล้วว่าหมู่บ้านหู่เหยียนและหมู่บ้านหลงเหยียนนั้น มีความแตกต่างเพคะ”