องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 471

ซูซินกำจดหมายที่เขียนด้วยเลือดของพ่อเอาไว้แน่นในมือ น้ำตาไหลลงมาและพูดด้วยเสียงสั่นเทา

“พ่อ มากับข้าเถิด ด้วยความสัมพันธ์ที่เรากับผู้ดูแลหลิว นางไม่มีวันไม่ช่วยพ่อหรอก!”

สายตาของซูปั้นเฉิงหม่นหมอง เขาเสียใจและพูดว่า

“พ่อมันโง่ ข้าควรจะฟังคำพูดผู้ดูแลหลิว”

“เจ้ารีบไป ไปจากตระกูลซูเสีย ตรายใดที่เจ้ายังอยู่ ตระกู,ซูยังมีหวังที่จะกลับมาได้ เจ้ารีบหนีไป!”

ซูปั้นเฉิงไล่ซูซินลงจากรถม้า

“พ่อ!”

“ไปเร็ว รีบหนีไปให้ไกลที่สุด!”

ซูซินเก็บความเศร้าเอาไว้ เช็ดน้ำตาและหนีไปท่ามกลางฝูงชน

หลังจากนั้นไม่นาน ซูปั้นเฉิงก็ลงจากรถม้า

ทันทีเขาปรากฏตัวขึ้น ผู้เห็นเหตุการณ์จำเขาได้และพูดจาดูถูกเขาทันที

“ไอ้คนสารเลว เจ้ากล้าขายชาติให้กับพวกศัตรู!”

“เป็นคนรวยที่ไร้ความปรานี ไร้ความเมตตา!”

“จัดการเขาเสีย!”

ประชาชนทั่วไปต่างรุมทำร้ายซูปั้นเฉิง ทำให้เขาเอามือบังหน้าเอาไว้

นี่เป็นการซ้ำเติมคนอื่น

ตอนที่ตระกูลซูยังยิ่งใหญ่อยู่นั้น ใครๆ ต่างก็ประจบประแจงเขา เรียกเขาว่าผู้จัดการซู

แต่ตอนนี้ทุกคนกำลังทำร้ายเขา ต้องการฉีกร่างเขาเป็นชิ้นๆ

เมื่อเจ้าหน้าที่ทหารเห็นซูปั้นเฉิงปรากฏตัวขึ้น พวกเขาก็รีบจับกุมเขาไว้ มัดตัวและพาไปที่คฤหาสน์ตระกูลซู

ในเวลานี้ คฤหาสน์ตระกูลซูตกอยู่ในความวุ่นวาย ผู้หญิงต่างพากันกรีดร้อง

สิ่งนี้ทำให้ซูปั้นเฉิงถึงกับหลั่งน้ำตาและร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ตะโกนออกไปอย่างอัดอั้นตันใจว่า

“ทำไม ทำไมถึงทำกับข้าเช่นนี้!”

“ข้า ซูปั้นเฉิง ร่ำรวยพอๆ กับอาณาจักรอื่นๆ แม้มีเงินน้อย เรายังบริจาคเงินให้กับบ้านเมือง เหตุใดถึงพูดว่าข้าทรยศอาณาจักรเล่า!”

สมาชิกราชวงศ์ที่ตรวจยึดบ้านเดินไปหาซูปั้นเฉิงอย่างไม่แยแส

“ข้าจะบอกเจ้าให้ว่าเป็นเพราะเหตุใด”

เขาก้มตัวลงมาประจันหน้ากับซูปั้นเฉิง พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาและใบหน้าที่โหดร้าย

“ตระกูลข้าทุกๆ ปี จะเลี้ยงหมูเอาไว้ จัดหาอาหารดีๆ ให้ตลอด เมื่อใกล้ปีใหม่ เราจะฆ่าหมู่เพื่อกินเนื้อมัน และเจ้าก็เป็นหมูตัวนั้น”

จู่ๆ ซูปั้นเฉิงก็ตระหนักได้ทันทีว่า ไม่ว่าเขาจะจงรักภักดีต่อบ้านเมืองมากแค่ไหน ในสายตาของสมาชิกราชวงศ์ในอณจักร มองว่าเขาเป็นแค่หมูตัวหนึ่งก็เท่านั้น

“ฮ่าๆๆ...ฮ่าๆๆ...”

ซูปั้นเฉิงเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าและกรีดร้องอย่างเสียติ

ในเวลานี้ เขาเพิ่งจะเข้าใจความหมาย