องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 468

จวนประจำเมืองหนานเฉิง

เจ้าหน้าที่ด้านกลยุทธ์เข้าร่วมประชุมปฏิบัติการหลักทั้งแปดคนมารวมกันอยู่ที่นี่เพื่อรอคำสั่ง

ฉินเหยียนนั่งอยู่บนเก้าอี้ผู้บังคับบัญชาและพูดอย่างจริงจัง

“ทุกคนได้เห็นสถานการณ์ในเมืองหนานเฉิงแล้ว ตึกรามบ้านช่องส่วนใหญ่ในเมืองนั้นอยู่ในสภาพทรุดโทรม ตึกและอาคารอยู่ในเสื่อมโทรมอย่างเห็นได้ชัด”

“ขั้นตอนแรกในการปรับปรุงใหม่นั่นคือปรับปรุงบ้านและอาคารในเมืองใหม่ทั้งหมด เพื่อให้ประชาชนกลับมาอาศัยในบ้านโดยเร็วที่สุด”

เจ้าหน้าที่ด้านกลยุทธ์ทั้งแปดคนพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

ฉินเหยียนกล่าวต่อ

“เมืองหนานเฉิงเต็มไปด้วยขยะ จำเป็นต้องได้รับการฟื้นฟู ข้าวางแผนที่จะพัฒนาเมืองหนานเฉิงให้มีรูปแบบตามเมืองใหม่”

“ร้านค้า ร้านหนังสือ พื้นที่การเกษตร ร้านขายเครื่องมือ ร้านอาหาร ร้านช่างฝีมือ ร้านขายผ้า ร้านขายเกลือ ร้านทั้งแปดนี้เป็นร้านพื้นฐานที่ต้องมี เพราเป็นร้านที่ครอบคลุมความต้องการในชีวิตประจำวันของประชาชน อีกทั้งยังเป็นการสร้างรากฐานให้เมืองอีกด้วย”

“เท่าที่ข้ารู้มา ประชาชนหลายคนต่างเป็นช่างฝีมือและอาจารย์ หลังจากการประชุมปฏิบัติการทั้งแปดด้านนี้จบลง สามารถให้ปรนเข้าทำงานในร้านค้า ร้านหนังสือได้”

“คนที่สามารถทำอาหารและหมักเหล้าได้ ให้ไปทำงานที่ร้านอาหาร คนที่สามารถทอผ้า ไปทำงานที่ร้านขายผ้า ช่างไม้และช่างอิฐทำงานในร้านช่างฝีมือ”

“หากประชาชนผู้ที่ไม่มีความสามารถใดๆ สามารถเข้าร่วมทำงานพื้นที่ด้านการเกษตร หรือร้านขายเครื่องมือ ประชาชนในเมืองจะได้มีงานทำ”

หลังจากที่ฉินเหยียนได้อธิบายงานโดยละเอียดแล้ว หัวหน้ารับผิดชอบทั้งแปดร้านนี้มีความเข้าใจในแผนการมากขึ้นเกี่ยวกับการปรับปรุงเมืองหนานเฉิง

ในเวลาเดียวกันความเชื่อของเขาที่มีต่อปฏิบัติการนี้ของฉินเหยียนให้ความเท่าเทียมกับพวกเขา ไม่ได้ปฏิบัติต่อพวกเขาเยี่ยงทาส แต่กลับดูแลทุกคนอย่างใจจริง ทำให้หัวหน้าทุกคนที่อยู่ที่นั่นรู้สึกชื่นชมในใจ พวกเขายกมือขึ้นแสดงความเคารพและพูดว่า

“องค์ชายทรงชอบธรรมยิ่งนัก เราจะดำเนินการตามที่องค์ชายได้รับสั่ง ฟื้นฟูเมืองหนานเฉิงให้รุ่งเรืองอีกครั้ง!”

เมื่อเทียบความรู้สึกแล้ว ในตอนแรกหัวหน้าทั้งแปดคนนี้ ต่างก็เคยเป็นประชาชนธรรมดามาก่อน ต่างผ่านความทนทุกข์ทรมานมามาก เข้าใจเป็นอย่างดีว่าการได้มาซึ่งชีวิตที่สุขสบายนั้นไม่ง่าย ฉินเหยียนเชื่อในความสามารถของเขาและพูดด้วยความพอใจ

“เมืองหนานเฉิงน่าจะต้องปรับปรุงประมาณสองถึงสามวัน ข้าจะอยู่ดูว่าต้องแก้ไขระบบใดอีกบ้าง หากไม่มีปัญหาใหญ่ ข้าจะหลือคนไว้หนึ่งพันคนร่วมมือปรับปรุงเมืองกับประชาชนในเมือง คนที่เหลือไปกับข้าเพื่อไปยังเมืองอื่น”

หัวหน้าทั้งแปดต่างยกมือและพูดว่า

“ขอรับ ทั้งหมดเป็นไปตามที่พระองค์ทรงรับสั่ง”

...

เมืองเปี้ยนจิง อาณาจักรจ้าว

ในท้องพระโรง

ทันทีที่ประโยคนี้หลุดออกมา บรรดาขุนนางทุกคนต่างมองหน้ากันด้วยความสับสน ทุกคนต่างรู้สถานการณ์ในปัจจุบันของอาณาจักรจ้าวเป็นอย่างดี

ในช่วงสองปีที่ผ่านมานับตั้งแต่สงครามระหว่างอาณาจักรฉินและอาณาจักรจ้าวเริ่มขึ้น ประชาชนต้องทนทุกข์ทรมาน อีกทั้งยังขาดแคลนอาหาร ประชาชนต่างพากันอพยพลี้ภัย ประชาชนต่างอยู่กันอย่างแร้นแค้น เราจะเก็บภาษีจากประชาชนได้อย่างไร?

จ้าวฉี่หมิงรู้อยู่แก่ว่าไม่สามารถเก็บเงินจากประชาชนได้ แต่นอกเหนือจากประชาชนแล้วยังมีพวกพ่อค้าที่พวกเขาสนับสนุนจนร่ำรวย ตอนนี้ถึงเวลาที่ต้องอุทิศตนเพื่อประเทศบ้างแล้ว

“เรื่องภาษี ข้ารู้แล้วว่าควรหาเงินมาจากที่ใด”

สายตาของเขาเต็มไปด้วยความดุร้าย เขาเกลียดนักพวกคนรวยเช่น บรรดาพ่อค้าและหอหม่านโหลว

นอกจากนี้ยังมีตระกูลขุนนางจำนวนมากที่ถูกหอหม่านโหลวหลอกล่อไป และเสียเงินจำนวนมากไปกับที่นั่น

บรรดานักธุรกิจและพ่อค้าที่ไร้ประโยชน์เหล่านี้ ทำให้ประเทศไม่พัฒนา อีกทั้งยังหลอกลวงข้าราชตำแหน่งสูงด้วยเงินจำนวนมาก ตอนนี้ถึงเวลาที่ต้องกำจัดคนเหล่านี้เสียแล้ว

“ประเทศล่มจมหรือเป็นสุข ทุกคนในประเทศจะต้องร่วมรับผิดชอบ สั่งให้เข้าไปตรวจสอบร้านค้า หอหม่านโหลว และทรัพย์สินส่วนตัวของซูปั้นเฉิงทันที”

“ยึดเงินและอาหาร ผู้ชายบังคับให้เกณฑ์ทหาร ผู้หญิงนำไปขังคุก เพื่อรอรับชะตากรรม”

“ทั้งอาณาจักรจะต้องร่วมมือกันเพื่อแก้ไขปัญหาภายในและภายนอก ใครก็ตามที่ไม่เชื่อฟังจะถูกสั่งประหารชีวิตทันที!”