องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 506

หลังจากที่ทั้งสามคนมาถึงโรงเรียนแล้ว ฉินเหยียนก็ออกคำสั่ง แม่ทัพสือเรียกทหารนับหมื่นมารายงานตัว

ฉินเหยียนยืนอยู่ข้างหน้าทหารที่ยืนเอามือไพล่หลังและออกคำสั่ง

“ทั้งสามกองทัพจงฟังคำสั่งนี้!”

“รับทราบ”

ทหารทั้งหมดหันหลังกลับมาเผชิญหน้ากับฉินเหยียน เสียงชุดเกราะของพวกเชาส่งเสียงดังน่าตกใจ และประสานมือรายงานว่า

“เข้าเฝ้าอ๋องเหยียน!”

เสียงดังกึกก้องไปทั่วโรงเรียน

ดวงตาของจ้าวหรงจีเบิกกว้าง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นกองทัพทหารที่เรียบร้อยและขนาดใหญ่เช่นนี้

จากด้านหน้าไปยังด้านหลัง ทหารทุกคนต่างสวมชุดเกราะที่ไม่ธรรมดา ตำแหน่งเล็กสุดคือตำแหน่งพันตรี

จ้าวหรงจีพึมพำด้วยความประหลาดใจ

“ทหารม้าและทหารราบล้วนสวมชุดเกราะ การจัดตั้งเช่นนี้ ต้องมีอย่างน้อยห้าแสนคนใช่หรือไม่?”

ฉินเหยียนยิ้มอย่างมั่นใจ

“ไม่เพียงเท่านั้น คนที่ยืนอยู่ที่นี่ล้วนเป็นระดับนายพล คงไม่ใช่ทหารปกติ”

จ้างจีเอ๋อร์รู้สึกสับสนเล็กน้อยและพูดว่า

“หมายความอย่างไร พวกเจ้ากำลังขอให้ข้าส่งนายพลไปออกรบอย่างนั้นหรือ?”

ฉินเหยียนอธิบาย

“เจ้าเข้าใจแบบนี้ก็ย่อมได้ หากต้องการทหาร เจ้าต้องดูแลได้ ตอนที่เจ้าโจมตีอาณาจักรจ้าว เจ้าก็แค่ลงมือเมื่อยามจำเป็น”

“ยกตัวอย่าง ใช้พระเดชและพระคุณในหมู่ประชาชน นอกจากจะดึงดูดทหารแล้ว แต่ยังสามารถรวมใจคนได้มากขึ้น และจะแข็งแกร่งขึ้น ยิงปืนนัดเดียวได้นกถึงสองตัว”

หลังจากที่ได้ยินคำอธิบายนี้ จ้าวจีเอ๋อร์เข้าใจในทันที

“คนใกล้ชาดติดสีแดง คนใกล้หมึกติดสีดำ ในที่สุดข้าก็เข้าใจความหมายของพระเดชและพระคุณ หลังจากที่อยู่กับท่านมานานก็ได้เรียนรู้เรื่องนี้มาบ้าง”

ฉินเหยียนยิ้มและเตือนว่า

“ครั้งนี้ที่เจ้าไป ไม่มีทางหนีรอดเรื่องการโดนหลอกได้ เจ้าต้องระมัดระวังให้มาก ทุกสิ่งที่ข้าสอนนั้นมีประโยชน์และสามารถนำมาใช้ได้”

จ้าวจีเอ๋อร์รู้สึกอบอุ่นใจและพูดเบาๆ

“องค์ชายไม่ต้องกังวล จีเอ๋อร์จะทำตามที่องค์ชายสอนอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ”

จากนั้นฉินเหยียนก็สั่งสือเหล่ย

“ในการเดินทางครั้งนี้ ต้องฟังคำสั่งขององค์หญิงสาม และทั้งสองพระองค์จะต้องได้รับการปกป้องอย่างดี”

สือเหล่ยประสานมือตอบรับว่า

“ขอรับองค์ชาย”

พูดจบ เขาก็นำทหารทั้งหมดมาทักทายจ้าวจีเอ๋อร์และตะโกนพร้อมกัน

“ข้าน้อยกองทัพระดับหนึ่งยินดีที่ได้รับใช้องค์หญิงสามขอรับ!”

กองทัพหลายหมื่นคนตะโกนพร้อมกันจนดังลั่นฟ้า

จ้าวจีเอ๋อร์ตกตะลึงอย่างมากกับจิตวิญญาณอันกล้าหาญของเหล่าทหาร นางไม่คิดว่าวันหนึ่งนางจะได้นำกองทัพออกรบ

ขณะที่กำลังตื่นเต้น นางก็ถามด้วยความสับสน

ฉินเหยียนเตือนอีกครั้ง

“ระวังตัวให้มาก!”

จ้างจีเอ๋อร์ยิ้มให้ฉินเหยียน จากนั้นกระชับบังเหียนและส่งเสียงดัง

“เคลื่อนทัพได้!”

กองทัพขนาดใหญ่ยกแส้ขึ้นและออกเดินทางเข้าสู่อาณาจักรจ้าว

หฃังจากที่มองจ้าวจีเอ๋อร์และผู้ติดตามเดินทางจากไป ฉินเหยียนพลันรู้สึกว่างเปล่า ถอนหายใจออกมา

“จู่ๆ ทุกคนพลันหายตัวไปกันหมด ข้าไม่เหลือใครสักคน”

ต้าหย่งตอบมาจากด้านข้าง

“ไม่จริงนะขอรับ ยังมีหยางจิ่นซิ่วที่พักฟื้นตัวอยู่มิใช่หรือขอรับ!”

ทันใดนั้นดวงตาฉินเหยียนพลันเป็นประกาย เขาปรบมืออย่างตื่นเต้น

“ทำไมไม่บอกข้าก่อนหน้านี้! ข้าไม่ได้เจอนางมาหลายวันแล้ว ไม่รู้ว่าตอนนี้อาการบาดเจ็บนางเป็นอย่างไรบ้าง”

เขาพูดพลางเดินไปพลาง ความโศกเศร้าในใจหายไปจนหมด

ต้าหย่งใช้นิ้วมือนับวันแล้วตอบว่า

“คิดคำนวณแล้ว นางน่าจะหายดีแล้วนะขอรับ”

ฉินเหยียนขึ้นหลังม้าอย่างตื่นเต้น

“ข้ารอแทบไม่ไหวแล้วที่จะได้เจอหูหนิวที่น่ารักของข้า พวกเราไปกันเถิด! ไป!”