องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 486

กองทัพส่วนตัวของตระกูลซ่งจำนวนสองหมื่นนายมาพบกันที่อวิ๋นเฉิง

คนที่เคยมีประสบการณ์ด้านสงครามมาก่อนหน้านี้มีเพียงหนึ่งหมื่นคนเท่านั้น แม่ทัพจำนวนหนึ่งพันนาย และนายทหารเก้าพันนาย แต่ตอนนี้ไพ่ไม้ตายของพวกเขา มีทั้งทหารและแม่ทัพประมาณหนึ่งหมื่นนาย

ในจำนวนของทหารเหล่านี้ ไท่ฟู่ใช้ทหารที่เคยใช้มาก่อนแล้วอีกครั้ง ทั้งหมดถูกแทงที่ด้วยทหารเกหล่านี้ที่เพิ่งเข้ามาในเมือง ทำให้การป้องกันของเมืองอวิ๋นเฉิงแข็งแกร่งมากขึ้น

ที่พักชั่วคราวในเมืองอวิ๋นเฉิง

ไท่ฟู่อารมณ์ดีเป็นอย่างมาก เรียกสือเหล่ยมาเพื่อตอบแทนรางวัลให้แก่เขา

สือเหล่ยเดินเข้าไปในที่พัก คุกเข่าลง และยกมือประสานกันพูดอย่างเคารพ

“เข้าพบท่านผู้นำตระกูล ขอให้ท่านผู้นำตระกูลแข็งแรง!”

ยิ่งไท่ฟู่มองไปที่สือเหล่ยมากเท่าไหร่ เขายิ่งพอใจในตัวอีกฝ่ายมากเท่านั้น ตระกูลซุ่นชิ่งสามารถบ่มเพาะคนที่มีความสามารถเช่นนี้ ช่างเป็นข้อได้เปรียบเสียจริง ทำให้ไท่ฟู่รู้สึกว่าไม่ว่าที่ใดตระกูลซ่งก็จะสามารถพิชิตได้

“เจ้าสู้รบกับกองทัพอาณาจักรฉินได้ดีมาก หากเจ้าประสบความสำเร็จอีกในอนาคต ข้าจะทำให้เจ้าได้เป็นแม่ทัพใหญ่ เป็นตัวแทนข้าในการปกครองประเทศ!”

สือเหล่ยรู้สึกรังเกียจอยู่ในใจ กบฏกลับกล้าพูดออกมาเช่นนี้อย่างโจ่งแจ้ง คิดอยากจะแต่งตั้งเขาให้เป็นหมาคอยรับใช้ปกป้องประเทศอย่างนั้นหรือ

หากใช้คำพูดของอ่องเหยียนมาบรรยายลักษณะแล้ว ถือว่าเป็นการกระทำที่อุกอาจมาก

แต่ภายนอก เขาแสร้งทำเป็นตกใจ ยกย่องอีกฝ่าย และหลั่งน้ำตาแห่งความดีใจออกมา และพูดแสดงความขอบคุณว่า

“ขอบคุณท่าน ข้าจะรอวันนั้น วันที่ข้าจะได้รับใช้ตระกูลซ่งอย่างสมบูรณ์แบบ!”

ไท่ฟู่พอใจในตัวสือเหล่ยเป็นอย่างมาก จากนั้นถามออกไปว่า

“ชุดเกราะของตระกูลที่ซ่อนไว้ เจ้านำมาด้วยหรือไม่?”

สือเหล่ยตอบตามความจริง

“นำมาทั้งหมดขอรับ”

ไท่ฟู่พูดอย่างตื่นเต้น

“เยี่ยมมาก รีบนำมาให้ข้าเดี๋ยวนี้”

เมื่อได้ยินดังนั้น สือเหล่ยพลันตกใจ ชุดเกราะเหล่านั้นยังอยู่ที่ค่ายโจรป่า

ต้องขอบคุณการคิดที่รวดเร็วของเขา เขาตอบออกไปว่า

“ท่านผู้นำตระกูล ชุดเกราะของทางราชการยังอยู่ระหว่างการเดินทาง ไม่กล้าส่งออกตามชอบใจ ชุดเกราะระดับสูงต้องได้รับการดูแลจากบรรดาผู้นำตระกูลซ่งเท่านั้น และจะมาถึงเมืองอวิ๋นเฉิงพร้อมกันขอรับ”

ไท่ฟู่ลูบเคราแล้วเปลี่ยนเรื่อง

“เจ้าเองก็ฉลาดไม่น้อย ดีที่เรียกพวกเจ้าให้มาเป็นกองกำลังสนับสนุนล่วงหน้า ดีมาก จ้าจะตอบแทนรางวัลให้อย่างงาม”

สือเหล่ยยกมืออีกครั้งแล้วพูดว่า

“ขอบคุณผู้นำตระกูลขอรับ”

หลังจากที่ได้รับรางวัล สือเหล่ยก็ออกจากที่พักชั่วคราวของไท่ฟู่

ทหารส่วนตัวของตระกูลซ่งเดินไปตามท้องถนน ต่างทำความเคารพเขา

“ยินดีด้วย!”

“ขอแสดงความยินดีกับท่านแม่ทัพ!”

สือเหล่ยไม่สนใจชื่อเสียงเหล่านี้ พลางแสดงความเคารพกลับโดยสีหน้าเรียบเฉยดังเดิม

หลังจากที่เขามาถึงค่ายทหารของตน โจรป่าที่ปลอมตัวเป็นทหารส่วนตัวของตระกูลซ่งเข้ามาเงียบๆ และถามเสียงเบาว่า

“ท่านแม่ทัพ พวกเราต้องอยู่กับไท่ฟู่จริงๆ หรือ?”

“ชู่!”

สือเหล่ยมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวังและกระซิบกลับว่า

“อย่าถามให้มากความ สถานะของเจ้าเป็นใคร ไม่รู้เลยหรือ?”

“ในฐานะไส้ศึก ต้องมีจิตสำนึกของไส้ศึกด้วย มิใช่คิดจะถามก็ถาม ระวังตัวเสียหน่อย กำแพงมีหู ประตูมีช่อง”

ลูกน้องเขาเงียบไปทันที