องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 477

ฉินชงมองไปที่น้องแปดที่กำลังร้องไห้อย่างคร่ำครวญบนกำแพงเมือง รู้สึกสับสนเป็นอย่างมากในเวลานี้

ตอนนี้ไท่ฟู่ได้ยกทัพขึ้นเพื่อก่อกบฏแล้ว เขาจะยอมแพ้ไม่ยึดเมืองอวิ๋นเฉิงต่อได้อย่างไรเล่า

หากเขาเมินเฉยต่อการก่อกบฏของไท่ฟู่และยืนกรายที่จะโจมตีเมืองอวิ๋นเฉิง น้องแปดต้องตายอย่างแน่นอน

หากเขายอมแพ้การสู้รบในเวลานี้ เช่นนั้นสงครามระหว่างอาณาจักรจ้าวและอาณาจักรฉินจะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องล่าถอย เมืองที่ยึดมาได้ก่อนหน้านี้ไม่สามารถป้องกันเอาไว้ได้ สุดท้ายแล้วพวกเขาต้องยอมรับความพ่ายแพ้โดยสมบูรณ์

ผลลัพธ์ที่เลวร้ายได้ปรากฏเด่นชัดขึ้นในใจแล้ว เขากำลังตกอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เขาควรทำเช่นไรดี?

ฉินชงกำลังคิดมาตรการตอบโต้ในใจ แต่เสียงร้องโห่ของกองทัพส่วนตัวตระกูลซ่งกลับดังขึ้น อีกทั้งเสียงร้องขององค์ชายแปดทำให้เขาไม่สบายใจ

ในตอนนี้ไม่มีทางอื่น นอกจากจะต้องฝากความหวังไว้ที่ฉินเหยียน น้องสิบสี่ของเขา

เขาจึงตัดสินใจพูดออกไปว่า

“ข้าขอสั่งให้ถอนทัพ!”

เมื่อตระกูลขุนนางได้ยินเรื่องถอนทัพ พวกเขาต่างแสดงความไม่พอใจ

“พวกเราถอนทัพไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ เมืองอวิ๋นเฉิงอยู่ใกล้แค่เอื้อมแล้ว!”

สีหน้าของฉินชงหม่นหมองลงทันที ในสายตาของตระกูลขุนนางสนใจแค่เรื่องผลประโยชน์ส่วนตัวเท่านั้น ไม่สนใจชีวิตของคนอื่นเลย

เขามองไปที่คนเหล่านั้นด้วยสายตาเย็นชา มีความไม่พอใจในน้ำเสียง เขาพูดอย่างเด็ดขาดว่า

“ข้าสั่งว่าให้ถอนทัพออกไปสิบลี้!”

พูดจบ เขาก็หันหัวม้าเดินกลับไปทันที

บรรดาตระกูลขุนนางไม่กล้าพูดอะไรอีกต่อไป เขาทำได้เพียงทำตามคำแนะนำของฉินชงและถอนกำลังออกไปเท่านั้น

ด้านในกำแพงเมือง

ภายใต้การป้องกันที่แข็งแกร่งของทหารที่สวมชุดเกราะหลายสิบคน ไท่ฟู่นั่งอยู่ตรงกลางหัวเราะเบาๆ

“องค์ชายใหญ่ฉินชง ช่างโง่เขลาเสียจริง การถอนทัพเป็นกลยุทธ์ทางการทหารที่ล่าช้าที่สุดในความคิดของข้า จากนี้ขึ้นอยู่กับแผนการแยกตัวของข้าแล้ว ทำให้อาณาจักรฉินหาทางหนีทีไล่ไม่ได้!”

“ทหาร ส่งข้อความลับไปยังตระกูลใหญ่ ขอให้พวกเขาทำตามวิธีของข้า และเริ่มก่อกบฏต่ออาณาจักรฉิน ณาจักรฉินจะต้องเป็นของคนอื่นอย่างแน่นอน!”

“ขอรับ!”

กองทัพส่วนตัวตระกูลซ่งทำตามคำแนะนำของไท่ฟู่ทันที เริ่มเขียนจดหมายลับและปล่อยนกพิราบนำข้อความส่งไปทันที

ในเวลานี้ นกพิราบจำนวนนับำม่ถ้วนบินขึ้นทะยานไปบนท้องฟ้า บินไปยังเมืองที่อาณาจักรฉินได้ครอบครองอยู่

...

อีกด้านหนึ่ง

ฉินเหยียนและพรรคพวกของเขามาถึงคูเมืองที่สอง เมืองหลิว

เมื่อต้าหย่งเห็นนกพิราบส่งข้อความบินผ่านไป เขาตั้งธนูขึ้นและยิงธนูทันที จากนั้นจับนกพิราบและหยิบจดหมายลับขึ้นมาส่งให้ฉินเหยียน

ฉินเหยียนหยิบจดหมายลับแล้วเปิดออกด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจ

“ข้าคาดเดาเอาไว้แล้วว่า หากไท่ฟู่ยึดเมืองอวิ๋นเฉิงไว้ได้ เขาจะต้องคิดกบฏอย่างแน่นอน และจะต้องยุยงตระกูลขุนนางอื่นๆ ให้คิดกบฏตามเขา”

“ท้ายที่สุดแล้ว เพียงแค่มือเดียวไม่มีพลังมากนัก มีแค่กำปั้นเท่านั้นที่จะโจมตีคนอื่นได้ เช่นนี้ทำให้อาณาจักรฉินอยู่ในวิกฤต”

“โชคดีที่ข้าคิดมาอย่างรอบคอบ ได้จัดการคนเหล่านั้นก่อนแล้ว”

หลังจากที่ติดตามอ๋องเหยียนมาเป็นเวลานาน ต้าหย่งก็รู้ว่าอ๋องเหยียนเป็นคนคิดทุกอย่างด้วยความรอบคอบ ไม่มีสิ่งใดรอดเงื้อมมือเขาไปได้ ดังนั้นเขาจึงถามออกไปแค่ว่า

“อ๋องเหยียน ตอนนี้อยู่ที่เมืองหลิวแล้ว คาดว่าคนในเมืองจะต้องไปรับจดหมายลับนี้เช่นเดียวกัน เราควรทำเช่นไรดี?”