องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 512

เมื่อเหล่าโจรสลัดถูกราดน้ำเย็นๆใส่ก็สะดุ้งทันที พวกมันลืมตาขึ้นอย่างมึนเมา เพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์จึงด่าทอว่า

“ใครกัน บ้าเอ๊ย ข้าคือวีรบุรุษจุติโลกมนุษย์เชียวนะ คือวีรบุรุษผู้เก่งกล้า ข้าคือซ่งเจียง ฮูเป่าอี้ จี๋สืออวี่!”

ดวงตาของเขาค่อยๆมองชัดขึ้น และมองเห็นว่าคนที่มาคือหญิงงามที่ไม่อาจมีใครเทียบได้ นางรูปลักษณ์สวยงาม สีหน้าโกรธเกรี้ยว แววตาเต็มไปด้วยจิตสังหาร

“หึหึ แม่นางคนนี้สวยงามยิ่งนัก เจ้าน่ะ ต่อไปก็เป็นเมียของข้า สะอึก ผู้เป็นวีรบุรุษภูเขาเหลียงแล้ว ฮ่าๆๆ”

“จะเป็นเมียผู้นำอย่างข้าก็ได้นะ เมียรัก......”

เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วจะลุกขึ้น แต่พอขยับตัวก็รู้สึกได้ว่าตนเองถูกจับมัดไว้อย่างแน่นหนา ทันใดนั้นจึงได้รู้สึกถึงความผิดปกติ

“เกิดอะไรขึ้น มัดข้าทำไม?”

เขาถามด้วยเสียงเข้มงวดว่า “พวกเจ้าเป็นใคร? บังอาจมาทำกำเริบเสิบสานในถิ่นของข้า! รู้รึไม่ว่าข้าคือใคร? ในสมุดรูปได้บันทึกเอาไว้ว่าข้าคือซ่งเจียงผู้เลื่องชื่อ คือนักรบสวรรค์มาจุติ คือวีรบุรุษผู้เก่งกาจผู้เที่ยงธรรม เจ้าพวกชั้นต่ำ......”

“ผัวะ” ในขณะที่เขากำลังตะโกนอยู่ก็ถูกเหล่าองครักษ์เงาเดินเข้าไปทุบตีจนน่วม

หลิวเชียนเชียนแสดงสีหน้าไปสบอารมณ์ ไม่อยากจะมองพวกมันเลยแม้แต่น้อย

“รายงานขอรับ ค้นจนทั่วแล้วขอรับ ไม่มีเลยขอรับ”

“นายขอรับ ด้านหลังก็ไม่มีคนขอรับ”

องครักษ์เงาที่ไปตรวจค้นพากันรายงานยืนยันว่าไม่พบเด็กทารก และมันเป็นผลลัพธ์ที่หลิวเชียนเชียนไม่อยากให้เผชิญที่สุด นางภาวนาอย่างมากว่าฉินอู๋ซวงจะคลาดแคล้วจากภัยอันตราย และเคยหวังว่าพวกโจรสลัดจะยังมีใจเมตตา รักษากฎของเจียงหู ไม่ฆ่าเด็กทารก

แต่เมื่อหาเด็กไม่พบ อารมณ์ของหลิวเชียนเชียนก็ถึงจุดต่ำสุด พวกคนชั่วก็ยังเป็นคนชั่วอยู่วันยังค่ำ จะมาหวังให้พวกมันรักษากฎเจียงหู นางไร้เดียงสาเกินไปแล้ว

เมื่อความหวังถูกกับสลาย หลิวเชียนเชียนก็อดกลั้นไฟแห่งความโกรธไม่อยู่อีกแล้ว

ผู้นำโจรสลัดที่เปลี่ยนชื่อเป็นซ่งเจียงถูกทุบตีและอ้อนวอนขอชีวิตไปด้วยว่า

“พอได้แล้ว พวกเจ้าเป็นใครกัน การทุบตีพวกข้าคือการแหกกฎสวรรค์ จะต้องถูกสวรรค์ลงโทษ!”

“หลีกไป!” หลิวเชียนเชียนเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว เหล่าองครักษ์เงาหลีกทางให้ทันที

เมื่อผู้นำโจรสลัดเห็นว่าพลิกสถานการณ์แล้วจึงพูดอย่างปลื้มปีติว่า

“เมียรัก ตราบใดที่เจ้าติดตามข้า ต่อไปดินแดนของข้าจะมอบให้เจ้าทั้งหมด!”

หลิวเชียนเชียนเองก็ไม่พูดอะไรมากความ นางถือปืนไฟจ่อเข้าศีรษะของเขา

ทันใดนั้นโจรสลัดก็มึนงงไปหมด “นี่คืออะไรรึ?”

ต่อมา “ปัง” เกิดเสียงปืนดังสนั่น คนที่เรียกตนเองซ่งเจียงผู้เป็นผู้นำของโจรสลัด ศีรษะเบิดออกแล้วตายอย่างอนาถ

คนต่อไปตกใจจนฉี่ราด เขารีบกราบกรานว่า “ข้าพูด ข้าจะพูดทั้งหมด ครั้งสุดท้ายที่ปล้นชิงคือเจ้าสำนักแห่งสำนักเฉา เฝิงเหรินเจี๋ยให้พวกข้าไปปล้นเรือสินค้าลำหนึ่ง เขาบอกว่าต้องจับผู้หญิงบนเรือ บอกว่าเป็นหญิงสาวที่รูปลักษณ์งดงามดังเทพธิดา เป็นผู้คุมหอหม่านฮวา ทั้งงดงามทั้งร่ำรวย!”

หลิวเชียนเชียนได้ยินดังนั้นก็ยิ่งเดือดดาล เจ้าเฝิงเหรินเจี๋ย บังอาจแทงข้างหลังได้นะ อยากตายมากสินะ!

นางออกคำสั่งอย่างเข้มงวดว่า “กระจายคำสั่งไป เสนอรางวัลทองคำหนึ่งหมื่นตำลึงให้ฆ่าคนทรยศสำนักเฉา ไม่ว่าใครก็ตามที่เป็นคนสำนักเฉา ฆ่าไม่เว้นแม้แต่คนเดียว!”

“ขอรับ!”

หลิวเชียนเชียนหันหน้าแล้วเอาปืนเล็งไปยังวีรบุรุษแห่งภูเขาเหลียง แล้วลั่นไกปืนอย่างไม่ลังเล

“อย่าให้เหลือแม้แต่คนเดียว ฆ่าให้หมดทุกคน!”

“ฆ่ามัน!”

ไม่เพียงแต่หลิวเชียนเชียนเท่านั้นที่โกรธจัด เหล่าองครักษ์เงาต่างก็โกรธเกรี้ยวอย่างมากเช่นกัน

เพราะเจ้าสัตว์เดรัจฉานพวกนี้แท้ๆ ภรรยาของเจ้านายไม่ได้สติ ทำให้ลูกแท้ๆหายไปไม่รู้เบาะแส พวกเขาที่เป็นผู้ติดตามผู้ปกป้อง หากไม่ได้ฆ่าพวกคนชั่วพวกนี้ พวกเขาก็ไม่ใช่คนอีกต่อไป!

วันนี้ภูเขาเหลียงนองไปด้วยเลือด พวกที่กล่าวอ้างเป็นวีรบุรุษผู้เก่งกาจไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ กล่าวอ้างว่าตนเองเป็นทหารสวรรค์จุติถูกฆ่าจนตายไม่เหลือสักคนเดียว

เลือดไหลนองภูเขาเหลียงมากมาย