องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 478

ฉินเหยียนโอบไหล่จ้าวหรงจี และทั้งสองเดินเข้าไปในเมืองพร้อมกัน

จ้าวหรงจีขยับไหล่อย่างไม่พอใจและพูดอย่างรังเกียจว่า

“ไปให้พ้น!”

เขาได้ยินชื่อเสียงของอ๋องเหยียนมานานแล้ว ทุกคนที่ได้เจออ๋องเหยียนจะยกย่องว่าเขาเป็นคนหน้าตาดี ไปไหนมาไหนมีคนรักเหมือนอย่างลูกชาย ไม่ใช่คนเสแสร้ง ไม่มีใครพูดว่าเขาเป็นคนไม่ดีเลยสักคน

ดังนั้นภาพลักษณ์ของอ๋องเหยียนในใจของจ้าวหรงจีคิดว่าต้องเป็นคนที่สูงส่งมาก

แต่เมื่อเห็นเขาในวันนี้ กลับรู้สึกว่าอ๋องเหยียนที่อยู่ตรงหน้าเขาดูเป็นคนสบายๆ แตกต่างจากพวกอ๋องเหยียนที่คนอื่นพูดกันมากนัก

เขาอยากจะอยู่ให้ห่างจากฉินเหยียนโดยไม่รู้ตัว อีกทั้งในใจยังสงสัยในรสนิยมผู้ชายของพี่สาวตนเอง

เด็กก็คือเด็กอยู่วันยังค่ำ ความคิดของเขาเขียนไว้บนหน้าเขาอย่างเห็นได้ชัด ฉินเหยียนอ่านสีหน้าเขาออก หัวเราะออกมาแล้วอธิบายว่า

“เจ้ากับพี่สาวไม่ได้เจอกันมาสองปีแล้วใช่หรือไม่?”

“นางมีชีวิตที่ดีในอาณาจักรฉิน อีกเดี๋ยวเจ้าก็จะได้เจอนาง”

เมื่อพูดถึงพี่สาว จ้าวหรงจียืดหลังด้วยความภูมิใจทันที

“พี่สาวข้าหน้าตาสวย อีกทั้งยังสง่างาม มีทักษะและคุณธรรม อ่อนโยน ใจดี หากเจ้ารังแกนาง ข้าไม่มีวันยกโทษให้เจ้าแน่!”

เมือ่ได้ยินจ้าวหรงจียกย่องบุคลิกอันอ่อนโยนของพี่สาว ดวงตาของฉินเหยียนพลันมีสายตากระอักกระอ่วน เขาขัดจังหวะแล้วพูดว่า

“เจ้าแน่ใจหรือว่าคนที่เจ้าพูดถึงนั้นคือพี่สาวเจ้า?”

ดวงตาของจ้าวหรงจีเบิกกว้างด้วยความโกรธ

“ใช่น่ะสิ! ข้าขอบอกเจ้า อย่าคิดว่าเจ้าเป็นถึงอ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉิน แต่กล้ารังแกพี่สาวข้า ข้าจะสู้กับเจ้าจนตัวตาย!”

พวกเขาทั้งสองเดินคุยกันมาตลอดทาง ตอนนี้เดินอยู่บนถนนในเมือง

ฉินเหยียนชี้ไปไม่ไกล แล้วพูดว่า

“มองไปที่ด้านหน้านั้นสิ ผู้หญิงที่ทำให้คนพวกนี้หัวร้างข้างแตกล้วนเป็นฝีมือพี่สาวที่อ่อนโยนของเจ้า”

จ้างหรงจีหยุดเดิน มองไปตามนิ้วของฉินเหยียนและมองอย่างตั้งใจ

“ปัง”

จ้าวจีเอ๋อร์ยิงปืนใส่ชายหนุ่มที่ในตระกูลขุนนางเพราะเขากดขี่ข่มเหงผู้หญิง

เมื่อเห็นเหตุการณ์ข้างหน้า จ้าวหรงจีตกใจมาก จนตาโต เข่าทรุดลงไปกับพื้น สายตาเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

พูดเสียงสั่น

“พะ พี่หม่านเอ๋อร์...”

จ้าวหรงจีเรียกชื่อเล่นของจ้าวจีเอ๋อร์ด้วยความตกใจ จ้าวจีเอ๋อร์หันหน้าไปทางเสียงที่คุ้นเคย

เมื่อเห็นว่าคนที่คุกเข่าลงไปกับพื้นคือน้องชายของตน นางจึงรู้สึกถึงตื่นเต้นมาก

“น้องชาย!”

ในเวลาเพียงชั่วครู่ สายตาของจ้าวจีเอ๋อร์มองเพ่งไป นางยืนยันได้ว่านั่นคือน้องชายของนาง ความสุขเข้ามาแทนที่ความโกรธ โดยไม่สนใจอย่างอื่น นางรวบกระโปรงแล้ววิ่งไปหาจ้าวหรงจีอย่างรวดเร็ว

แต่ก่อนหน้านี้นางได้ยิงคนตายไป ทำให้ทั้งหน้าตาและเสื้อผ้ามีแต่รอบเลือด เมื่อนางวิ่งเข้ามา ทำให้นางเหมือนยมทูตกำลังวิ่งเข้าไปหาน้องชาย

ทำให้จ้าวหรงจีตกใจมากจนเสียสติ เขาถอยหลังหนีอย่างหวาดกลัว

“พี่ พี่อย่าเข้ามา...”

จ้าวจีเอ๋อร์ไม่สนใจ รีบวิ่งเข้าไปกอดจ้าวหรงจีแล้วพูดทั้งน้ำตา

“เจ้ามาได้อย่างไร เด็กโง่ เจ้ามาที่นี่ไม่บอกพี่สักคำ!”

บนใบหน้าของจ้าวหรงจีมีแต่คำว่าปฏิเสธ แต่ร่างของเขาถูกพี่สาวกอดไว้แน่น เขาไม่มีทางหนีได้เลย ทำได้เพียงทนรับความรักจากพี่สาวเท่านั้น

สถานการณ์ตรงหน้าเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง พี่สาวกอดน้องชายยิ้มออกมาอย่างมีความสุข น้องชายที่ถูกพี่สาวกอดกลับมาสีหน้าหวาดกลัวราวกับเจอผี ฉินเหยียนยืนหัวเราะอยู่ข้างๆ

...