องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 413

ฉินเหยียนมองบัณฑิตที่อยู่ตรงหน้าเขาด้วยความสงสัย แม้ว่าชายตรงหน้าจะสวมชุดซอมซ่อ แต่หน้าตาและรูปลักษณ์ของเขากลับดูเต็มไปด้วยความกล้าหาญและชอบธรรม

ขณะที่ประเมินก็ถามออกไปว่า

“ชายคนนี้เป็นใคร?”

องครักษ์เงาตอบว่า

“องค์ชาย ชายคนนี้เป็นนักปราชญ์ท้องถิ่น เป็นบุตรชายของตระกูลหลินที่ได้หายสาบสูญไป ตระกูลหลินเคยเป็นตระกูลใหญ่ในเมืองนี้ พ่อแม่ของเขาเป็นข้าราชการ ต่อมาตระกูลกลับตกต่ำเหลือเขาเพียงคนเดียว ตอนนี้เขาต้องรับผิดชอบทั้งตระกูล ทำงานอย่างหนักเพื่อสร้างและกอบกู้ชื่อเสียงของตระกูลหลิน”

ฉินเหยียนพยักหน้าอย่างครุ่นคิด ตอนแรกเขาคิดจะทำให้เรื่องบานปลายไปมากกว่านี้ แต่เขาไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องคู้รักเป็ดแมนดารินที่น่ารันทดนี้ขึ้น

ดังสุภาษิตที่ว่า การตกหลุมรักใครสักคนเป็นเร่องง่าย แต่การแต่งงานมิใช่เรื่องง่ายเลย

ช่างบังเอิญเสียจริง ดีเลย ถ้าอย่างนั้นลองใช้โอกาสนี้ทดสอบพวกเขาเสียหน่อยว่าเป็นคู่รักกันจริงหรือไม่

เขาสั่งให้ปิ่นหิรัญย์นำเก้าอี้มา ฉินเหยียนจงใจโอบแขนรอบตัวหลู่เจาแล้วนั่งบนเก้าอี้ พร้อมกับยิ้มชั่วร้าย

“แม่ของนางพูดเองว่า น้องหญิงหลู่เจาคนนี้ได้นอนกับข้าแล้ว เจ้ายังยอมรับความงามที่ถูกทำลายเช่นนางอีกหรือ?”

ท่าทีที่ยั่วยุของฉินเหยียน ทำให้หลิวซิ่วไฉโกรธมาก เขาชี้ที่ทับกระดาษในมือไปที่ฉินเหยียน กัดฟันและพูดว่า

“เจ้ามันคนชั่วในคราบของคนดี!”

“ดูจากการแต่งตัวของเจ้าก็รู้แล้วว่าเจ้าเป็นคนใหญ่คนโต แต่เจ้ากลับกล้าทำเรื่องลามกอนาจารเช่นนี้ เจ้ามันสัตว์ร้ายในคราบของมนุษย์จริงๆ!”

ฉินเหยียนแสดงอำนาจของเขาและพูดว่า

“ข้าเห็นว่าสาวน้อยคนนี้หน้าตาดี ข้าจึงจ่ายเงินห้าร้อยตำลึงให้กับนางเพื่อเป็นของหมั้น พวกเจ้าที่เป็นประชาชนคนธรรมดา เงินจำนวนนี้คงเพียงพอสำหรับซื้อเสื้อผ้าและอาหารไปตลอดชีวิตที่เหลือนี้แล้ว”

“ดังนั้นข้าจะพาตัวเสี่ยวเจาไป เจ้ามีปัญหาอะไรหรือไม่?”

ด้วยคำพูดที่ยั่วยุเหล่านี้ ทำให้หลินซิ่วไฉโกรธมาก คนชั่วเช่นนี้จะมาคู่ควรกับน้องหญิงเสี่ยวเจาได้อย่างไร!

เขากำที่ทับกระดาษในมือแน่น เตรียมที่จะสู้กับฉินเหยียนด้วยกำลังของเขาทั้งหมด

ในเวลานี้ประชาชนที่ดูอยู่ต่างตะโกนอย่างตื่นเต้นว่า

“เจ้าหน้าที่ทางการมาแล้ว!”

เมื่อหลิวซิ่วไฉได้ยินว่าเจ้าหน้าที่ทางการมา เขาก็รีบรุดไปข้างหน้าพร้อมกับแสดงความเคารพ

“ท่านนายอำเภอ ได้โปรดตัดสินแทนข้าด้วย!”

เมื่อแม่ม่ายหลู่เห็นดังนั้นก็รีบคุกเข่าลงกับพื้นและร้องเสียงดังทันที

“ขุนนางมือสะอาด ได้โปรดช่วยจัดการโดยเร็ว มีคนพยายามลักพาตัวลูกสาวข้า ได้โปรดช่วยข้าด้วย!”

บรรดาเจ้าหน้าที่ศาลาว่าการถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“ใครบังอาจทำเรื่องชั่วช้าเช่นนี้!”

เมื่อไปด้านข้างเห็นชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ มีหญิงสาวนั่งร้องไห้ กอดกันอยู่บนถนน ด้วยพฤติกรรมที่ฉาวโฉ่เช่นนี้ เจ้าหน้าที่ทางการต้องรีบหยุดทันทีพร้อมกับกล่าวว่า

“นี่มันเรื่องอะไรกัน ปล่อยผู้หญิงคนนั้นเดี๋ยวนี้!”