องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 421

ตามคำแนะนำของเฉินหย้วนหย้วน อู๋ซานกุ่ยได้เดินเข้ามาในห้อง กลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์ของหญิงสาวได้กระทบเข้ากับจมูกเขาทันที

หลังจากที่อู๋ซานกุ่ยนั่งลงที่โต๊ะ เฉินหย้วนหยว้นก็เข้ามารินเหล้าและวางอาหารให้ทันที จากนั้นหยิบตะเกียบคีบอาหารขึ้นมาป้อนให้กับอู๋ซายกุ่ย

อู๋ซานกุ่ยพ่ายแพ้ให้กับความอ่อนโยนและเอาใจใส่จนสติหลุดลอยไป พร้อมกับดื่มเหล้าอุ่นๆ ไม่หยุดหย่อน

ขณะที่บรรยากาศค่อยๆ ร้อนขึ้น เฉินหย้วนหย้วนก็ได้เต้นรำอย่างอ่อนช้อยและสง่างาม ร้องเพลงด้วยเสียงอันไพเราะ

แก้มของอู๋ซานกุ่ยนั้นแดงก่ำ ดวงตาของเราเริ่มพร่ามัว หูของเขาได้ยินแต่เสียงร้องเพลงอันไพเราะ ในสายตาของเขาเต็มไปด้วยภาพที่สวยงามและร่างกายอันมีเสน่ห์ของเฉินหย้วนหย้วน ปากยิ้มไปจนถึงใบหู

ในเวลานี้หลิวเชียนเชียนนำขวดเหล้าเข้ามาใหม่และกระซิบข้างหูอู๋ซานกุ่ย

“แม่ทัพอู๋ หย้วนหย้วนของเราสวยหรือไม่เจ้าคะ?”

อู๋ซานกุ่ยพูดอย่างลืมตัว

“สวย สวยมาก!”

หลิวเชียนเชียนเห็นว่าใกล้ถึงเวลาแล้ว จึงเอ่อยปากถามออกไปว่า

“หากพูดตามตรง หย้วนหย้วนของเรานั้นมีใจให้ท่านแม่ทัพอู๋มาโดยตลอด ทันทีที่รู้ว่าท่านต้องไปเข้าร่วมฝั่งแนวหน้าในสนามรบ หย้วนหย้วนของนั้นเป็นกังวลตลอดวัน เพราะทั้งใจของนางได้ท่านแม่ทัพไปแล้ว”

สายตาของอู่ซานกุ่ยเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เขาพูดออกมาอย่างไม่เชื่อว่า

“เป็นเรื่องจริงหรือ?”

หลิวเชียนเชียนยืนยันว่า

“เรื่องจริงสิเจ้าคะ แม่ทัพอู๋มีความสามารถมากขนาดนี้ ดังคำกล่าวที่ว่า หญิงงามคู่ควรกับวีรบุรุษ พวกท่านทั้งสองเป็นคู่ที่สวรรค์ทรงสร้างเจ้าค่ะ”

“ทุกวันนี้สงครามในเขตชายแดนนั้นตึงเครียด หากท่านสามารถช่วยเหลืออาณาจักรจ้าวให้เป็นอิสระได้ เช่นนั้นข้าจะยอมให้หย้วนหย้วนหมั้นหมายกับท่านแม่ทัพ เพื่อให้สวรรค์ได้ยืนยันว่าพวกท่านเป็นคนรักกัน!”

อู๋ซายกุ่ยรู้สึกหน้าร้อนผ่าว เขากลับมาสติทันทีและลุกขึ้นยืนพร้อมกับตกลงว่า

“ขอบคุณหญิงงามที่ไม่ทอดทิ้งข้า ข้า อู๋ซานกุ่ย จะยินดีรับใช้ประเทศชาติ ไม่ทำให้ผิดหวัง!”

“หากผู้จัดการหลิวไม่เชื่อ ข้า อู๋ซานกุ่ย จะขอสาบานว่าจะเอาชนะศึกครั้งนี้มาให้จงได้ หากข้าไม่ขนะ ข้าจะไม่มีวันกลับชาติมาเกิดอีก”

สีหน้าของหลิวเชียนเชียนซีดเผือด แสดงท่าทีกระอักกระอ่วนออกไป

“แม่ทัพอู๋ ท่านก็พูดเกินไปแล้วเจ้าค่ะ รีบดื่มเถิดเจ้าค่ะ”

หลังจากที่ได้สติกลับมาแล้ว หลิวเชียนเชียนก็เอ่ยปากถามอีกว่า

“ท่านแม่ทัพอู๋ สถานการณ์สงครามในเขตชายแดนตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง เรามีโอกาสชนะอาณาจักรฉินหรือไม่เจ้าคะ?”

“ผู้จัดการหลิวไม่ต้องห่วง!”

“แม้ว่าอาณาจักรฉินจะระดมทหารนับแสนเข้ามาสู้รบ ถึงแม้ในช่วงแรกจะสามารถสกัดเอาไว้ได้ แต่ในความคิดเห็นของอาณาจักรจ้าว นี่เป็นแค่ชั่วคราวเท่านั้น”

“วันนี้ได้มีรายงานเข้ามาว่า แม่ทัพหยางจิ่นซิ่วที่อยู่เขตชายแดน ได้สกัดกั้นการโจมตีของอาณาจักรฉินเอาไว้ได้

“ฮ่าๆๆ แม้ว่าหยางจิ่นซิ่วจะเป็นหญิง แต่เกิดในตระกูลนายพลที่ดุร้ายดั่งเสือ”

“พวกคนอ่อนแอแห่งอาณาจักรฉินไม่สามารถเอาชนะหญิงนางนี้ได้ พวกเขาจะทำอะไรได้อีกเล่า?”

“ฝ่าบาทตรัสว่า ขอเพียงแค่หยางจิ่นซิ่วปกป้องเมืองอวิ๋นเฉิงเอาไว้ได้แค่หนึ่งเดือน หลังจากที่ข้าฝึกทหารใหม่ขึ้นนี้ขึ้นมาได้ เราจะสามารถตอบโต้อาณาจักรฉิน และบุกเข้าอาณาจักรและฆ่าพวหมันให้สิ้นซาก”

“เพล้ง”

เฉินหย้วนหย้วนที่กำลังเต้นรำอยู่นั้น สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ นางจึงชนเข้ากับแจกันเข้า

อู่ซานกุ่ยมองไปที่เฉินหย้วนหย้วนอย่างประหม่า

“ขออภัยเจ้าค่ะท่านแม่ทัพ ข้าไม่ได้ตั้งใจ ขอให้ท่านแม่ทัพโปรดอภัยให้ด้วยเจ้าค่ะ”

“พูดจาอะไรของเจ้ากัน”

อู๋ซานกุ่ยรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยเหลือ