องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 472

อีกด้านหนึ่ง

ซูซินลูกชายของปั้นซูเฉิงวิ่งกลับไปยังหอหม่านฮวา

เมื่อไปถึงเห็นว่าไม่มีใครอยู่ด้านในแม้แต่คนเดียว เขาจึงตะโกนอย่างกังวลใจว่า

“ผู้ดูแลหลิว! ผู้ดูแลหลิว!”

ในเวลานี้ มีคนเดินออกมาจากสวนด้านหลังและถามว่า

“เหตุใดเจ้าถึงกลับมาที่นี่เล่า?”

เมื่อซูซินหันหน้ากลับไป เห็นว่าเป็นผู้ดูแลหลิว เขาก้าวเท้าไปข้างหน้า “ตึก” เขาคุกเข่าลงแทบเท้าหลิวเชียนเชียนแล้วพูดว่า

“ช่วยด้วย ได้โปรดช่วยพ่อข้าด้วย!”

“เจ้าหน้าที่ทางการและทหารปิดล้อมบ้านข้าไว้หมดแล้ว อีกทั้งยังใส่ร้ายพ่อข้าว่าสมรู้ร่วมคิดกับพวกศัตรู ตอนนี้มีเจ้าหน้าที่ทางการและทหารเข้ามารื้อบ้านข้าอยู่!”

“ได้โปรดช่วยพ่อข้าด้วย ได้โปรด ข้าจะยอมทำทุกอย่าง!”

ซูซินถึงกับหลั่งน้ำตา ก้มหน้าขอร้อง

หลิวเชียนเชียนถอนหายใจยาว นางเคยเตือนซูปั้นเฉิงแล้ว แต่ไม่อาจโน้มน้าวในเขาได้ ซูปั้นเฉิงเป็นคนดื้อรั้น ทำให้ตระกูลซูเจอชะตากรรมเช่นนี้

นางก้มลงประคองซูซินที่กำลังร้องไห้ขึ้นมา และพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“ข้าไม่สามารถช่วยพ่อเจ้าได้ ข้าและพ่อของเจ้าตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน คนจากราชสำนักกำลังเพ่งเล็งหอหม่านฮวา เจ้ารีบไปกับข้าเถิด มิฉะนั้นหากช้ากว่านี้พวกเราอาจจะหนีไม่ทัน”

ซูซินมองหลิวเชียนเชียนด้วยน้ำตาคลอเบ้า และพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“ผู้ดูแลหลิว พวกเราไม่สามารถทำอะไรได้จริงๆ หรือ?”

หลิวเชียนเชียนใจเต้นแรง การยึดที่อยู่อาศัยถือว่าเป็นเรื่องใหญ่สำหรับทุกคน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการปล่อยเด็กให้เผชิญหน้าเรื่องนี้คนเดียวเพียงลำพัง ช่างโหดร้ายจริงๆ

แต่ด้วยสถานการณ์บังคับให้นางไม่อาจทำอะไรได้เลย นางส่ายหน้าอย่างหมดหนทาง

ความหวังสุดท้ายของเขาถูกทำลายลง เขาทรุดตัวลงไปนั่งและร้องไห้

“ทำไม ทำไมพวกเขาถึงมาค้นบ้านเรา เพราะเหตุใดกัน?”

หลิวเชียนเชียนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“อ๋องเหยียนบันทึกเอาไว้ว่า ไม้เด่นเกินไพร ลดพัดหักโค่น”

“ข้าและพ่อของเจ้ามีรายได้เข้ามามากกว่าค่าภาษีที่อาณาจักรจ้าวเก็บมาได้ในรอบหลายสิบปี ตอนนี้อาณาจักจ้าวนั้นล้มละลาย การที่ราชสำนักเข้าโจมตีประชาชนเช่นพวกเรานั้นเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงมิได้”

ซูซินร้องไห้หนักมากจนหายใจไม่ออก หลิวเชียนเชียนตบไหล่และปลอบโยนเขา

“ข้ารู้ว่าเจ้าเศร้าโศกเสียใจ แต่ตอนนี้เจ้าคือความหวังเดียวของตระกูลซู ถ้าพ่อเจ้าสั่งให้เจ้ามาหาข้า เช่นนั้นข้าจะปกป้องเจ้า รีบหนีไปกับข้าเถิด รีบหนีไปจากที่นี่ เรื่องหลังจากนี้ค่อยมาวางแผนกัน”

“แต่ว่า...”

ซูซินลังเล เขาไม่สามารถทิ้งตระกูลซูหรือพ่อของเขาไปได้

“ไม่มีแต่แล้ว หากยังไม่รีบไป เราจะหนีไปไม่ทันแล้ว!”

พูดจบ หลิวเชียนเชียนพาซูซินไปที่เพิงไม้ที่สวนหลังบ้าน

หลิวเชียนเชียนหมุนเชิงเทียนที่ผนัง จากนั้นเกิดเสียงดังขึ้น ผนังทั้งสองฝั่งแยกออกจากกัน ปรากฎทางเดินลับและยาวขึ้นตรงหน้า

หลิวเชียนเชียนอธิบายว่า