องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 473

“ฮะ ฮัดเช้ย!”

หลิวเชีนเชียนที่ถูกจ้าวฉี่หมิงสาปแช่งอยู่นั้นจามติดต่อกันหลายครั้ง

ซูซินหันกลับมาแล้วถามว่า

“ผู้ดูแลหลิว ท่านไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?”

หลิวเชียนเชียนเช็ดจมูกด้วยผ้าเช็ดหน้า โบกมือปัดแล้วพูดว่า

“ไม่เป็นไร เจ้าเดินต่อไปเถิด”

กลุ่มคนเดินผ่านเส้นทางที่แสนคดเคี้ยวไปข้างหน้า

หลังจากเดินบนเส้นทางที่คดเคี้ยวนั้นมาอย่างยาวนาน ในที่สุดก็ถึงหมู่บ้านเล็กๆ ที่ซ่อนตัวอยู่ในป่าลึก

ทั้งหมู่บ้านได้รับการคุ้มกันอย่างหนาแน่น โดยมีทหารยามคอยรักษาความปลอดภัยซ่อนตัวอยู่ความมืด ถือไม้ไว้ในมือ คอยสังเกตสภาพแวดล้อมอย่างระมัดระวัง

ทันทีที่หลิวเชียนเชียนและพรรคพวกของนางปรากฎตัว ต้าจ้วงที่รออยู่ในหมู่บ้านเป็นเวลานานแล้ว ก้าวไปข้างหน้าต้อนรับทันที

“ดีใจที่ได้พบท่านผู้ดูแลหลิว”

หลิวเชียนเชียนพยักหน้าและถามว่า

“ได้จัดการทุกอย่างในหมู่บ้านเรียบร้อยแล้วใช่หรือไม่? นางโลมทั้งเจ็ดส่งตัวออกไปแล้วหรือ?”

ต้าจ้วงประสานมือและรายงานว่า

“เตรียมการทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้วขอรับ นางโลมทั้งเจ็ดได้ถูกส่งไปยังแต่ละอาณาจักร พวกนางปลอดภัยดี ท่านไม่ต้องเป็นห่วงขอรับ”

หลิวเชียนเชียนถอนหายใจออกมา ในที่สุดนางก็ผ่อนคลายความกังวลลงได้ ขณะที่นางเดินไปในหมู่บ้าน นางถามออกมาว่า

“พี่จือหย่าคงออกเดินทางมาแล้วใช่หรือไม่?”

ต้าจ้วงที่อยู่ช้างหลิวเชียนเชียนพลันอึกอัก

“นี่ เรื่องนี้....”

หลิวเชียนเชียนหยุดเดินและหันไปถามทันที

“เหตุใดเจ้าถึงอึกอักเช่นนี้? เกิดเรื่องอันใดขึ้น?”

ต้าจ้วงยกมือรายงานด้วยความลำบากใจ

“รายงานต่อผู้ดูแลหลิว จ้าวปั๋วซื่อเดินทางไม่สะดวก จึงไม่สามารถออกมาจากที่พักได้ขอรับ”

“อะไรนะ!”

หลิวเชียนเชียนที่เพิ่งจะโล่งใจ กลับรู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรบางอย่างมาจุกอยู่ที่คออีกครั้ง

ก่อนที่นางจะออกไปทำธุระ นางสั่งให้คนพาตัวจ้าวจือหย่าไปยังอาณาจักรหลู่เห็นได้ชัดว่าอาณาจักรรคงจะยังต้องอยู่ในภาวะสงครามเช่นนี้ต่อไป จ้าวฉี่หมิง ไอ้สุนัขจิ้งจอกเฒ่าตัวนั้น ไม่มีทางยอมแพ้จนกว่าจะจับคนในหอหม่านฮวาได้

แม้ว่าที่พักนั้นจะได้รับการปกป้องอย่างแน่นหนา แต่ก็ทำได้แค่ชั่วคราวเท่านั้น ไม่ช้าก็เร็วจะต้องถูกค้นพบ

เดิมทีพวกเขาวางแผนว่าจะต้องจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จภายในสองวัน และพาคนหนีออกจากอาณาจักรจ้าวทันที แต่เมื่อรู้ว่าจ้าวจือหย่ายังหนีออกมาไม่ได้ หลิวเชียนเชียนกลับเคร่งเครียดขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับขมวดคิ้ว

“เหตุใดถึงออกเดินทางไม่ได้ ตอนนี้พี่จือหย่าอยู่ที่ใด?”

ต้าจ้วงตอบทันที

“พักอยู่ในบ้านบนเนินเขาด้านหลังขอรับ”

หลิวเชียนเชียนตัดสินใจเดินไปยังภูเขาด้านหลัง ทันใดนั้นนางพลันนึกขึ้นมาได้ว่า ซูซินหนีมาพร้อมกันกับนาง จึงหันไปสั่งต้าจ้วงว่า

“นี่คือลูกชายของซูปั้นเฉิง เขาเป็นสายเลือดตระกูลซูคนเดียวที่ยังเหลืออยู่ เจ้าดูแลเขาให้ดี ข้าจะไปภูเขาด้านหลัง”

“ขอรับ”

ต้าจ้วงประสานมือทำความเคารพ แล้วมองไปยังซูซินที่มีสายตาเศร้าหมอง พาเขาไปพักผ่อน