องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 516

หยางจิ่นซิ่วหลุดหัวเราะออกมา

“เจ้าเนี่ยปากเสียจังนะ จวนของเจ้าอยู่ที่ใด พาข้าไปดูจวนของเจ้าหน่อยสิ”

ฉินเหยียนพูดอย่างเก้อเขินว่า “ที่จริงตอนนี้ข้าไม่มีจวนหรอก แต่ถ้าเป็นที่พักผ่อน ข้ามีอยู่ที่หนึ่ง”

หยางจิ่นซิ่วทำสงครามนอกพื้นที่มานานหลายปี นางไม่แยแสต่อสภาพแวดล้อมย่ำแย่ และพูดว่า

“ต่อให้ทรุดโทรมแค่ไหน ข้าก็ต้องไปชมสิ!”

ฉินหยียนพูดอย่างใจกว้างว่า “งั้นก็ไปเลย!”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วก็เดินนำทางไป เขาพาหยางจิ่นซิ่วมาถึงจงเหรินฝู่

หยางจิ่นซิ่วยืนอยู่หน้าประตูด้วยความประหลาดใจ เมื่อมองดูแผ่นสีลอกของจงเหรินฝู่นางก็พูดอย่างตะลึงว่า

“เป็นถึงองค์ชายสิบสี่ อ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉิน กลับต้องอยู่ที่นี่งั้นรึ! จงเหรินฝู่คือสถานคุมขังพระญาติไม่ใช่รึ?”

ฉินเหยียนยิ้มอย่างจนปัญญาแล้วพูดว่า “เด็กไม่มีแม่เรื่องมันยาว เข้าไปก่อนเถิดเดี๋ยวข้าจะเล่าให้ฟัง”

เมื่อทั้งคู่เดินเข้าไปแล้วหยางจิ่นซิ่วก็กวาดตามองการตกแต่งที่เรียบง่ายด้านใน แม้ไม่ได้กว้างขวางและสว่างไสวเท่ากับจวนที่เมืองใหม่ แต่ก็เล็กกะทัดรัด มีทุกอย่างครบครัน ไม่ได้แย่อย่างที่นางคิดไว้

ฉินเหยียนนั่งบนเก้าอี้แล้วพูดว่า “เป็นอย่างไรบ้าง บ้านข้าก็พอใช้ได้ใช่รึไม่”

หยางจิ่นซิ่วมองไปรอบๆแล้วพูดว่า “ก็ใช่ได้ แต่ว่าเจ้าอยู่ในจงเหรินฝู่แบบนี้ เกรงว่าคงไม่มีอะไรอร่อยๆสินะ”

ฉินเหยียนยิ้มแล้วพูดว่า “เจ้าหิวแล้วสินะ”

เมื่อสิ้นเสียงก็ได้ยินเสียงท้องของหยางจิ่นซิ่วร้องขึ้น ทำเอาฉินเหยียนหัวเราะยกใหญ่

หยางจิ่นซิ่วพูดอย่างโมโหว่า “มีอะไรน่าขันงั้นรึ คนคือเหล็ก ข้าวคือเหล็กกล้า ไม่ได้ทานหนึ่งมื้อก็ต้องหิวเป็นธรรมดา!”

ฉินเหยียนมองหยางจิ่นซิ่วที่แสนไร้เดียงสาแล้วออกคำสั่งให้คนรับใช้ไปยกอาหารเข้ามา

แม้ว่าจะเป็นอาหารทั่วไป แต่หยางจิ่นซิ่วก็ไม่ได้สนใจ นางคีบเนื้อวัวชิ้นหนึ่งแล้วทาน ทั้งสดทั้งนุ่ม นางชื่นชมไม่หยุดว่า

“เนื้อวัวนี่ทั้งสดใหม่ทั้งนุ่มแถมยังชุ่มฉ่ำมาก ไม่คิดเลยว่าเจ้าอยู่ในจงเหรินฝู่แบบนี้ยังได้ทานเนื้อสดใหม่เช่นนี้!”

ฉินเหยียนเองก็คีบเนื้อวัวมาชิ้นหนึ่งแล้วพูดว่า “เนื้อวัวนี้รสเลิศจริงๆ หากเจ้าชอบ ข้าจะสั่งให้คนทำให้เจ้าทานทุกวัน”