ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งวัน ฉินเหยียนและพรรคพวกของเขากลับไปยังเมืองอวิ๋นเฉิงทางเรือ
ในเวลานี้ ทหารที่เฝ้าเมืองกำลังนั่งดื่มและกินอาหารกันอยู่ เพิ่งจะได้พักผ่อนไปไม่นาน เมื่อพวกเขาหันกลับมาเห็นอ๋องเหยียนและพรรคพวกของเขากลับมา ดวงตาของพวกเขาเบิกกว้างขึ้นทันที และพูดพึมพำด้วยความสับสน
“เกิดเหตุอันใดขึ้น?”
“เหตุใดอ๋องเหยียนถึงกลับมาอีกแล้ว?”
“หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว รีบเข้าไปต้อนรับกันเถิด!”
ทหารเฝ้าเมืองรีบวางแก้วเหล้าลงทันที และรีบลุกขึ้นยืนเพื่อต้อนรับเขา
“เข้าเฝ้าอ๋องเหยียนขอรับ”
ฉินเหยียนโบกมือปัด
“ทำตัวสบายๆ ได้”
จากนั้นเขาก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนา
“ต้าหย่งนำกองทพันทหารม้าเสือดาวหนึ่งพันนายปกป้องและคุ้มกันเสด็จพ่อกลับไปยังเมืองหลวง”
“ข้าได้เขียนขอที่จำเป็นทั้งหมดเอาไว้แล้ว เจ้าต้องเตรียมให้พร้อมเมื่อกลับมา”
เมื่อพูดเช่นนั้น เขาก็มอบรายการส่งเสบียงของเขาให้แก่ต้าหย่ง
ต้าหย่งรับรายการของทันที
“รับทราบคำสั่งของท่าน หลังจากพวกเราไปแล้ว ท่านต้องระวังตัวให้มากขอรับ”
หลังจากพูดจบ ก็นำกลุ่มทหารออกเดินทาง
ฉินเหยียนเหลือเพียงหยางจิ่นซิ่วและเซี่ยชิงที่อยู่ข้างกายเขา พวกเขาสามคนหาโรงแรมที่สามารถพักได้
หลังจากหากันเป็นเวลานาน ทั้งสามคนรู้สึกหิวมาก จึงสั่งอาหารมาสี่อย่างและน้ำแกงอีกอย่างหนึ่ง พูดคุยกันขณะทานอาหาร
หยางจิ่นซิ่วถามขึ้นมาก่อน
“ยาพวกนี้สามารถใช้ทำอะไรได้หรือ?”
ฉินเหยียนอธิบาย
“ป้องกันการแพร่เชื้อของโรค”
“การแพร่เชื้อ?”
หยางจิ่นซิ่วและเซี่ยชิงถามออกมาพร้อมๆ กัน
ทั้งสองต่างรู้ถึงความน่ากลัวของโรคระบาดที่น่ากลัวกว่าสงครามเสียอีก
ฉินเหยียนถือชามข้าวและพูดอย่างอดทน
“ถูกต้อง ภายใต้เงื่อนไขพิเศษนี้ การแพร่ระบาดของเชื้อโรคสามารถเกิดขึ้นได้”
“ยกตัวอย่างเช่น หลังจากสงครามของทั้งสองอาณาจักร ศพได้ตายเกลื่อนกลาด ไม่มีใครคอยจัดการ และเมื่อถูกแสงแดดสาดส่อง ประกอบกับลมในอากาศทำให้ในชั้นอากาศเต็มไปด้วยเชื้อไวรัส ทำให้โรคระบาดเกิดขึ้นโดยตามธรรมชาติ”
หยางจิ่นซิ่วยังคงไม่เข้าใจ ถามออกไปด้วยความประลาดใจ
“เชื้อไวรัสคือสิ่งใดกัน มียาแก้พิษหรือไม่?”
ฉินเหยียนยิ้มออกมาอย่างหมดหนทาง การพูดคุยเรื่องความรู้ใหม่ๆ กับคนในสมัยโบราณ ทำให้เขาปวดหัวจริงๆ
“เจ้าลองคิดตามดูนะ ตอนนี้ในอาณาจักรจ้าวมีศพตายเกลื่อนกลาด นอจากศพทหารแล้วยังมีศพของประชาชนที่ตายเพราะความอดอยาก หากไม่ได้รับการจัดการนำศพไปทิ้งหรือเผา ศพจะส่งกลิ่นเหม็นหลังจากสัมผัสกับลมและแสงแดดหรือไม่?”
หยางจิ่นซิ่วพยักหน้าโดยไม่รู้ตัว
“ใช่ ศพจะส่งกลิ่นเหม็นตอนที่มันกำลังสลายตัว”
ฉินเหยียนกล่าวต่อ
“ถูกต้อง นี่แหละคือเชื้อไวรัส ถ้าต้องอยู่กับกลิ่นเหม็นตลอดทั้งปี เชื้อไวรัสจะส่งผลต่อสุขภาพและทำให้เกิดเชื้อโรคแพร่ระบาดออกไป”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์
รออ่านดูนะครับ..เมตตาลงต่อเร็วหน่อยนะคะรับ รอแบบไม่มีกวังเลยครับตอนนี้ เงียบหลายวันมากๆ ขอความเมตตาช่วยลงให้อ่านด้วยครับ...
รอตอนที่ 631 อยู่นร้า...
รอตอนต่อไป…กำลังสนุก...
สนุกมากครับขอบคุณที่ลงให้อ่านนะครับของคุณครับ...
มาแล้ว630...
หายไปนานเลยนะครับ..ถ้ามาลงให้ได้อ่านต่อจะขอบพระคุณมากครับกำลังสนุก...
ซื้ออ่านยังไงได้ครับ...
ขอบคุณที่ลงเพิ่มครับ เรื่องนี้สนุกครับ...
ขอบคุณที่มาต่อให้ได้อ่านนะครับขอบุคุณมากๆสนุกดี...
จาก 438 เริ่มขยับแล้วววว 😁😁😁...