องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 513

หลังจากที่หลิวเชียนเชียนประกาศให้รางวัลใหญ่ไม่นาน เหล่านักรบทั่วทุกที่ก็ปฏิบัติการฆ่าพวกสำนักเฉาเพื่อเงินรางวัล ภายในระยะเวลาเดียวกัน ไม่ว่าจะเป็นคนที่ไปเที่ยวเตร่อยู่ตามท้องถนน หรือคนที่ทำงานอยู่ที่ท่าเรือ เพียงแค่เป็นคนสำนักเฉา เมื่อได้รับการยืนยันแล้วก็ลงมือฆ่าทันที แล้วถือศีรษะไป

เพียงเวลาหนึ่งคืนทุกคนในสำนักเฉาก็ถูกเก็บจนหมด แม้กระทั่งตายก็ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ผู้นำสำนักเฉา

บัดนี้เฝิงเหรินเจี๋ยกำลังนั่งอยู่ในห้องแล้วพึมพำอย่างสับสนว่า

“สองวันนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่ สหายใต้บังคับบัญชาตายไปมากกว่าครึ่งแล้ว นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

ในขณะที่เขากำลังครุ่นคิดว่าสร้างปัญหากับใครเอาไว้ ก็ได้ยินเสียงประตูถูกเตะออก มีนักรบฝีมือดีหลายคนเข้ามาด้านใน มีคนมากกว่าร้อยคน สำนักเฉาถูกล้อมเอาไว้ทั้งด้านในและด้านนอก

“สหายทุกท่าน มีเรื่องอะไรเข้าใจผิดรึเปล่าขอรับ?”

เฝิงเหรินเจี๋ยเพิ่งจะถามก็ถูกคนๆหนึ่งต่อยจนล้มไปกับพื้น จากนั้นก็เอาอาวุธวางบนบ่า ทำให้เขาขยับไม่ได้

หลิวเชียนเชียนเดินไปอย่างรวดเร็ว สีหน้าของนางโกรธเกรี้ยวอย่างมาก

เฝิงเหรินเจี๋ยเบิกตากว้างทันที หลิวเชีนเชียนยังไม่ตาย! แถมยังบุกเข้ามาแล้ว! เขาตะโกนด้วยสัญชาตญาณว่า

“เข้าใจผิดแล้ว เป็นเรื่องเข้าใจผิดทั้งนั้น!”

ตอนนี้หลิวเชียนเชียนคือดาวมาร สายตาของนางเย็นยะเยือกและเด็ดขาดอย่างมาก

“ฆ่ามัน!”

ทันทีที่พูดออกมา เหล่าองครักษ์เงาที่ล้อมดักศัตรูเอาไว้ก่อนแล้วยกธนูขึ้น ทันใดนั้นก็ยิงลูกธนูใส่พวกสำนักเฉาไปทันที

เฝินเหรินเจี๋ยตกใจกลัวจนอึ้งไปหมด รู้ว่าผู้คุมหอหลิวคือผู้คุมหอหม่านฮวา และรู้ว่านางไม่ธรรมดา แต่ก็ไม่เคยรู้เลยว่านางจะสามารถขับเคลื่อนผู้มากฝีมือได้มากมายขนาดนี้ แถมยังมีอาวุธหน้าไม้ในกองทัพด้วย

นางเป็นใครกันแน่?

หลิวเชียนเชียนเดินเข้าไปอย่างรวดเร็วแล้วยกปืนไฟขึ้นมา นางเล็งไปยังต้นขาของเฝิงเหรินเจี๋ย แล้วลั่นไกปืน

“ปัง”

“อ๊าก!”

เฝินเหรินเจี๋ยร้องคร่ำครวญ ทันใดนั้นเขาก็ล้มลงกองกับพื้น เมื่อก้มหน้ามองขาซ้ายก็แหลกไปแล้ว

หลิวเชียนเชียนแววตาดุร้าย นางเดินไปอยู่ตรงหน้าเฝิงเหรินเจี๋นแล้วใช้ปืนไฟจ่อศีรษะของเขาเอาไว้

เฝินเหรินเจี๋ยเจ็บอย่างมาก แต่ความอยากรอดของเขาแกร่งกล้ามาก เขาใช้ทั้งมือทั้งขาคลานไปพยายามหนี

หลิวเชียนเชียนเหยียบขาที่ขาดของเฝิงเหรินเจี๋ยอย่างแรง

“อ๊าก!” เสียงร้องโหยหวนของเฝิงเหรินเจี๋ยดังก้องไปทั่ว เขาหันหน้าไปอ้อนวอนอย่างเจ็บปวดว่า

“ผู้คุมหลิวไว้ชีวิตด้วยเถิด มีอะไรค่อยๆพูดกันนะขอรับ”