ต้าหย่งคิดครู่หนึ่ง ตอบกลับว่า
“มีขอรับ หลังจากการสอบจองหงวนบู๊เสร็จสิ้นแล้ว ตามกฎระเบียบผู้ที่ผ่านการสอบจะต้องพิสูจน์ความแข็งแกร่งของตนเองในการล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ร่วง เพื่อให้ฝ่าบาทได้เห็นด้วยตาของพระองค์เองก่อน จากนั้นจะได้รับเหรียญสัญลักษณ์และชุดเกราะอย่างเป็นทางการ”
ฉินเหยียนเองไม่รู้เช่นกันว่าถามไปทำไม
“มีนัยสำคัญเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือไม่?”
ต้าหย่งอธิบายว่า
“เรื่องนี้เป็นเรื่องปกติขอรับ การสอบรับราชการล้วนมีของกำนัล การสอบจองหงวนบู๊เองก็มีของขวัญเป้นชุดเกราะเช่นกัน ท้ายที่สุดแล้ว ทุกคนที่สอบจองหงวนบู๊เป็นเพียงทหารทั่วไป ไม่ใช่นายทหารใหญ่ การมอบชุดเกราะและเหรียญสัญลักษณ์ถือว่าเป็นเรื่องสำคัญมากสำหรับพวกเขา”
ฉินเหยียนพยักหน้า
“สมเหตุสมผล หากยึดตามที่เจ้าพูด การล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ร่วงจะถูกจัดขึ้นในเวลาไม่ถึงสองเดือน จะจัดขึ้นที่ใด?”
ต้าหย่งตอบว่า
“ในปีก่อนๆ จะจัดขึ้นที่เขตจังหวัดซุ่นชิ่งขอรับ”
ฉินเหยียนถามอีกครั้ง
“มีค่ายทหารรอบๆ เขตจังหวัดซุ่นชิ่งหรือไม่?”
ต้าหย่งคิดอย่างรอบคอบแล้วตอบกลับว่า
“จากเขตจังหวัดซุ่นชิ่งม่งหน้าไปทางตะวันตกเฉียงเหนือแปดร้อยลี้ ซึ่งเป็นกองทหารรักษาการณ์ชายแดนที่คอยปกป้องชาวซยงหนูทางตะวันออกเฉียงเหนือ”
ฉินเหยียนลูบคางไปมาและคิดครู่หนึ่ง จากนั้นถามออกไปว่า
“ใครคือผู้บัญชาการหลักของพวกเขา?”
“หานกั้วขอรับ”
“หานกั้ว เจ้ารู้จักคนนี้หรือไม่?”
“แน่นอนขอรับ”
ต้าหย่งอธิบายต่อว่า
“พวกเราเคยรู้จักกันมาก่อน เคยสอบเข้าจองงหวนบู๊ด้วยกันและเรียนชั้นเดียวกันขอรับ”
“คนที่รับผิดชอบในตอนนั้นคือองค์ชายแปด ฉินอู่ ดังนั้นหลังจากผ่านการสอบจองหงวนบู๊แล้ว เป็นเพราะผลงานที่ยอดเยี่ยมของข้า ทำให้ข้าถูกเก็บอยู่แต่ในค่ายทหารรักษาการณ์ขององค์ชายแปด ตอนนี้เป็นรองผู้บัญชาการทหารส่วนพระองค์ระดับสอง”
“หานกั้วเข้าไปในค่ายทหารที่ฝั่งชายแดนตะวันตกเฉียงเหนือ ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เขาได้รับการเลื่อนตำแหน่งมาโดยตลอด ตอนนี้เป็นแม่ทัพระดับสามแล้ว”
ฉินเหยียนพยักหน้า เกาคางอย่างใช้ความคิด
ในการสอบวรรณกรรม มีคนระดับจิ้นซื่อพูดว่า ความจริงแล้วอการสอบจองหงวนบู๊เองก็มี ใครก็ตามที่รับผิดชอบการสอบจองหงวนบู๊ ทุกคนที่เข้าสอบในปีนั้นจะถือว่าเป็นลูกศิษย์ของเขา
ซึ่งหมายความว่าองค์ชายแปดที่รับผิดชอบการสอบจองหงวนบู๊เมื่อหกปีที่แล้ว แม้ว่าหานกั้วจะไม่ใช่คนของตระกูลฉิน แต่เขาได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นถึงแม่ทัพระดับสาม ถือว่าองค์ชายแปดอาจจะมีส่วนเกี่ยวข้อง
“ต้าหย่ง ข้าขอถามอะไรอีกหน่อย”
ฉินเหยียนเดินไปเดินมาถามว่า
“ถ้าข้าบอกว่า ถ้ากองกำลังทหารฝั่งตะวันออกเฉียงเหนือคิดกบฏ สังหารคนตั้งแต่เขตชายแดนจนถึงเขตจังหวัดซุ่นชิ่งละก็ หากหนึ่งวันเดินทางแปดร้อยลี้ จะใช้เวลาเดินทางฆ่ากี่วันถึงจะมาถึงเขตจังหวัดซุ่นชิ่ง?”
“ใช้เวลาแค่หนึ่งวันเท่านั้นขอรับ”
ต้าหย่งตอบโดยไม่คิด
ฉินเหยียนถามอีกครั้ง
“เช่นนั้นทหารเขตชายแดนมีจำนวนทั้งหมดกี่นาย”
ต้าหย่งนับนิ้วและตอบว่า
“น่าจะประมาณแปดหมื่นนายขอรับ”
ฉินเหยียสูดหายใจเข้าลึกๆ
มีคนจำนวนมากขนาดนี้เชียวหรือ?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์
รออ่านดูนะครับ..เมตตาลงต่อเร็วหน่อยนะคะรับ รอแบบไม่มีกวังเลยครับตอนนี้ เงียบหลายวันมากๆ ขอความเมตตาช่วยลงให้อ่านด้วยครับ...
รอตอนที่ 631 อยู่นร้า...
รอตอนต่อไป…กำลังสนุก...
สนุกมากครับขอบคุณที่ลงให้อ่านนะครับของคุณครับ...
มาแล้ว630...
หายไปนานเลยนะครับ..ถ้ามาลงให้ได้อ่านต่อจะขอบพระคุณมากครับกำลังสนุก...
ซื้ออ่านยังไงได้ครับ...
ขอบคุณที่ลงเพิ่มครับ เรื่องนี้สนุกครับ...
ขอบคุณที่มาต่อให้ได้อ่านนะครับขอบุคุณมากๆสนุกดี...
จาก 438 เริ่มขยับแล้วววว 😁😁😁...