องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 557

องค์ชายแปดฉินอู่เห็นว่าเหล่าพี่น้องคนอื่นๆต่างร้องไห้อ้อนวอนแล้ว ก็โกรธเกรี้ยวอย่างมาก เขาตะคอกว่า

“จะร้องไห้ทำไม เราไม่มีทางให้ถอยแต่แรกแล้ว ในเมื่อแพ้ก็ยอมรับชะตากรรมซะ! สุดท้ายดินแดนอาณาจักรฉินต้องไปตกอยู่ในกำมือของโอรสที่เกิดจากนางกำนัลเช่นนี้ คนที่จะต้องขายหน้าและถูกนินทาคือท่านพ่อ ไม่ใช่เรา”

เมื่อฮ่องเต้ฉินได้ยินดังนั้นก็เดือดดาลอย่างมาก เขากระชากคอเสื้อของฉินอู่แล้วกดร่างเขาลงบนกำแพงเมืองอย่างโกรธเกรี้ยว แล้วพูดว่า

“เจ้าลูกเนรคุณ เจ้าเปิดตาดูให้ชัดเจนว่าทั่วทั้งใต้หล้านี้พูดถึงเจ้าอย่างไร และพูดถึงเจ้าสิบสี่อย่างไร!”

ที่ด้านล่างกำแพงเมือง ฉินหยียนไม่กลัวเหน็ดเหนื่อย เขายังคงช่วยชาวเมืองรักษาบาดแผลอย่างเร่งรีบ

ฮ่องเต้ฉินพูดอย่างเข้มงวดว่า “นี่คือโอรสที่เกิดจากนางกำนัลชั้นต่ำที่เจ้าพูดถึงไง!”

แต่ทว่าการกระทำของฉินเหยียน ในสายตาของฉินอู่แล้วมันคือการลดตัว เขาหลุดหัวเราะพูดว่า

“คนชั้นต่ำ สามารถกลมกลืนกับพวกชาวเมืองสกปรกได้เช่นนี้ ไม่มีความน่าเกรงขามของราชวงศ์ ไม่มีกิริยาของเชื้อพระวงศ์ บอกว่ามันต่ำ! ขายหน้า! ไม่ถูกตรงไหน!”

ฮ่องเต้ฉินโกรธจนมือสั่น เขาหลับตาลงอย่างจนปัญญาแล้วพูดเสียงต่ำว่า

“ดินแดนคือเรือ ชาวเมืองคือน้ำ น้ำสามารถทำให้เรือแล่นได้และสามารถทำให้เรือล่มได้เช่นกัน การเป็นหนึ่งเดียวกับชาวเมือง ก็คือการเป็นหนึ่งเดียวกับใต้หล้านี้”

“เจ้าสิบสี่คือนักบุญที่หายากในโลก ส่วนพวกลูกเนรคุณอย่างพวกเจ้า ก่อความโกลาหล คิดจะปลงพระชนม์พ่อของตนเอง ยังคิดอยากให้ข้าไว้ชีวิตพวกเจ้าอีก พวกเจ้ามีหน้าพูดออกมาได้อย่างไร!”

เมื่อพูดแล้วก็ผลักฉินอู่ล้มไปกับพื้น แล้วชี้เขาด้วยมือที่สั่นเทา พร้อมพูดอย่างโหดเหี้ยมว่า

“ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ข้าไม่มีลูกชายอย่างพวกเจ้า!”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วฮ่องเต้ฉินดึงเข็มขัดทองที่อยู่ตรงเอวมาถือไว้ด้วยมือที่สั่นเทา

ทันใดนั้นฉินอู่ก็รู้สึกกลัวขึ้นมา เขาพูดว่า “ท่านพ่อ ท่านคิดจะทำสิ่งใด ข้าคือทายาทของท่าน ท่านแม่คือฮองเฮาแห่งอาณาจักรฉิน ฉินซวงหลาน ข้ามีความชอบด้วยที่จะได้สืบบัลลังก์!”

ฮ่องเต้ฉินจับเข็มขัดทองเอาไว้แน่น เขาจ้องมองฉินอู่แล้วพูดอย่างจริงจังว่า

“เลี้ยงดูแต่ไม่สั่งสอน คือความผิดของพ่อแม่ ในเมื่อข้าไม่อาจสั่งสอนเจ้าได้ดี จนทำให้เจ้าทำเรื่องผิดมหันต์ได้เช่นนี้ นั่นก็คือความผิดของข้า วันนี้ ข้าจะตีลูกเนรคุณอย่างเจ้าให้ตายต่อหน้าสาธารณชน ปฏิบัติตามหลักการที่ถูกต้อง!”

เมื่อสิ้นเสียง ฮ่องเต้ฉินก็ทำการทุบตีฉินอู่ด้วยเข็มขัดทองทันที

“อ๊าก!” เพียงไม่กี่ครั้งฉินอู่ก็เกิดมีบาดแผล และร้องไห้คร่ำครวญอย่างเจ็บปวด

ฮ่องเต้ฉินตีแรงมากขึ้นเรื่อยๆ จนทำให้ฉินอู่เลือดออกเต็มไปหมดจนจำแทบไม่ได้ และสิ้นใจตายไปด้วยร่างกายที่ไม่สมประกอบ

องค์ชายคนอื่นๆดูตั้งแต่เริ่มจนจบ บัดนี้พวกเขาตกใจกลัวจนตัวสั่นไปหมด บางคนที่ขวัญอ่อนก็ฉี่ราด ยิ่งไปกว่านั้นยังมีคนที่หมดสติไปด้วย

ฮ่องเต้ฉินยังคงทุบตีไม่หยุด ส่วนฉินอู่ก็ถูกทุบตีจนเละไปหมดแล้ว จนกระทั่งฮ่องเต้ฉินทุบตีจนมืออ่อนไปหมดแล้วจึงจะปล่อยมือจากเข็มขัดทองออก เขาหยุดการกระทำราวกับหมดเรี่ยวแรง ใช้มือยื่นออกไปจับกำแพงเอาไว้ แต่ร่างกายก็โซเซ

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์รีบเข้าไปพยุงฮ่องเต้ฉิน “ฝ่าบาทโปรดรักษาร่างกายด้วยเพคะ”

ฮ่องเต้ฉินถอนหายใจยาวๆแล้วออกคำสั่งว่า “ข้าเหนื่อยแล้ว เอาพวกกบฏไปขังให้หมด พรุ่งนี้ยามเที่ยงประหาร”