องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 572

หัวข้อสนทนาเปลี่ยนไป

“เซี่ยชิง เจ้าไปเรียกผู้ดูแลศาลาว่าการมาให้ข้า”

ฉินเหยียนเข้าไปในสำนักงานคุ้มครองความปลอดภัยและมองไปรอบๆ

หลังจากนั้นไม่นานเซี่ยชิงก็มาที่สำนักงานคุ้มครองความปลอดภัยพร้อมกับผู้ดูแล เมื่อพบฉินเหยียน เขาก็ยกมือทำความเคารพทันที

“เข้าเฝ้าอ๋องเหยียนขอรับ”

ฉินเหยียนโบกมือแล้วถามว่า

“ข้าขอถามเจ้าเสียหน่อยว่าเกิดเหตุอันใดขึ้นกับสำนักงานคุ้มครองความปลอดภัย ผู้ดูแลอยู่ที่ใดกัน?”

ผู้ดูแลตอบตามความจริง

“กราบทูลรายงานอ๋องเหยียน ผู้ดูแลสำนักงานคุ้มครองความปลอดภัยน่าจะไปช่วยซ่อมแซมบ้านอยู่ขอรับ”

ซ่อมแซมบ้าน สำนักงานคุ้มครองความปลอดภัยที่ใหญ่ขนาดนี้ไม่ดูแลให้ดี แต่กลับไปซ่อมบ้าน ถือว่าลำดับความสำคัญผิดไปมาก

ฉินเหยียนถามด้วยสีหน้าจริงจัง

“ไปเรียกเขามา ข้ามีเรื่องจะถามเขา”

“ขอรับ”

ผู้ดูแลศาลาว่าการไม่กล้ารีรอ สิ่งไปยังพื้นที่ก่อสร้างเพื่อตามหาผู้ดูแลสำนักงานคุ้มครองความปลอดภัย

หลังจากนั้นไม่นาน ชายวัยกลางคนเดินกะเผลกมายังสำนักงานคุ้มครองความปลอดภัย

ผู้ดูแลศาลาว่าการเดินนำหน้ามาก่อน โค้งคำนับทักทายและพูดออกมาว่า

“เข้าเฝ้าอ๋องเหยียน ยังไม่คุกเข่าลงอีก!”

ชายขาเสียคนนั้นตกใจมากเมื่อถูกตะคอกใส่เช่นนั้น เขาตัวสั่นและคุกเข่าลงด้วยตัวอันสั่นเทาพร้อมกับยกมือขึ้นว่า

“ข้าน้อย แสดงความเคารพต่ออ๋องเหยียนขอรับ”

ฉินเหยียนต้องไปที่ผู้ดูแลศาลาว่าการ ชายผู้นี้ โหดร้ายเยี่ยงอันธพาลเสียจริง

เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อช่วยประคองชายขาเสียคนนั้นให้ลุกขึ้นพูดปลอบว่า

“ไม่ต้องกลัว ที่ข้าเรียกเจ้ามาไม่ได้มีเรื่องใหญ่อะไร ข้าแค่อยากพูดคุยด้วยก็เท่านั้น มา มานั่งตรงนี้”

เซี่ยชิงนำเก้าอี้มาวางทันที ฉินเหยียนช่วยประคองชายขาเสียให้มานั่งบนเก้าอี้

เมื่อทั้งสองนั่ง ผู้ดูแลสำนักงานคุ้มครองความปลอดภัยรู้สุกเหมือนมีหนามแหลมๆ แทงที่ข้างหลังเขาและมีอะไรบางอย่างติดอยู่ในลำคอเขาอยู่

ฉินเหยียนถามออกไปตรงๆ ว่า

“ผู้ดูแลสำนักงานคุ้มครองความปลอดภัยคือเจ้าหรือ?”

ในขณะที่ชายขาเสียกำลังจะลุกขึ้นตอบ เซี่ยชิงก็กดไหล่เขาจากทางด้านหลังให้เขากลับไปนั่งบนเก้าอี้

“ใช่ๆๆ ขอรับ”

ผู้ดูแลสำนักงานคุ้มครองความปลอดภัยพนักหน้า ปาดเหงื่อเย็นออกจากหน้าผาก และตอบด้วยความตื่นตระหนก

“ข้าน้อยชื่อเจิ้งเต้า เมื่อก่อนเคยทำธุรกิจให้คุ้มครองขนส่งสินค้ามีค่าในเมืองอวิ๋นเฉิงขอรับ”

ฉินเหยียนถามด้วยความสงสัย

“เหตุใดตอนนี้ถึงปิดตัวลงเล่า?”

เจิ้งต้าวถอนหายใจและตอบว่า

“ในช่วงสงคราม ธุรกิจทำรายได้ไม่ค่อยดีนัก พี่น้องข้าต่างก็แยกย้ายกันไป จึงทำให้สำนักงานต้องปิดตัวลง”

ทันใดนั้นฉินเหยียนก็พูดอะไรไม่ออก ไล่ถามต่อว่า

“ตอนนี้สงครามจบลงแล้ว เหตุใดจึงไม่กลับมาทำต่อหรือ?”

เจิ้งเต้ายิ้มอย่างขมขื่น