องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 485

คนเฒ่าคนแก่ของตระกูลขุนนางที่ทำงานหนักมาหลายปี ไม่สามารถยอมรับคำสั่งนี้ได้ พวกเขาจึงพูดออกไปว่า

“องค์ชาย เป็นไปไม่ได้ขอรับ!”

“ทหารส่วนตัวของตระกูลเป็นรากฐานขอพวกเรา อีกทั้งยังเป็นทรัพย์สินส่วนตัวอีกด้วย”

“หากท่านต้องการยึดครองอาณาจักรฉินด้วยคำพูดเพียงประโยคเดียว อะไรคือความแตกต่างระหว่างเรื่องนี้กับการปล้นกันซึ่งๆ หน้าเล่า?”

“ใช่แล้วองค์ชาย การต่อสู้ในครั้งนี้ ตระกูลใหญ่ต่างได้รับบาดเจ็บสาหัส เพื่อบ้านเมือง กลุ่มคนที่ภักดีต่อบ้านเมืองก็มาเข้าร่วมกันเป็นจำนวนมาก”

“ท่านที่รังแต่จะซ้ำเติมในเวลานี้ ช่างโหดร้ายมากเสียจริง!”

“ไร้สาระ!”

ฉินชงได้เรียนรู้นิสัยโผงผางมาจากฉินหยียนอยู่บ้าง

“เห็นได้ชัดว่าข้าคำนึงถึงอาณาจักรฉิน พวกเจ้ามีทหารแต่ไม่มีแม่ทัพ ในเวลานี้ข้าเป็นคนสั่งการ ข้าจะรวมกองทัแล้วจะอย่างไร?”

“ไม่ใช่เรื่องปล้นหรือไม่ปล้น คำพูดที่น่าฟังเช่นนี้ เป็นเพราะพวกเจ้ากำลังเสียใจกับการสูญเสียครอบครัวและกำลังสับสน!”

“ทหารมา!”

“พาผู้เฒ่าตระกูลขุนนางทั้งหมดไป ดูแลให้ดี แต่ละคนเป็นถึงขุนนางที่สำคัญของอาณาจักรฉิน อย่างปล่อยให้เกิดเหตุร้ายกับพวกเขา”

ผู้เฒ่าตระกูลขุนนางตะลึง

คนคนหนึ่งจะไร้ยางอายขนาดนี้ได้อย่างไร ฉินชงที่เป็นที่รู้จักในเรื่องของความซื่อสัตย์มาโดยตลอด เรียนรู้นิสัยเช่นนี้มาจากใคร

“ไม่ได้ องค์ชายใหญ่ ไม่ได้นะขอรับ!”

“แต่พวกเรา...”

“ไม่มีคำว่าแต่!”

คำพูดของฉินชงนั้นเด็ดขาดมาก ทันดนั้นสีหน้าพลันเย็นชา แสดงท่าทีที่ทำให้ไม่อาจปฏิเสธได้

“ข้าตัดสินใจแล้ว ไม่ต้องพูดให้มากความ ยังไม่ส่งคนมาอีก พาผู้เฒ่าของตระกูลไปพักผ่อน ต้องดูแลพวกเขาให้ดี!”

ทหารก้าวไปข้างหน้าและนำผู้เฒ่าตระกูลขุนนางออกไปทีลคนด้วยกำลัง

ทันทีที่พวกเขาจากไป ฉินชงทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้หลัก

ความกังวลเพิ่มมากขึ้น

แม้ว่าทำเช่นนี้เป็นการใช้โอกาสจากการปล้นชิงตามไฟ ไม่เป็นอันตรายต่ออาณาจักรฉิน แต่สุดท้ายแล้ว การที่ไร้ความเมตตานั้นค่อนข้างขัดกับนิสัยของตนเอง

“ไม่รู้ว่าหลังจากนี้ ในประวัติศาสตร์จะเขียนถึงข้าอย่างไร”

“น้องสิบสี่เอ๋ย เจ้าหลอกข้าได้จริงๆ!”

หลังจากที่คิดเรื่องนี้แล้ว เขาก็ตัดสิใจเขียนจดหมายด้วยตนเองทันที เพื่อรายงานเหตุการณ์ในวันนี้ให้เสด็จพ่อทราบตามความเป็นจริง เพื่อที่เขาจะได้เตรียมใจ

...

ในเวลาเดียวกัน

เยี่ยนหยุนเมืองหลิว

ตอนนี้ฉินเหยียนที่แต่งตัวด้วยชุดเกราะเต็มยศ กวัดแกว่งดาบด้วยจิตใจที่มุ่งมั่น

ต้าหย่งที่อยู่ข้างๆ ถามด้วยความสับสน

“องค์ชาย เหตุใดท่านถึงสวมชุดเกราะเล่า? ท่านกำลังเตรียมฆ่าศัตรูหรือ?”

ฉินเหยียนพูดอย่างจริงจัง

“อ๋องเหยียน ท่านควรรีบไปเสียดีกว่า”

ทันทีรีบช่วยชี้แนะ อีกทั้งชี้ไปยังด้านนอกและพูดว่า

“ฝ่าบาทขอให้กระหม่อมนำม้าสามสิบหกตัวมาที่นี่ ระหว่างทางตายไปสี่ตัว สำหรับม้าที่เหลือองค์ชายรีบออกเดินทางไปยังเมืองอวิ๋นเฉิงก่อนที่ม้าจะตายเถิดขอรับ”

“เงยหน้าขึ้น”

ฉินเหยียนขยิบตาให้ต้าหย่งและเดินไปที่ประตู

“เจ้าดูสิเป็นไปตามที่ข้าพูด ไม่สิพระราชกฤษฎีกามาในวันนี้ อีกทั้งยังเตรียมการทุกอย่างไว้ให้เรียบร้อย

ทันทีที่ออกไป พลันเห็นม้าสามสิบสองตัวอยู่ที่ประตู

ขันทีรีบทักทายทันที

“อ๋องเหยียนได้โปรดขึ้นมาขอรับ” พวกทหารช่วยอ๋องเหยียนขึ้นบนหลังม้า ในเวลาเดียวัน ต้าหย่งก็ร่วมออกเดินทางด้วย

ก่อนออกเดินทาง ฉินเหยียนออกคำสั่งทหารกับทหารองครักษ์บนหลังม้าว่า

“ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน บอกจ้าวจีเอ๋อร์พูดว่าข้าทิ้งจดหมายไว้ให้นางที่ห้องทำงาน และให้นางทำตามที่ข้าเยนไว้”

“ขอรับ!”

ทหารต่างประสานมือรับคำสั่ง

“ต้าหย่ง ออกเดินทางกันเถิด!”

“ฮึบ!”

พวกเขาทั้งสองขี้ม้าและฟาดแส้ให้ม้าเร่งฝีเท้าไป ควบม้าไปยังเมืองอวิ๋นเฉิง