องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 498

บนถนนเมืองอวิ๋นเฉิง

ฉินเหยียนถอนหายใจ

“ทางไปสู่ความสุขนั้นเต็มไปด้วยอุปสรรค การเจรจาไม่มีทางสำเร็จภายในชั่วข้ามคืน อย่างน้อยต้องสองสามวันถึงจะบรรลุผล”

“เจ้าต้องค่อยๆ ให้ความรู้แก่อู๋ซานกุ่ย เพื่อให้เขาเข้าใจสถานการณ์โดยรวมและเขาจะเห็นด้วยทันที”

ฉินชงพูดอย่างดูถูก

“เจ้าแน่ใจได้อย่างไรว่าเมื่อถึงเวลานั้นอู๋ซานกุ่ยจะเห็นด้วยกับเจ้า”

ฉินเหยียนยิ้มและพูดว่า

“เดินเพียงแค่หนึ่งก้าวแต่ดูผลจากร้อยก้าว ข้ามองทุกๆ ก้าวที่เขาจะเดินไป แต่เข้าไม่เห็นข้า และนี่คือความมั่นใจของข้า”

ขณะที่พวกเขาทั้งสองกำลังเดินคุยกัน ทั้งสองก็มาถึงคลังเสบียงในเมืองอวิ๋นเฉิง

เมื่อจางอวิ๋นซูเห็นอ๋องเหยียนและองค์ชายใหญ่เดินมา รีบเข้าไปทำความเคารพทันที

“ข้า พระชายาจางอวิ๋นซู เข้าเฝ้าอ๋องเหยียนและองค์ชายใหญ่เพคะ”

ฉินเหยียนรีบพูดว่า

“พี่สะใภ้เจ็ด พวกเราต่างเป็นสมาชิกในครอบครัว ไม่จำเป็นที่จะต้องมีพิธีรีตรองเช่นนั้น”

“ใช่แล้วน้องสะใภ้ ไม่จำเป็นต้องมีพิธีรีตรองเช่นนั้นหรอก”

แม้ว่าจางอวิ๋นซูจะแต่งงานกับองค์ชายเจ็ด ฉินอวี่ แต่นางยังคงปฏิบัติตัวอย่างสุภาพและแนะนำทั้งสองว่า

“นี่คือเมล็ดพันธุ์และเสบียงอาหารที่นำมาตามคำสั่งเพคะ”

“ส่วนนี้เป็นอาหารและเมล็ดพันธุ์ที่เหลือให้กับชาวเมืองอวิ๋นเฉิง และส่วนนี้เป็นอาหารและเสบียงที่ส่งออกต่อไป”

หลังจากที่ฉินเหยียนตรวจสอบแล้ว เขาหันหน้าไปหาองค์ชายใหญ่และถามว่า

“พี่ใหญ่ นี่คือความจริงใจที่ข้าจะมอบให้กับอู๋ซานกุ่ย”

ฉินชงกระพริบตา แต่ก่อนที่เขาจะทันได้ถาม ฉินเหยียนออกคำสั่งทันที

“ส่งอาหารไปเดี๋ยวนี้”

“ขอรับ”

องครักษ์เงาเริ่มปฏิบัติการทันทีและเริ่มส่งเสีบยงอาหารตามคำสั่ง

ฉินชงหยุดและพูดออกมาว่า

“ไม่สิ ตอนนี้เจ้าให้เสบียงอาหารแก่พวกเขา ด้วยนิสัยของอู๋ซานกุ่ย เสบียงอาหารเหล่านี้ไม่ใช่การเตะหมูเข้าปากเสือหรือ!”

ฉินเหยียนอธิบายว่า

“อาหารพวกนี้ไม่ได้ส่งให้พวกเขาทันที แต่จะวางไว้ที่ริมฝั่งแม่น้ำ ให้พวกเขาเห็นถึงความจริงใจของพวกเรา ทำให้พวกเขาร้อนใจ”

ฉินชงตระหนักเรื่องนี้ทันที

“ได้ยินว่าพวกเขาขาดเสบียงอาหารเป็นเวลานานแล้ว พวกเขาได้เริ่มค้นหาเสบียงไปทั่วเมือง คาดว่าจะอดอยากในอีกไม่นาน”

ฉินเหยียนพูดอย่างจริงจัง

“ดังนั้น ขอเพียงแค่อู๋ซานกุ่ยตกลงร่วมมือ เสบียงอาหารจะถูกส่งข้ามแม่น้ำไปทันที หากพวกเขาไม่เห็นด้วย พวกเขาก็ทำได้แค่เฝ้ามองเสบียงเหล่านั้น ไม่อาจทำอะไรได้”

ฉินชงอดไม่ได้ที่จะยกนิ้วให้และกล่าวชมเชย

“น้องสิบสี่เจ้ามีไหวพริบมาก ข้าไม่เคยเห็นใครฉลาดเท่าเจ้าเช่นนี้มาก่อน!”

“ข้าตกลงกับเจ้าก่อน หลังเสร็จสิ้นเรื่องนี้ข้าจะกลับลำ มาดูกันว่าอาณาจักรฉินจะทำอะไรข้าได้ รอดูเถิด พวกเราจะได้เห็นดีกัน!”

จากนั้นจึงเรียกนายพลสือ ทั้งสองคนต่างเดินหน้าเจรจากันต่อไป

อู๋ซานกุ่ยไม่ได้เปลี่ยนคำพูด เขาพูดตรงประเด็นทันที

“ชาวอาณาจักรฉินมีความสามารถในการจัดการเสียจริง”

สือเหล่ยตอบกลับอย่างจริงจังว่า

“ความจริงใจของอ๋องเหยียนที่มีต่อเจ้า เจ้าคงดูออกแล้ว จะร่วมมือหรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับเจ้า”

อู๋ซานกุ่ยพูดด้วยรอยยิ้ม

“ข้า อู๋ซานกุ่ย เป็นคนคิดเร็วทำเร็ว ดูเหมือนว่าอ๋องเหยียนเองก็เป็นคนคิดเร็วทำเร็วด้วยเช่นกัน เราหยุดพูดเรื่องไร้สาระนี้ได้แล้ว ข้ายอมรับทุกเงื่อนไขของเจ้า!”

เมื่อสือเหล่ยได้ยินว่าในที่สุดอู๋ซานกุ่ยก็ตกลงยอมร่วมมือ ในที่สุดสิ่งที่อัดอั้นในใจเขาพลันหายไป แต่ภายนอกเขายังคงมีท่าทีสงบ

หลังจากที่หารือเรื่องทั้งหมดแล้ว การประชุมร่วมสาบานตนจะจัดขึ้นต่อหน้าสามกองทัพ และเรื่องต่างๆ จะได้รับข้อยุติ

สือเหล่ยโบกมือไปอีกด้านหนึ่ง

“ส่งเสบียงอาหารมา!”

หน่วยทหารยามลับที่อยู่อีกด้านหนึ่งของแม่น้ำรับสัญญาณและขนเมล็ดพืชขึ้นเรือมาทันที

อู๋ซานกุ่ยมองดูเสบียงอาหารเหล่านั้นที่ข้ามแม่น้ำมาและมุ่งหน้ามายังค่ายทหารของตนด้วยรอยยิ้ม เขาพูดด้วยรอยยิ้มกว่างว่า

“ยินดีที่ได้ร่วมมือกัน!”

การเจรจาครั้งนี้ใช้เวลากว่าสิบวัน และในที่สุดก็จบลง