องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 414

ในเวลานี้ เจ้าหน้าที่ทางการเหงื่อออกมาไม่หยุด อีกทั้งไม่กล้าแสดงอาการใดๆ เลย พวกเขายกมือขึ้นทันทีแล้วพูดว่า

“ไม่ใช่ ไม่ใช่ขอรับ!”

“ขอเพียงแค่มีสัญญาทาส และทั้งสองฝ่ายลงนามในสัญญา พร้อมกับมีพยานของทางการและส่งเรื่องต่อกรมวัง หลังจากนั้นหญิงสาวจะกลายเป็นหญิงในวังของท่านขอรับ”

ฉินเหยียนพยักหน้าอย่างเข้าใจ

“ง่ายขนาดนี้เชียวหรือ เช่นนั้นเจ้าก็จัดการเสียเลย ข้าซื้อหญิงคนนี้ไปแล้ว”

เขายังถามแม่ม่ายหลู่อีกครั้งอย่างจงใจ

“เจ้าไม่ว่าอะไรใช่หรือไม่?”

แม่ม่ายหลู่ตกใจมากจนทำอะไรไม่ถูก เมื่ององค์ชายสิบสี่ถามออกมาเช่นนั้น นางรีบคุกเข่าลงทันทีและร้องขอความเมตตา

“องค์ชาย ได้โปรดเมตตาข้าด้วย! ข้ามีตาหามีแววไม่ ข้าได้กล่าวโทษท่านอย่างผิดๆ ข้ายอมรับผิดแล้ว ได้โปรดองค์ชายช่วยเมตตาข้าด้วย ได้โปรดอย่าปฏิบัติต่อข้าอย่างคนนอกรีตเลย ได้โปรดยกโทษให้ข้าด้วย!”

หลินซิ่วไฉไม่อาจควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป เขาคุกเข่าลง ก้มหน้าขอร้อง

“องค์ชายสิบสี่! ข้าขอร้องท่าน! ได้โปรดอย่าพาน้องหญิงเสี่ยวเจาไปเลย ได้โปรดอย่าแยกเราสองคนจากกันเลยขอรับ!”

หลู่เจามองไปที่หลินซิ่วไฉอย่างปวดใจ เมื่อนางคิดว่าพวกนางทั้งสองที่เป็นคนรักกันคงต้องแยกจากกันเพราะโชคชะตาในวันนี้ นางดึงปิ่นปักผมที่เงินบนผมของนางออกมาอย่างเด็ดเดี่ยว และจี้ไปที่คอของตนเองแล้วพูดอย่างจริงจังว่า

“หากเจ้าคิดจะพรากเราสองคนไป ข้าจะฆ่าตัวตายบนถนนนี้ต่อหน้าเจ้า!”

หลินซิ่วไฉรู้สึกสะเทือนใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นว่าน้องหญิงเสี่ยวเจาไม่กลัวตาย เพื่อที่ว่าจะได้อยู่กับเขา

ฉินเหยียนพูดออกมาอย่างหมดหนทางว่า

“ข้าไม่ได้อย่างพรากพวกเจ้าจากกัน แต่แม่เจ้าพูดว่าข้านอนกับเจ้าแล้ว ตอนนี้เจ้าเองก็สูญเสียความบริสุทธิ์ไปแล้ว ถ้าข้าไม่รับเจ้าไป เจ้าจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไรเล่า?”

“ไม่ใช่เช่นนั้น!”

แม่ม่ายหลู่ตะโกนขึ้นมา ทำให้หลู่เจาที่ทุกข์ใจลำบากใจที่จะพูดออกมา!

ฉินเหยียนเงยหน้าขึ้นมองหลินซิ่วไฉและถามว่า

“หญิงที่ไม่บริสุทธิ์แล้ว เจ้ายอมรับได้หรือ?”

หลิวซิ่วไฉยืดหลังและพูดอย่างหนักแน่น

“ข้ายอมรับ! ข้าเพียงแค่ท่านผู้สูงส่งคืนน้องหญิงเสี่ยวเจามาให้ข้า ถึงจะไม่ใช่หญิงบริสุทธิ์แล้ว ข้าก็ยังรับได้!”

คำพูดที่หนักแน่นดังกล่าวทำให้ฉินเหยียนเงยหน้าขึ้นมองบัณฑิต จากนั้นหันไปมองที่แม่ม่ายหลู่ที่คุกเข่าอยู่ไม่ไกล นั่งตัวสั่น เขาถามอย่างเย็นชา

“ถึงตอนนี้แล้วเจ้ายังยืนยันว่าข้าข่มเหงรังแกลูกสาวเจ้าอยู่อีกหรือ?”

แม่ม่ายหลู่ตัวสั่น นางไม่กล้าแม้แต่เงยหน้าขึ้น นางลังเลอยู่นาน