องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 465

หน้าตลาด

ทหารตระกูลฉินที่ถูกจับมากว่าร้อยคนคุกเข่าอยู่กับพื้นเพื่อรอลงโทษ

องครักษ์เงาตีฆ้องประกาศตามทางตามคำสั่งของจ้าวจีเอ๋อร์ว่า “ชาวเมืองหนานเฉิงจงฟังให้ดี ไปรวมตัวกันที่หน้าตลาดซะ มีข่าวดีจะประกาศ”

เสียงตีฆ้องเสียงดัง เดินทางประกาศรอบหมู่บ้านจนครบ แต่ต่อให้เป็นเช่นนั้นชาวเมืองอาณาจักรจ้าวที่ถูกรังแกข่มเหง เมื่อได้ยินเสียงตีฆ้องก็ตกใจกลัวจนตัวสั่นเทาไปหมด ต่างก็ซ่อนตัวอยู่ในห้องใต้ดินในบ้าน ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยอมออกมา

ไม่นาน เมื่อเดินไปครบเมืองหนานเฉิง แต่ผลลัพธ์กลับน้อยกว่าที่คิด นอกจากทหารตระกูลฉินที่ถูกจับกุมนับร้อยกว่าคนแล้ว ก็ไม่มีชาวเมืองเลยแม้แต่คนเดียว

“องค์หญิงพ่ะย่ะค่ะ เราได้ประกาศไปจนหมดแล้ว แต่ชาวเมืองหนานเฉิงต่างก็กลัวกันหมด หลบซ่อนอยู่ในบ้านไม่กล้าออกมาเลยพ่ะย่ะค่ะ”

“หรือว่าพวกข้าบุกเข้าไปในบ้านแล้วลากตัวออกมาให้หมดดีพ่ะย่ะค่ะ?”

จ้าวจีเอ๋อร์จ้ององครักษ์เงาเขม็ง “ถ้าทำเช่นนั้นแล้วเราจะต่างอะไรกับพวกสัตว์เดรัจฉาน?”

องครักษ์เงาประสานมือคารวะขออภัย และไม่กล้าพูดอะไรอีก

เมื่อถึงเวลาสามเค่อแล้วจ้าวจีเอ๋อร์ก็ไม่คิดจะเสียเวลาต่อ นางเดินไปบนลานประหารอย่างน่าเกรงขาม

ทหารตระกูลฉินที่เฝ้าประตูเมืองถูกคุมตัวเอาไว้นับร้อยคน ล้วนถูกจับมัดเอาไว้แล้วคุกเข่าตรงหน้าตลาด ผู้ที่สามารถเฝ้าประตูเมืองได้ล้วนเป็นคนในตระกูลฉิน หรือไม่ก็มีความเกี่ยวข้องไม่มากก็น้อย หรืออีกอย่างก็เป็นคนรับใช้ที่คอยติดตามรับใช้ตระกูลฉินที่วางอำนาจบาตรใหญ่ในเขตเสียงคัง รังแกข่มเหงชาวเมืองจนติดเป็นนิสัย

ยิ่งไปกว่านั้นที่นี่ยังเป็นเมืองหนานเฉิงหนึ่งในเมืองเยี่ยนหยุนแห่งอาณาจักรจ้าว เขาได้รับคำสั่งให้กดขี่ชาวเมือง จึงมีแต่จะรุนแรงมากขึ้น แสดงความชั่วร้ายของพวกเขาออกมาจนหมด

ต่อให้จะถูกจับมัดถูกควบคุมตัวเอาไว้ เจ้าพวกสุนัขรับใช้พวกนี้ก็ยังคงไม่เข้าใจสถานการณ์ ยังคงเอาแต่ตะโกนด่าทอ

“เจ้ารู้รึไม่ว่าข้าเป็นใคร?”

“กล้ามาจับพวกข้าเช่นนี้ อยากตายรึไง?”

“เจียมตัวแล้วปล่อยพวกข้าซะ ไม่เช่นนั้นศีรษะของเจ้าหลุดแน่”

จ้าวจีเอ๋อร์สีหน้าเย็นชา นางยืนตรงแล้วพูดว่า “ข้าคือองค์หยิงสามแห่งอาณาจักรจ้าว ได้รับคำสั่งให้สมรสเพื่อพันธมิตรกับอาณาจักรฉินกับองค์ชายสิบสี่แห่งอาณาจักรฉิน วันนี้ ข้าได้รับหมายพระราชโองการให้มาบัญชาการทหาร มีอำนาจในการควบคุม......”

จ้าวจีเอ๋อร์ยังไม่ทันพูดจบ พวกพระญาตินับร้อยคนก็พูดคุยกันอย่างไม่เกรงกลัว

“ที่แท้ก็องค์หญิงทาสนี่เอง ข้าก็คิดว่าใคร!”

“ได้ยินมาว่าองค์หญิงสามแห่งอาณาจักรจ้าวเคยถูกคนนับหมื่นข่มเหง ข้าละอยากจะลิ้มลองเสียจริงว่าจะเป็นอย่างไร”

“นี่ องค์หญิงสามแห่งอาณาจักรจ้าว ท่านป้าของข้าคือฮองเฮาแห่งอาณาจักรฉิน ลูกพี่ลูกน้องของข้าคือเอียนอ๋องที่แปด เจียมตัวแล้วปล่อยข้าไปซะ ไม่เช่นนั้นข้าจะทำให้เจ้าได้สัมผัสกับการถูกเหยียดหยามต่อหน้าสาธารณะ!”

“ฮ่าๆๆ......”

จ้าวจีเอ๋อร์พูดความผิดที่อาจให้อภัยหลายสิบข้อออกมาในคราวเดียว เมื่อสิ้นเสียงก็เล็งปืนไฟไปยังกลุ่มคนที่กำเริบเสิบสานทันที

“ข้าได้รับอำนาจให้การควบคุมกองทัพ ไม่ว่าใครที่ได้กระทำเรื่องเลวร้ายดังที่กล่าวมา ต้องฆ่าไม่เว้น! ต่อไป!”

องครักษ์เงาลากตัวคนต่อไปมา ซึ่งคนๆนี้ตกใจกลัวจนฉี่ราดไปแล้ว เขาตะโกนอย่างสุดเสียง

“ลูกพี่ลูกน้องของข้าคือเอียนอ๋องที่แปด คือมกุฎราชกุมารในอนาคต ที่จะได้ขึ้นครองอาณาจักรฉิน พวกเจ้าจะฆ่าข้าไม่ได้!”

เขาถูกคุมตัวไว้เบื้องหน้าของจ้าวจีเอ๋อร์ แล้วจ้องกระบอกปืนไฟอย่างหวาดผวา “ถ้าฆ่าข้าไป เจ้าก็ต้องตาย!”

จ้าวจีเอ๋อร์พูดอย่างเย็นชาว่า “เช่นนั้นเจ้าก็ไปรอข้าในนรกก่อนเถิด!”

สิ้นเสียง “ปัง” เสียงปืนดังลั่นทั่วเมือง

จากนั้นเหล่าญาติตระกูลฉินก็เข้าใจว่าพูดเรื่องฐานะไปก็เท่านั้น องค์หญิงสามดื้อรั้นอย่างมาก

“คนต่อไป!”

เมื่อเห็นว่าตนเองจะเป็นคนที่ถูกลงโทษคนถัดไป เขาก็พูดโกหกเสียงดังว่า

“ข้าไม่ได้กระทำความผิดดังสิบข้อที่กล่าวมา ถ้าจะฆ่าข้าก็ต้องมีพยาน ไม่เช่นนั้นเจ้าก็จะละเมิดการประชาทัณฑ์ ต่อให้ข้าตาย ข้าก็จะไปฟ้องในนรกว่าเจ้าเข่นฆ่าคนไม่เลือก!”