องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 551

บนบัลลังก์ตำหนักจินหลวน

จ้าวจีเอ๋อร์จ้องมองทุกอย่างนิ่งๆ นางรู้สึกถึงความรักที่ลึกซึ้งของทั้งคู่ได้ ต่อให้นางอยากจะใจแข็งแค่ไหน แต่ตอนนี้ก็ไม่อาจทำใจได้ง่ายๆ

แม่ทัพสือเช็ดน้ำตาแล้วเดินเข้าไปเตือนขึ้นว่า “เฉินหย้วนหย้วน ระวังกิริยาหน้าตำหนักด้วย อย่าเสียกิริยา”

จ้าวจีเอ๋อร์พูดแทรกขึ้นว่า “ไม่เป็นไร ทำพิธีศพชั้นสูงให้แก่อู๋ซานกุ่ย เฉินหย้วนหย้วน เรื่องสิ้นสุดลงแล้ว เพื่อความยุติธรรมโปรดจงระงับความเสียใจด้วย”

เฉินหย้วนหย้วนกอดศพของอู๋ซานกุ่ยไว้แน่น นางโยกตัวเบาๆสีหน้าหมองคล้ำ และร้องพึมพำว่า

“จะมีสักกี่คนที่ไว้ใจได้ในยามขัดสน ถอนหายใจซ้ำอีกครา สู้รบหลายพันลี้ มือเปื้อนโลหิตแดงฉาน ท้ายที่สุดมันก็เป็นเพียงลมที่พัดผ่านไป นำพาโลกาไปสู่รักนิรันดร์ การจากลาครานี้ช่างยากเย็น น้ำตาร่วงหล่นจากนัยน์ตาที่เศร้าหมอง ร่วมดื่มสุราเมามายชะล้างใจกับท่าน ลมประจิมพัดผ่านความเหน็บหนาวในค่ำคืน เมื่อเมามอยมองแสงตะเกียงอันริบรี่”

“เสียงเพลงแห่งความวุ่นวาย เสียงร้องแห่งความทุกข์ดังก้องไปทั้งสี่ทิศ ความตายและความเจ็บปวดไหลรวมเป็นหมอกโลหิตอันหนาวเหน็บ มันยากที่จะลืมและทิ้งอดีตไว้ข้างหลัง ที่ที่จิตวิญญาณข้าจะกลับไปช่างเป็นที่แสนสงบอันไร้ขอบเขต”

ทุกคนฟังเพลงที่โศกเศร้านี้กันอย่างเงียบสงบ แต่กลับไม่มีใครสังเกตเห็นเลยว่าเฉินหย้วนหย้วนได้ถือดาบที่อู๋ซานกุ่ยจับเอาไว้แน่นมาตั้งแต่เมื่อไร

“อกข้าเต็มไปด้วยน้ำตา ความรักอันโศกเศร้า ไม่อาลัยอาวรณ์ต่อโลกนี้อีกต่อไป แม่ทัพอู๋ ข้าจะไปอยู่เคียงข้างท่านที่เส้นทางน้ำพุใต้ธรณี”

“เดี๋ยวก่อน!”

“หยุดนะ!”

“ไม่นะ!”

การห้ามปามสายไปแล้ว เฉินหย้วนหย้วนใช้แทงตนเอง เลือดนองตำหนักจินหลวน นางและอู๋ซานกุ่ยสิ้นใจด้วยกัน ตอนนี้ทุกคนต่างก็เงียบไม่พูดอะไรกัน พากันมองทั้งสองที่อยู่ในกองเลือดอย่างตกตะลึง

เฉินหย้วนหย้วนกระอักเลือด แต่ก็ยังคงกอดอู๋ซานกุ่ยเอาไว้แน่น ชีวิตนี้ไม่อาจได้เคียงคู่เขาไปตลอดชีวิต เช่นนั้นก็เดินสู่เส้นทางน้ำใต้ธรณีกับท่าน

ตำหนักจินหลวนเงียบสงบอย่างมาก ผ่านไปนานจนเฉินหย้วนหย้วนสิ้นลมหายใจ ทุกคนก็ยังดึงสติกลับมาไม่ได้ โลกสับสนอลหม่าน สงครามอันไม่มีที่สิ้นสุด ผู้คนที่รักกันต่างเห็นอีกฝ่ายเป็นเจ้าชีวิต แต่สุดท้ายก็ต้องตายจากกัน ความสุขและความโศกเศร้า การพลัดพรากจากกัน ความรักและความเกลียดชัง ก็ไม่อาจเป็นหรือตายพร้อมกันได้

“น่าชื่นชม น่าสรรเสริญ!”

จ้าวจีเอ๋อร์แอบเช็ดน้ำตาแล้วค่อยๆลุกขึ้นเดินลงจากบัลลังก์ เมื่อเห็นคู่รักที่ตายอยู่ในกองเลือดด้วยกันแล้วก็ไม่กล้ามองตรงๆ

“ฝังพวกเขาเอาไว้ด้วยกัน”

แม่ทัพสือจัดแจงคนให้ยกศพคู่รักที่น่าเศร้าลงไปพร้อมกัน เรื่องราวมากมายมีจุดจบแล้ว จ้าวจีเอ๋อร์สงบสติอารมณ์แล้วก็คุกเข่าประสานมือคารวะต่อจ้าวหรงจี

“นายท่านแห่งอาณาจักรจ้าวโปรดเสด็จขึ้นบัลลังก์เพคะ!”

เหล่าทหารทุกคนต่างก็พากันคุกเข่า “นายท่านแห่งอาณาจักรจ้าวสืบบัลลังก์ด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”

จ้าวหรงจีเดินขึ้นบัลลังก์ด้วยความด้านชา เขายืนอยู่หน้าบัลลังก์แล้วนั่งลงอย่างผวา จิตใจพระว้าพะวงหมือนนั่งอยู่บนพรหมเข็ม เหมือนมีหนามแทงเต็มแผ่นหลัง ในใจมีคำพูดมากมายแต่พูดออกมาไม่ได้เหมือนมีก้างปลาติดคอ