องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 455

ไท่ฟู่ไม่มีทางเผยตัวตนเองแน่นอน ที่เขาน่าสงสัยมากขนาดนี้ก็เพราะช่วงระยะนี้ถูกลอบสังหารอย่างต่อเนื่อง เขาต้องคอยระมัดระวังให้ดี

ผ่านไปนานไท่ฟู่ก็ยังไม่มีท่าทีตอบโต้อะไร ราวกับไม่ได้ยินยังไงอย่างงั้น องครักษ์เงารออยู่นานโดยยังคงคุกเข่ากราบกรานอยู่ เขาพูดขึ้นเสียงดังอีกครั้งว่า

“ข้าน้อยคือทหารตระกูลซ่ง หน่วยสอดแนมกองหน้า สกัดกั้นรายงานข่าวกรองของทหารและมาที่นี่เพื่อมอบให้แก่ไท่ฟู่ขอรับ”

จากนั้นเสียงอันเย็นชาของไท่ฟู่จึงดังขึ้นหลังฉากบังลม

“เจ้ารู้รึไม่ว่าการสกัดกั้นรายงานข่าวกรองของทหาร และส่งมอบต่อโดยพลการมีโทษตัดศีรษะ”

“ชิ้ง” องครักษ์ในห้องได้ชักดาบออกมาแล้วจ้องมองศีรษะขององครักษ์เงา

“ไท่ฟู่ขอรับ! กองทัพอาณาจักรฉินไร้ความสามารถ องค์ชายทั้งสิบสองพ่ายแพ้ต่ออวิ๋นเฉิงกันหมด ต่อให้รายงานลับพวกนี้จะถูกส่งกลับค่ายไป พวกเขาก็ไม่มีกำลังที่จะยึดครองอวิ๋นเฉิงได้ขอรับ ข้าน้อยทำเพื่อตระกูลซ่ง ความผิดทั้งหมดข้าน้อยยินดีจะน้อมรับแต่เพียงผู้เดียวขอรับ”

ทหารหยุดการเคลื่อนไหว สายตาเย็นชา รอให้ไท่ฟู่ออกคำสั่งเงียบๆ ผ่านไปอยู่นานไท่ฟู่จึงจะค่อยๆพูดว่า

“นับว่าเจ้ามีความตั้งใจ เพียงแต่......ใครเป็นคนส่งรายงานพวกนี้ให้กับเจ้า?”

ไส้ศึกมองไม่เห็นสถานการณ์หลังฉากบังลม และไม่อาจแน่ใจได้ว่าเป็นไท่ฟู่จริงๆ จึงประสานมือคารวะแล้วพูดว่า

“ไท่ฟู่ขอรับ ระยะนี้องค์ชายแห่งกองทัพอาณาจักรฉินได้สืบข่าวของอวิ๋นเฉิงตลอดมาขอรับ กองทัพอาณาจักรจ้าวไม่เคลื่อนพล ทำให้ผู้คนเกิดความสงสัย บัดนี้แน่ใจแล้วว่าจะก่อกบฏ ส่วนหยางจิ่นซิ่วที่เฝ้าอวิ๋นเฉิงอยู่นั้น หลังจากได้ยินข่าวนี้ก็หมดสติ นี่คือโอกาสดีที่จะบุกโจมตีอวิ๋นเฉิงขอรับ”

ไท่ฟู่ที่นั่งอยู่ฉากบังลมแล้วพูดเสียงเย็นชาว่า “นี่ล้วนเป็นคำพูดของเจ้าฝ่ายเดียว ถ้าหากมันเป็นเพียงกับดักที่ฝ่ายอาณาจักรจ้าววางเอาไว้ละ? กลยุทธ์คือการล่อศัตรูเข้าไป เมื่อข้าเข้าโจมตีอวิ๋นเฉิง พวกมันก็จะใช้โอกาสนี้ลอบโจมตีพวกข้า เจ้าคิดว่าข้าโง่รึไง?”

องครักษ์เงาคิดใคร่ครวญมากมาย ไม่คิดเลยว่าไท่ฟู่จะขี้ขลาดตาขาวรักตัวกลัวตาย ระมัดระวังมากถึงขนาดนี้

“ด้วยข้อมูลในตอนนี้ไม่มากพอที่จะทำให้ข้าเคลื่อนทัพได้ แต่สามารถส่งทหารม้าไปตรวจสอบข้อเท็จจริงได้”

เขาหันหน้าไปออกคำสั่งกับคนๆหนึ่งว่า “ซ่งชิงซู”

แม่ทัพที่สวมชุดเกราะครบครันที่ยืนอยู่ข้างฉากบังลมจู่ๆก็คุกเข่าลงแล้วประสานมือคารวะตอบกลับว่า

“ขอรับ!”

ไท่ฟู่ค่อยๆพูดขึ้นว่า “ข้าขอสั่งให้เจ้านำทหารม้าหนึ่งร้อยนาย พกนกพิราบ แล้วรีบมุ่งหน้าไปยังชายแดนอาณาจักรจ้าวเพื่อตรวจสอบข้อเท็จจริงของข้อมูลนี้ ห้ามไม่ให้มีข้อผิดพลาดเป็นอันขาด”

“น้อมรับคำสั่งขอรับ” ซ่งชิงซูประสานมือคารวะรับคำสั่ง “ขอรับ พวกข้าจะออกปฏิบัติการทันทีขอรับ”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วก็ได้พาไส้ศึกออกไปด้วยกันทันที อีกทั้งยังพาหน่วยสอดแนมหนึ่งร้อยนายไปด้วย พวกเขาขึ้นควบม้าแล้วออกเดินทางไปตามทางที่ไส้ศึกบอก

ในระหว่างทางไส้ศึกและซ่งชิงซูเดินทางข้างกัน เขาจงใจหลอกถามว่า

“แม่ทัพซ่งขอรับ ข้าเห็นว่าท่านได้รับความสำคัญจากไท่ฟู่มาก อยากทราบว่าท่านเกี่ยวข้องกับไท่ฟู่อย่างไรรึขอรับ?”

ฉินเหยียนมองทุกคนที่ภักดีแล้วก็รู้สึกดีใจมาก เมื่อผู้ดูแลทั้งแปดออกไปแล้วฉินเหยียนก็เรียกคู่สามีภรรยาหลินเย้าจู้มา

เมื่อคู่สามีภรรยาหลินเย้าจู้มาถึงแล้วก็ทำความเคารพแล้วพูดว่า “เข้าเฝ้าอ๋องเหยียนพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนเห็นหลินเย้าจู้เป็นลูกศิษย์ของเขาแล้ว จึงพูดตรงๆว่า “ไม่ต้องมากพิธีหรอก นั่งตามสบาย”

แต่หลินเย้าจู้และหลู่เจาไม่กล้าทำตัวสบายใจ พวกเขานั่งบนเก้าอี้อย่างระมัดระวังแล้วฟังฉินเหยียนพูดต่อว่า

“เย้าจู้เอ๋ย เจ้าคิดว่าฐานลับของข้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

ทันทีที่พูดถึงดวงตาของหลินเย้าจู้ก็เป็นประกายแล้วรีบตอบกลับว่า

“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ ฐานลับของพระองค์เสมือนดังแดนสวรรค์เลยพ่ะย่ะค่ะ ในนั้นมีความรู้ที่ล้ำหน้าความรู้ของข้าไปมากมายพ่ะย่ะค่ะ”

ตั้งแต่ได้เห็นสิ่งที่อยู่ในฐานลับแล้ว หลินเย้าจู้ก็รู้สึกเหมือนได้เข้าไปในโลกใหม่ เขาสำรวจสิ่งลึกลับในฐานลับทุกวัน กระทั่งนถึงจุดที่เขาลืมกินลืมนอนไปเลย หากครั้งนี้ฉินเหยียนไม่ได้เรียกเข้าเฝ้า หลินเย้าจู้ก็ยังไม่อยากจะออกมาจากที่นั่น

เขามองสีหน้าที่สนอกสนใจของหลินเย้าจู้แล้วก็พึงพอใจอย่างมาก จึงพูดเข้าประเด็นว่า

“ข้าชื่ชอบใจที่รักในการค้นคว้าของเจ้า ข้าใกล้จะออกเดินทางเต็มทีแล้ว ส่วนเจ้า ข้าคิดว่าจะให้เจ้าอยู่ที่ฐานลับเพื่อทำให้ภาพเหล่านั้นเป็นจริงขึ้นมา เจ้ายินยอมรึไม่?”