องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 536

ผู้บัญชาการทหารม้าขั้นที่หกสวมชุดเกราะและถือโล่ ขี่ม้าไล่ตามเซี่ยชิงไป

เซี่ยชิงบังคับม้าด้วยมือข้างหนึ่ง มืออีกข้างหนึ่งถือธนู ใช้วิธีการส่วนตัว หันหัวม้าเพื่อหลบหนีหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับทหารม้า

“เฮ้อ”

คนที่เฝ้าดูเหตุการณ์ต่างถอนหายใจแล้วพูดว่า

“เป็นแบบนี้เสียทุกครั้ง พวกเจ้าสู้กันแบบลูกผู้ชายมิได้หรือ?”

“คนที่ชนะมาหลายต่อหลายครั้ง เขาชนะด้วยความสามารถและวิธีการด้วย ไม่ใช่อาศัยแต่ความเร็วของม้าอย่างเดียว”

ประชาชนไม่ชอบการต่อสู้แบบนี้ พวกเขาดูเพื่อความสนุกสนานเท่านั้น

แต่ในสนามรบ ไม่มีความยุติธรรม และความหากจะชนะต้องอาศัยกำลังและวิธีการด้วย

ความสามารถในการสังหารแม่ทัพของศัตรูได้ ไม่ว่าจะใช้วิธีการใดก็ตาม

เซี่ยชิงที่เป็นนางโลมมาก่อน การขี่ม้าในสนามรบคือข้อได้เปรียบของนาง นั่นคือสามารถขี่ม้าและยิงธนูได้ ไม่ต้องพูดถึงทักษะอื่น ทักษะการยิงธนูที่สมบูรณ์แบบของเซี่ยชิงนี้ มีเพียงไม่กี่คนในอาณาจักรฉินที่ทำได้

แม้แต่หยางจิ่นซิ่วยังให้ความคิดเห็นว่า หากนางเผชิญหน้ากับเซี่ยชิงในสนามรบ นางคงจะหนีรอดมาได้อย่างหวุดหวิว และมีความเป้นไปได้สูงว่านางจะเป็นฝ่ายถูกยิงตกจากหลังม้าแทน

ต้องรู้ว่า ในสมัยโบราณ ทักษะการขี้ม้าคือทักษะการขี่ม้า ม้าศึกคือม้าศึก ทักษะการขี่ม้าและยิงธนูก็คือทักษะการขี่ม้าและยิงธนู

การยิงธนูบนพื้นที่ราบนั้น แต่การยิงธนูบนหลังม้าที่วิ่งอย่างดุเดือดนั้นและยังต้องโจมตีเป้าหมายที่เคลื่อนที่อยู่ตลอดเวลาเป็นทักษะที่ต้องฝึกฝนซ้ำๆ

ทหารม้าขั้นที่หกสวมชุดเกราะต่อสู้ มือซ้ายถือโล่ มือขวาถือหอก นี่คือทหารม้าหนักที่ใช้โจมตีเซี่ยชิงโดยเฉพาะ

อย่างไรก็ตามเซี่ยชิงที่เป็นทหารพราน เพื่อเทียบกับทหารม้าหนักแล้ว ลูกธนูของเซี่ยชิงไม่อาจทะลุแนวป้องกันได้ และทหารม้าหนักก็ไม่สามารถไล่ตามเซี่ยชิงได้ พวกไล่กันไปมาเหมือนไล่ตามธูป ไม่มีทางบอกได้ว่าผู้ชนะเป็นใคร

ทหารม้าไล่ตามพวกนางจากด้านหลัง สาปแช่งเขาว่า

“ไม่ว่าทักษะการยิงธนูของเข้าจะดีแค่ไหน การเผชิญหน้ากับม้าหนักของข้าก็ไร้ประโยชน์ เส้นทางในการเลื่อนตำแหน่งของเจ้าสิ้นสุดลงที่นี่แล้ว ยอมแพ้เสียเถิด”

เซี่ยชิงไม่ได้โกรธ แต่นางกลับเปลี่ยนกลยุทธ์ ชะลอม้าลง และเตรียมพร้อมที่จะยิงปะทะในระยะประชิด

ทหารม้าผู้กล้าหาญไล่ล่านางมาบนหลังม้า ทั้งทีทั้งสองฝ่ายอยู่ในระยะใกล้กัน ทันใดนั้นเขาก็แทงหอกเปิดการโจมตี ต้องการสังหารเซี่ยขิงที่อยู่บนหลังม้าให้ได้

ประชาชนที่ดูอยู่นั้น ทั้งหมดต่างเครียดแทนเซี่ยชิง หากนางตกจากหลังม้าจะได้รับบาดเจ็บ หากไม่ตายก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสแน่นอน!

แม้แต่องค์ชายใหญ่ฉินชงยังยืนขึ้น เหงื่อตกแทนเวี่ยชิงเช่นกัน

แต่ดูเหมือนว่าเซี่ยชิงจะคาดการณ์เหตุการณ์นี้เอาไว้อยุ่แล้ว และหันหน้าไปทางม้า

ทหารม้าคิดว่าเซี่ยชิงจะตกจากหลังม้า สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งชัยชนะ และเขากำลังจะประกาศผล

แต่ผู้ชมเห็นได้ชัดเจนว่าเซี่ยชิงเกี่ยวตัวเองไว้อยู่ที่ด้านข้างของม้า

“นาง นางทำได้อย่างไรกัน?”

ทหารเกือบทั้งหมดยืนขึ้นและมองดูทักษะการขี้ม้าที่น่าทึ่งของเซี่ยชิงด้วยความไม่เชื่อ

เซี่ยชิงให้โกลนถีบตัวเองขึ้นมา และเตะทหารม้าคู่ต่อสู้ลงจากหลังม้าแทน

เหตุการณ์นี้ทำให้ทุกคนสูดหายใจเข้าลึกๆ

“ชนะแล้ว เซี่ยชิงชนะแล้ว!”

จากนั้นประชาชนที่ชมอยู่นั้นต่างลุกขึ้นยืนปรบมือ

บางคนมีความสุข บางคนเศร้าโศก คราวนี้เซี่ยชิงเป้นฝ่ายชนะ ทำให้ทหารถึงกับพูดไม่ออก

แต่ท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาที่เป็นทหารรบ แต่กลับพ่ายแพ้ให้แก่ผู้หยิงตัวเล็กๆ คนนี้ทีละคน พวกเขาจะไม่รู้สึกเสียหน้าได้อย่างไร?

หนึ่งในทหารม้าขั้นที่สี่ลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธ

“นำชุดเกราะของข้ามา ข้าจะลงแข่งต่อเอง!”