องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 569

ฉินเหยียนอธิบายอย่างใจเย็นว่า “ท่านพ่อพ่ะย่ะค่ะ แผนกการรถไฟจะรับผิดชอบสร้างถนนเหล็ก ถนนเหล็กที่กล่าวมานั้นที่จริงทำมาจากเหล็ก มีรางสองรางวางอยู่บนพื้น แต่ที่วิ่งบนรางนั้นไม่ใช่รถม้า แต่เป็นรถที่มีชื่อว่ารถไฟพ่ะย่ะค่ะ”

“รถไฟแต่ละขบวนสามารถบรรทุกของได้มากกว่ารถม้า และสามารถเดินทางได้หลายพันไมล์ต่อวัน หากสร้างทางรถไฟได้สำเร็จและมีรถไฟให้บริการ ก็จะใช้เวลาเพียงวันเดียวในการเดินทางไปที่อวิ๋นเฉิงพ่ะย่ะค่ะ สามารถลดระยะการขนส่งได้อย่างมาก และลดเวลาลงได้มากมาย รถไฟเป็นประโยชน์ต่ออาณาจักรและชาวเมือง ท่านพ่อโปรดอนุมัติด้วยเถิด”

ฮ่องเต้ฉินครุ่นคิด หากเป็นตามที่เจ้าสิบสี่กล่าวมา ในหนึ่งวันก็สามารถเดินทางได้หลายหมื่นไมล์ เช่นนั้นก็รวดเร็วมากเลย แม้จะเหลือเชื่อ แต่ก็ยังเลือกที่จะเชื่อ

“อย่างไรตอนนี้เจ้าก็เป็นผู้ดูแลกรมโยธาธิการ เรื่องนี้ไม่ต้องขอความเห็นจากข้าหรอก ข้าสามารถไปดำเนินการได้ตามต้องการ ข้าจะรอดูผลลัพธ์เท่านั้น”

ฉินเหยียนเห็นว่าท่านพ่อยอมตกลงจึงได้รีบประสานมือคารวะพูดว่า “ขอบพระทัยในความไว้วางใจพ่ะย่ะค่ะท่านพ่อ”

......

การเดินทางหลังจากนั้นไม่กี่วัน ได้เดินทางผ่านเยี่ยนอวิ๋นที่ทรุดโทรมหลายแห่ง เห็นความเสื่อมโทรมของเมืองหลังสงคราม เมื่อฟังเรื่องราวการล่มสลายของแต่ละเมือง ฮ่องเต้ฉินก็จิตใจสงบมาก

ชาวเมืองอาณาจักรจ้าวไม่ได้มีความประทับใจต่อคนอาณาจักรฉินนัก ต่อให้จ้าวจีเอ๋อร์จะช่วยชีวิตของพวกเขาจากความทุกข์ยาก ช่วยสร้างเมืองใหม่ให้กับพวกเขา แต่ความเกลียดชังจากการแย่งชิงทำลายเมืองก็ไม่อาจหายได้ในชั่วข้ามคืน

การเดินทางครั้งนี้พวกเขาระมัดระวังอย่างมาก เพื่อป้องกันการลอบสังหารของคนอาณาจักรจ้าว ทหารม้าพยัคฆ์เสือดาวต่างก็สวมชุดเกราะป้องกัน และทานเฉพาะอาหารที่พกติดมาเท่านั้น ไม่ได้ใจเย็นอย่างที่เคยผ่านมา

แต่ต่อให้เป็นเช่นนั้นความอันตรายก็เกิดขึ้นตามที่คาดไว้ พวกเขาเดินทางมาถึงในเมืองในตอนกลางคืนพอดีจึงต้องพักผ่อนที่โรงเตี๊ยม ฮ่องเต้ฉินและฉินเหยียนเพิ่งนั่งลงมา เจ้าของร้านก็ยกน้ำชามาให้อย่างเกรงอกเกรงใจและปรนนิบัติอย่างระมัดระวัง

“ท่านทั้งสองมาจากที่ใด และจะมุ่งหน้าไปที่ใดรึขอรับ?”

ฉินเหยียนเพียงแค่ชายตามองต้าหย่งก็ลงมือคุมร้านนี้เอาไว้ทันที

“แคร้ง” มีดสั้นหล่นจากแขนเสื้อลงพื้น ซึ่งพิสูจน์ได้ว่าเจ้าของร้านมีเจตนาจะฆ่า

“พวกเจ้าเป็นขุนนางอาณาจักรฉินที่ทำร้ายภรรยาและลูกของข้า ทำให้อาณาจักรของเราล่มสลาย ข้าอยากจะแล่เนื้อหัวเจ้าออกมาแล้วฆ่าทิ้งซะ!”

ต้าหย่งคุมตัวคนๆนั้นไป เหล่าองครักษ์พยัคฆ์เสือดาวเองก็ได้รีบตรวจสอบโรงเตี๊ยมแห่งนี้

หยางจิ่นซิ่วพบบางอย่างเข้าในห้อง ตอนที่ออกมาก็ได้มองไปทางฉินเหยียนด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์

“เจ้ามานี่หน่อย”

นางพาฉินเหยียนเข้าไปในห้องแล้วพบหญิงสาวตัวเล็กที่ผมรุงรัง สติฟั่นเฟือน นางถือกรรไกรเอาไว้แน่น นางขดตัวอยู่ตรงมุมกำแพงอย่างผวาแล้วพูดไม่หยุดว่า

“หลบไป อย่ามาแตะต้องข้านะเจ้าพวกอาณาจักรฉิน ออกไป!”