องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 462

“ถือปืน แล้วเล็งซะ!”

ฉินเหยียนตะคอกเสียงดัง จนจ้าวจีเอ๋อร์ตกใจยกมือขึ้นอย่างสั่นเทาและเล็งปืนไปที่ทหารของตระกูลฉิน

“เจ้าสารเลวพวกนี้แบ่งชนชั้นต่างๆนานา รังแกชาวเมืองของพวกเจ้า เจ้านี่เป็นถึงองค์หญิง มีหน้าที่ต้องทวงความยุติธรรมให้เหล่าชาวเมืองไม่ใช่รึ!”

จ้าวจีเอ๋อร์มือสั่นเทา ตกใจกลัวจนสีหน้าซีดเซียว แม้แต่ริมฝีปากของนางก็ซีดไปหมด

ฉินเหยียนเดินไปข้างกายของจ้าวจีเอ๋อร์ จับแขนของนางแล้วเล็งเอาไว้ แล้วกระซิบข้างหูนางว่า

“หากเจ้าอยากจะเป็นฮ่องเต้หญิง ก็จำเป็นต้องก้าวออกมา! หากพวกมันอำมหิต เจ้าก็ต้องอำมหิตยิ่งกว่า! การฆ่าพวกมันเป็นการทวงความยุติธรรมแทนสวรรค์ และเป็นการล้างแค้นให้ชาวเมืองของเจ้า!”

จ้าวจีเอ๋อร์หลับตาด้วยความตื่นผวา

กองกำลังตระกูลฉินตกใจขวัญหาย ต่างก็พากันคุกเข่ากราบกราน แต่ก็ไร้ประโยชน์ กองกำลังที่ถูกเอาปืนจ่อศีรษะตะโกนอ้อนวอนอย่างเสียงดังว่า

“เจ้าจะฆ่าข้าไม่ได้นะ ข้าเป็นพระญาติของฮ่องเต้หญิงแห่งอาณาจักรฉินเชียวนะ เอียนอ๋องที่แปดเป็นลูกพี่ลูกน้องของข้า หากเจ้าฆ่าข้า ก็คือการก่อกบฏ!”

“ลั่นไก!”

“กรี๊ด!” จ้าวจีเอ๋อร์ลั่นไกปืนด้วยความตื่นตระหนก

“ปัง” เสียงปืนดังสนั่นราวกับสายฟ้าฟาดสั่นสะท้านไปทั่วพื้นดิน

เป็นไปตามคาด พริบตาเดียวศีรษะของพวกเขาก็ถูกระเบิด เลือดเลอะไปหมด

เหล่าองครักษ์เงาเอามือออกจากหูแล้วได้ยินอ๋องเหยียนพูดต่อว่า

“ดูสิ การลั่นไกปืนง่ายดายมาก การฆ่าคนก็เช่นกัน หากอยากจะเป็นฮ่องเต้หญิง เมื่อฆ่าคนเยอะแล้วก็จะชินเอง!”

ฉินเหยียนนำปืนไฟที่ไร้ดินปืนในมือของจ้าวจีเอ๋อร์มา จากนั้นก็เอาปืนไฟใหม่ให้จ้าวจีเอ๋อร์

“ต่อไป ฝึกฝนมากๆจะได้รีบชิน”

จ้าวจีเอ๋อร์สีหน้าซีดเซียว อย่างไรก็ไม่ยอมรับปืนไฟมา นางพูดตอบโต้ว่า

“การจะทำสิ่งใดก็ต้องมีขอบเขต จะตัดศีรษะหรือผูกคอตายก็ได้ทั้งนั้น เหตุใดจึงต้องใช้วิธีที่โหดร้ายเช่นนี้เพคะ? ”

ฉินเหยียนพูดประชดว่า “หากไม่มีวิธีสามารถสร้างอานุภาพได้มาก แล้วจะมีความเห็นอกเห็นใจได้อย่างไร ข้าบอกให้เจ้ารับไว้!”

กองกำลังตระกูลฉินเองก็เข้าใจแล้ว เอียนอ๋องที่แปดไม่ถูกกับอ๋องเหยียน การที่พวกเขาตกอยู่ในกำมือของอ๋องเหยียนแล้ว ก็ไม่คิดจะปล่อยพวกเขาไปอยู่แล้ว

จะไปต่อหรือถอยหลังก็ตายเหมือนกัน สู้สุดชีวิตดีกว่า จึงมีคนพูดออกมาอย่างโอหังว่า