องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 467

หลังจากที่สังหารคนใกล้ชิดตระกูลฉินเพื่อเอาใจประชาชนชาวเมืองหนานเฉิง

ในคืนนั้น

จ้าวจีเอ๋อร์นอนไม่หลับตลอดคืน ราวกับว่านางได้สูญเสียจิตวิญญาณของนางไปเสียแล้ว นางนอนอยู่บนเตียง ดวงตาเบิกกว้าง

เพียงแค่นางนอนหลับตา ภาพในสมองของเธอก็ฉายเข้ามาไม่หยุดอย่างไม่อาจควบคุมได้ และภาพที่นางยกดาบขึ้นมาฟันเข้าไปที่ศีรษะของคนเหล่านั้นฉายซ้ำไปซ้ำมา

ยิ่งนางคิดถึงเหตุการณ์ณ์เหล่านั้นมากเท่าไร ความทรงจำเกี่ยวกับเรื่องราวในวันนี้ก็ยิ่งฝังแน่นมากขึ้น ซึ่งทำให้จ้าวจีเอ๋อร์นั้นทุกข์ใจ

“อ๊า!”

จ้าวจีเอ๋อร์ตื่นขึ้นมาพร้อมกับหน้าที่ซีดเผือด เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดขึ้นเต็มหน้าผากหยุดลงมาตามแก้ม และหายใจแรง

ทันใดนั้นพลันมีมือใหญ่ค่อยๆ ลูบหลังปลอบนาง

จ้าวจีเอ๋อร์หันหน้าไปสบตาเข้ากับดวงตาอันอ่อนโยนของฉินเหยียนและพูดด้วยน้ำเสียงอันสั่นเทา

“องค์ชาย ข้านอนไม่หลับได้เจ้าค่ะ”

ฉินเหยียนใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่นเช็ดตามตัวจ้าวจีเอ๋อร์และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“มันเป็นเรื่องยาก แต่เพื่อตัวเจ้าเองและเพื่อประชาชน เจ้าต้องทำเช่นนี้”

“ในเมื่อได้คิดค้นปืนไฟขึ้นมาแล้ว นี่เรียกว่าเป็นการป้องกันตัว เจ้าต้องปรับตัวให้เร็วที่สุด”

จ้าจีเอ๋อร์สงบจิตใจ นางเข้าใจในสิ่งที๋ฉินเหยียนพูด แต่ผลกระทบของการกระทำที่นางทำลงไปในวันนี้นั้นใหญ่เกินไป นางไม่อาจยอมรับมันได้

นางพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแอว่า

“ข้าเข้าใจจุดประสงค์ของปืนไฟ แต่ข้าไม่เคยเห็นภาพเลือดกระเซ็นขนาดนี้มาก่อน อีกทั้งยังทำให้องค์ชายต้องผิดหวัง”

ฉินเหยียนกลับชื่นชมนาง

“เจ้าแข็งแกร่งกว่าที่ข้าคิดเอาไว้มาก ครั้งแรกที่ข้าใช้ปืนไฟ ข้ายังฆ่าคนได้ไม่ถึงร้อยคนด้วยซ้ำ”

ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน ต้าหย่งก็เข้ามารายงานสถานการณ์ด้านนอกว่า

“องค์ชาย ประชาชนและม้าจากเมืองใหม่มาแล้ว ทั้งหมดมีมากกว่าหนึ่งหมื่นคน ประชาชนมากเกินไป องค์ชายได้โปรดตัดสินใจเถิดขอรับว่าจัดการเช่นไรดี”

ฉินเหยียนไม่คิดว่าประชาชนจะเดินทางมาเร็วเช่นนี้ เขาลูบหลังจ้าวจีเอ๋อร์เบาๆ แล้วพูดว่า

“ข้าออกไปจัดการประชาชนก่อน เจ้านอนพักผ่อนเถิด”

จ้าวจีเอ๋อร์ฝืนยิ้มออกมา

“องค์ชายไปเถิด ไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอกเจ้าค่ะ”

ฉินเหยียนหันไปพูดกับสิบสองปิ่นหิรัญย์ว่า

“คืนนี้ลำบากพวกเจ้าแล้วล่ะ ผลัดกันดูแลนางหญิงให้ดี”

“รับทราบ”

สิบสองปิ่นหิรัญย์โค้งคำนับ

หลังจากมอบหมายหน้าที่เสร็จแล้ว ฉินเหยียนก็ตามต้าหย่งไปพนประชาชนที่เดินทางมาจากเมืองใหม่

เมื่อฉินเหยียนออกมายังลานกว้าง คนงานจากเมืองใหม่ทั้งหมดต่างโค้งคำนับและคำความเคารพ

“องค์ชาย ยินดีที่ได้พบเจออีกครั้งพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนมองไปที่ประชาชนและม้าที่มาจากเมืองใหม่ พวกเขาต่างมีหน้าสุขใจ เขาโบกมือแล้วพูดว่า

“ไม่ต้องมีพิธีรีตองขนาดนั้นหรอก หลังจากวันนี้เป็นต้นไป ช่วยกันสร้างเมืองหนานเฉิงขึ้นมาใหม่ ข้าต้องรบกวนพวกเจ้าด้วย!”

...

เช้าวันรุ่งขึ้น

ทันทีที่ฟ้าสว่าง องครักษ์เงาก็เริ่มตีกลองทันที

“ตึงๆๆ”