องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 511

หมู่บ้าน

ในขณะนี้ หลิวเชียนเชียนและพรรคพวกที่หนีรอดจากความตายมาได้ มาพักอยู่ที่โรงเตี๊ยมในหมู่บ้านเจ่าจวง จ้าวจือหย่าสีหน้าซีดเซียวราวกับนอนอยู่บนเตียงในโรงเตี๊ยม

หลิวเชียนเชียนเชิญแพทย์ที่เก่งที่สุดในเมืองมารักษาจ้าวจือหย่า แต่เพราะนางได้รับบาดเจ็บสาหัสที่ท้ายทอย ต่อให้จะทำแผลเอาไว้แล้วก็ยังไม่ได้สติ

หลิวเชียนเชียนเฝ้าอยู่ข้างที่นอนของจ้าวจือหย่า ความรู้สึกของนางแทบจะพังทลายแล้ว นางกุมมือจ้าวจือหย่าเอาไว้แน่นแล้วพูดอย่างรู้สึกผิดว่า

“พี่จือหย่า รีบฟื้นเถิด เพราะข้าดูแลพี่ไม่ดีเอง! ฮือๆ......”

องครักษ์เงาและหญิงรับใช้เองก็เจ็บปวดใจ แต่การสลดเช่นนี้ต่อไปก็ไม่ใช่ทางออก องครักษ์เงาพูดเตือนขึ้นว่า

“ผู้คุมหอขอรับ ตอนนี้เราอยู่ในชายแดนอาณาจักรหลู่ สถานศึกษาไป๋ลู่เองก็อยู่ไม่ไกลแล้ว เราพาไปรักษากันที่สถานศึกษาเถิดขอรับ”

หลิวเชียนเชียนคิดไตร่ตรองแล้วคิดได้ว่าจะเสียเวลาแบบนี้ต่อไปไม่ได้จริงๆ หากลากตัวคนร้ายออกมาไม่ได้ นางทนไม่ได้! นางเช็ดน้ำตาแล้วออกคำสั่งว่า

“พวกเจ้าพานางไปส่ง ข้ามีเรื่องต้องไปสะสางเสียหน่อย”

“ขอรับ”

องครักษ์เงาและหญิงรับใช้ไม่รอช้า รีบพาจ้าวจือหย่าไปยังสถานศึกษาไป๋ลู่ทันที

เมื่อทุกคนไปแล้วแววตาของหลิวเชียนเชียนก็เปลี่ยนไปในพริบตา นางกำมือแน่นแล้วกัดฟันพูดว่า

“ไม่ว่าจะเป็นใคร หากมาทำร้ายครอบครัวนายข้า มันผู้นั้นจะต้องไม่ได้ตายดีแน่! หากบังอาจมาทำร้ายนายข้า ข้าจะฆ่ามันทั้งครอบครัว ล้างบางมันทั้งตระกูล!”

หลิวเชียนเชียนยืนอยู่ข้างหน้าต่างแล้วส่งสัญญาณ

“เหล่าองครักษ์เงาหอหม่านฮวาทั้งหลาย จงมารวมตัวกัน! ภายในหนึ่งวันจะต้องกำจัดพวกมันให้สิ้นซาก ไม่ว่าจะต้องใช้กำลังคนกำลังทรัพย์เท่าใดก็ตาม!”

นางหันกลับมาด้วยความโกรธแล้วเดินมาที่โต๊ะ นางโกรธจนมือสั่นแล้วใส่ดินปืนในปืนไฟ พูดอย่างดุร้ายว่า

“ข้าจะฆ่าพวกมัน ข้าจะฆ่าพวกมันให้หมด!”

เหล่าองครักษ์เงาที่อยู่ทั่วพื้นที่ เมื่อได้รับสารให้รวมตัวจากหลิวเชียนเชียนก็รีบประกาศรางวัลใหญ่ในนามของหอหม่านฮวาทันที ข่าวสารนี้ทำให้เกิดการเคลื่อนไหวไม่น้อยเลย มีเหล่าทหารมากฝีมือมากมายมารวมตัวกันที่อาณาจักรหลู่

......

ณ ภูเขาเหลียง

เหล่าโจรสลัดจัดงานเลี้ยงยิ่งใหญ่ แถมยังสั่งให้หมอซีเล่าเรื่องเล่าให้พวกเขาได้บันเทิง

“เจ้าเล่าเรื่องวีรบุรุษภูเขาเหลียงต่อสิ!”

หมอซีเช็ดเหงื่อ อย่างไรเขาก็เป็นแพทย์ พอเข้ามาในรังของโจรสลัดก็กลายเป็นนักเล่าเรื่องไป แต่เพื่อรักษาชีวิต จึงจำใจเล่าต่อว่า