องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 437

เมื่อเห็นว่าสามีของตนเองกระวนกระวายเช่นนี้ หลู่เจาก็พูดอย่างปวดใจว่า “หรือว่าให้ข้าไปขอร้องท่านอ๋องแทนดี?”

หลินเย้าจู้ปฏิเสธแล้วพูดว่า “ไม่ได้นะ นี่คือโจทย์ทดสอบที่ท่านอ๋องออกให้ข้า เป็นโอกาสที่ท่านอ๋องมอบให้ข้า แล้วจะถอดใจอย่างง่ายดายได้อย่างไร!”

ฉินเหยียนที่อยู่บนเนินเขาอดไม่ได้ที่จะพูดแทรกว่า “ความจริงแล้วเจ้าน่าจะเอาอย่างเมียเจ้าบ้างนะ”

หลินเย้าจู้และหลู่เจารีบประสานมือคารวะแล้วพูดว่า “ท่านอ๋อง”

ฉินเหยียนเดินลงมาจากเนินเขาอย่างรวดเร็วแล้วจงใจพูดว่า

“หลินซิ่วไฉ เมื่อใดที่ควรยอมก็ยอมสยบเสีย ขอร้องข้า ข้าอาจจะบอกคำตอบที่ถูกต้องแก่เจ้าก็ได้”

หลินเย้าจู้ตอบปฏิเสธอย่างจริงจังว่า “หาไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ บททดสอบที่ท่านอ๋องมอบให้แก่ข้านี้ ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ต้องพึ่งตนเองให้มีเกียรติให้ได้พ่ะย่ะค่ะ!”

เมื่อฉินเหยียนเห็นว่าหลินเย้าจู้ดึงดันเช่นนั้นก็ไม่เกลี้ยกล่อมต่อ

“เช่นนั้นข้าจะให้เวลาเจ้าอีกหน่อย กำหนดเส้นตายก่อนจะถึงด่านเจียยวี่ สองสามวันนี้เจ้าก็ลองคิดให้ดีละกัน!”

หลินซิ่วไฉประสานมือคารวะแล้วพูดอย่างซึ้งใจว่า “ขอบพระทัยในความเมตตาพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง!”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วก็พาภรรยาของเขาหลู่เจากลับค่ายไป

ที่ริมมีน้ำจึงเหลือเพียงฉินเหยียนตัวคนเดียว เขาเดินไปตามริมแม่น้ำอย่างไร้จุดหมาย แล้วพึมพำว่า

“น่าขันจริงๆ ไม่อยากกลับค่ายแล้วข้าจะไปไหนได้นะ?”

ต้าหย่งที่อยู่ข้างๆฉินเหยียนพูดว่า “ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ ที่ค่ายสุขสบาย เหตุใดจึงไม่อยากกลับไปละพ่ะย่ะค่ะ?”

ฉินเหยียนหน้ามุ่ย เขาเองก็อยากกลับค่ายเหมือนกัน แต่เพียงแค่นึกถึงว่าต้องถูกพวกปีศาจน้อยรังควาน เขาก็รู้สึกปวดเอวขึ้นมาเล็กน้อย

แล้วพูดด้วยสีหน้าเจ็บปวดว่า “ข้าอยากกลับไป แต่เอวข้าทนไม่ไหวแล้ว!”

ต้าหย่งหัวเราะเล็กน้อยแล้วเปลี่ยนเรื่องว่า “เช่นนั้นก็พอดีเลยพ่ะย่ะค่ะ แม่ทัพสือมาขอเข้าพบ ทรงจะพบรึไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

ฉินเหยียนพูดอย่างประหลาดใจเล็กน้อยว่า “แม่ทัพสือมาก็ต้องพบอยู่แล้ว เหตุใดจึงไม่รีบพูด”

ต้าหย่งอธิบายว่า “แม่ทัพสือเองก็เพิ่งมาถึงพ่ะย่ะค่ะ กำลังรออยู่ที่ค่ายพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนไม่สนเรื่องปวดเอวแล้วพาต้าหย่งเดินกลับไปยังค่ายอย่างรวดเร็ว

ฉินเหยียนเปิดประตูเต็นท์แล้วพบว่าสือเหล่ยกำลังรออยู่ในเต็นท์แล้ว