องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 570

มาถึงนอกอวิ๋นเฉิง

เหล่าทหารแม่ทัพที่เฝ้าเมืองยืนเรียงรายตามถนน ทหารทุกนายคุกเข่าลงเพื่อต้อนรับเขา

“เข้าเฝ้าอ๋องเหยียนพ่ะย่ะค่ะ ยินดีต้อนรับอ๋องเหยียนเสด็จพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อเห็นว่าไม่มีการตอบกลับใดๆจึงได้เงยหน้ามอง และพบว่าแม่ทัพหญิงที่อยู่ด้านหลังของอ๋องเหยียน กำลังมองกำแพงเมืองอวิ๋นเฉิงที่ถูกทำลาย

และที่ทำให้พวกเขาสงสัยกว่าคือคนที่ทหารม้าพยัคฆ์เสือดาวคุ้มครองอย่างแน่นหนาคือฮ่องเต้แห่งอาณาจักรฉิน

“ฝ่าบาท......”

“หยุด!” ฮ่องเต้ฉินตะโกน “ข้ามาเยี่ยมเยือนเป็นการส่วนตัว ห้ามให้ผู้อื่นรู้”

“พ่ะย่ะค่ะ” เหล่าแม่ทัพจึงได้สงบลงแล้วอดกลั้นความตกตะลึงเอาไว้

ฉินเหยียนหันไปมองหยางจิ่นซิ่ว และพบว่าแววตาของนางเต็มไปด้วยความโศกเศร้า อาณาจักรแตกแยกแต่แม่น้ำและภูเขายังคงอยู่ มันอธิบายออกมาไม่ได้เลย

เขาไม่รบกวนหยางจิ่นซิ่ว ฉินเหยียนจูงม้าเองและพาทุกคนเข้าไปในอวิ๋นเฉิง

“ท่านพ่อเสด็จมาเพื่อตรวจสอบการก่อสร้างอวิ๋นเฉิง พวกเจ้าสร้างใหม่กันเป็นอย่างไรบ้างแล้ว?”

แม่ทัพเฝ้าประตูเมืองตอบตามความจริง บ้านเรือนส่วนใหญ่ในเมืองได้รับการปรับปรุงใหม่แล้ว คนงานของวิสาหกิจต่างก็กำลังเร่งมือทำงานกันอย่างมาก สามารถมองเห็นการบูรณะและการสร้างใหม่ได้ทั่ว จวนของเจ้าเมืองในอดีตถูกไฟไหม้และยังไม่ได้สร้างใหม่ จึงต้องไปพักที่โรงเตี๊ยมก่อน เพราะทุกอย่างมีจำกัด อาหารจึงไม่ได้มีมากมายเท่าอาณาจักรฉิน

ฮ่องเต้ฉินรู้สึกไม่ค่อยคุ้นชิน เขากินอยู่ได้ไม่สบายนัก เพียงแค่หนึ่งวันก็เต็มทนแล้ว จึงได้ไปพูดคุยกับฉินเหยียนว่าให้รีบออกเดินทางให้เร็วที่สุด เพื่อที่จะเข้าไปในเมืองอาณาจักรจ้าว

ฉินเหยียนฟังความต้องการของท่านพ่อแล้วจึงได้สั่งให้คนไปเตรียมเรือ เขาจะแล่นผ่านแม่น้ำหวงเพื่อเจ้าสู่ประตูซานเซี่ยแห่งอาณาจักรจ้าว

เขาได้เลือกวันที่อากาศแจ่มใสไม่มีลมหรือคลื่น ฉินเหยียนและทุกคนได้ขึ้นเรือกันและแล่นไปยังอาณาเขตของอาณาจักรจ้าว

แม่น้ำหวงมีคลื่นทำให้เรือเอนเอียง ทำให้ฮ่องเต้ฉินที่ไม่ได้กินนอนไม่อิ่มรู้สึกไม่สบายไปทั้งตัว เขารู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนมาก โชคดีที่ฉีเยี่ยนเอ๋อร์และขันทีเกาคอยผลัดกันปรนนิบัติ ไม่เช่นนั้นเขาก็คงจะแย่ไปแล้ว

ฉินเหยียนไม่ได้เป็นอะไรเลย เขายืนอยู่บนดาดฟ้าแล้วตะโกนเสียงดังว่า “ท่านมิเห็นหรือ สายนํ้าที่เชี่ยวกรากในแม่น้ำหวงเหอไหลมาจากเบื้องบน ลงสู่ทะเลมิหวนหลับ ท่านมิเห็นหรือ ที่น่าโศกาอาดูรคือเห็นผมหงอกขาวตัวเองในกระจกที่ห้องโถง　ยามเช้ายังดูคล้ายเส้นผมดำสลวยดุจไหม ใยยามคํ่ากลับดูขาวดุจหิมะ”

เมื่อแล่นแม่น้ำหวงมาจนถึงประตูซานเซี่ยแล้ว ฮ่องเต้ฉินก็ขึ้นฝั่งอีกครั้ง ทันทีที่เท้าก้าวไปบนพื้นดินจึงจะรู้สึกมั่นคง แต่ว่าบรรยากาศบนฝั่งนั้นช่างแปลกประหลาดนัก

อาณาจักรจ้าวเต็มไปด้วยความอ้างว้าง มีทรายถูกพัดไปทั่ว และแฝงไปด้วยกลิ่นเหม็นเน่า กลิ่นเหม็นลอยไปทั่วจนไม่อาจหลบได้เลย

ฮ่องเต้ฉินเหม็นจนอ้วกไม่หยุด ฉินเหยียนเองก็ขมวดคิ้วแล้วถามเสียงเบาว่า

“นี่คือกลิ่นเหม็นของศพเน่าสินะ เหตุใดจึงไม่มีผู้ใดทำความสะอาดหลังสงครามเลย?”