องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 498

บนถนนเมืองอวิ๋นเฉิง

ฉินเหยียนถอนหายใจ

“ทางไปสู่ความสุขนั้นเต็มไปด้วยอุปสรรค การเจรจาไม่มีทางสำเร็จภายในชั่วข้ามคืน อย่างน้อยต้องสองสามวันถึงจะบรรลุผล”

“เจ้าต้องค่อยๆ ให้ความรู้แก่อู๋ซานกุ่ย เพื่อให้เขาเข้าใจสถานการณ์โดยรวมและเขาจะเห็นด้วยทันที”

ฉินชงพูดอย่างดูถูก

“เจ้าแน่ใจได้อย่างไรว่าเมื่อถึงเวลานั้นอู๋ซานกุ่ยจะเห็นด้วยกับเจ้า”

ฉินเหยียนยิ้มและพูดว่า

“เดินเพียงแค่หนึ่งก้าวแต่ดูผลจากร้อยก้าว ข้ามองทุกๆ ก้าวที่เขาจะเดินไป แต่เข้าไม่เห็นข้า และนี่คือความมั่นใจของข้า”

ขณะที่พวกเขาทั้งสองกำลังเดินคุยกัน ทั้งสองก็มาถึงคลังเสบียงในเมืองอวิ๋นเฉิง

เมื่อจางอวิ๋นซูเห็นอ๋องเหยียนและองค์ชายใหญ่เดินมา รีบเข้าไปทำความเคารพทันที

“ข้า พระชายาจางอวิ๋นซู เข้าเฝ้าอ๋องเหยียนและองค์ชายใหญ่เพคะ”

ฉินเหยียนรีบพูดว่า

“พี่สะใภ้เจ็ด พวกเราต่างเป็นสมาชิกในครอบครัว ไม่จำเป็นที่จะต้องมีพิธีรีตรองเช่นนั้น”

“ใช่แล้วน้องสะใภ้ ไม่จำเป็นต้องมีพิธีรีตรองเช่นนั้นหรอก”

แม้ว่าจางอวิ๋นซูจะแต่งงานกับองค์ชายเจ็ด ฉินอวี่ แต่นางยังคงปฏิบัติตัวอย่างสุภาพและแนะนำทั้งสองว่า

“นี่คือเมล็ดพันธุ์และเสบียงอาหารที่นำมาตามคำสั่งเพคะ”

“ส่วนนี้เป็นอาหารและเมล็ดพันธุ์ที่เหลือให้กับชาวเมืองอวิ๋นเฉิง และส่วนนี้เป็นอาหารและเสบียงที่ส่งออกต่อไป”

หลังจากที่ฉินเหยียนตรวจสอบแล้ว เขาหันหน้าไปหาองค์ชายใหญ่และถามว่า

“พี่ใหญ่ นี่คือความจริงใจที่ข้าจะมอบให้กับอู๋ซานกุ่ย”

ฉินชงกระพริบตา แต่ก่อนที่เขาจะทันได้ถาม ฉินเหยียนออกคำสั่งทันที

“ส่งอาหารไปเดี๋ยวนี้”

“ขอรับ”

องครักษ์เงาเริ่มปฏิบัติการทันทีและเริ่มส่งเสีบยงอาหารตามคำสั่ง

ฉินชงหยุดและพูดออกมาว่า

“ไม่สิ ตอนนี้เจ้าให้เสบียงอาหารแก่พวกเขา ด้วยนิสัยของอู๋ซานกุ่ย เสบียงอาหารเหล่านี้ไม่ใช่การเตะหมูเข้าปากเสือหรือ!”

ฉินเหยียนอธิบายว่า

“อาหารพวกนี้ไม่ได้ส่งให้พวกเขาทันที แต่จะวางไว้ที่ริมฝั่งแม่น้ำ ให้พวกเขาเห็นถึงความจริงใจของพวกเรา ทำให้พวกเขาร้อนใจ”

ฉินชงตระหนักเรื่องนี้ทันที

“ได้ยินว่าพวกเขาขาดเสบียงอาหารเป็นเวลานานแล้ว พวกเขาได้เริ่มค้นหาเสบียงไปทั่วเมือง คาดว่าจะอดอยากในอีกไม่นาน”

ฉินเหยียนพูดอย่างจริงจัง

“ดังนั้น ขอเพียงแค่อู๋ซานกุ่ยตกลงร่วมมือ เสบียงอาหารจะถูกส่งข้ามแม่น้ำไปทันที หากพวกเขาไม่เห็นด้วย พวกเขาก็ทำได้แค่เฝ้ามองเสบียงเหล่านั้น ไม่อาจทำอะไรได้”

ฉินชงอดไม่ได้ที่จะยกนิ้วให้และกล่าวชมเชย

“น้องสิบสี่เจ้ามีไหวพริบมาก ข้าไม่เคยเห็นใครฉลาดเท่าเจ้าเช่นนี้มาก่อน!”