องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 595

เมื่อเห็นว่ารถม้าไม่คิดหยุด ชาวบ้านจึงพากันขวางทางกันอย่างบ้าคลั่ง

วางไปข้างหน้านอนลงกับพื้นขวางทางรถม้าเอาไว้ และเริ่มสร้างปัญหา พร้อมร้องตะโกนออกมา

“พวกเจ้าออกไปไม่ได้ ส่งเด็กนั่นคืนมาให้เรา!”

“หากไม่ส่งเด็กนั่นคืนมา ก็อย่าหวังว่าจได้ออกไป นอกจากจะวิ่งทับเราจนตาย!”

“พ่อหมอ” ยังคงหัวแข็ง เขาหยุดอยู่ต่อหน้ารถม้า กางแขนออกแล้วยืนกรานว่า

“ตอนนี้มีคนหลายสิบคนในหมู่บ้านล้มป่วยและอดอยาก พวกเขากำลังจะตาย หากไม่สังเวยชีวิตนางเพื่อบูชาเทพเจ้าแห่งแม่น้ำในวันนี้ พวกเราทุกคนในหมู่บ้านไม่อาจรอดตายได้ ต้องใช้ชีวิตนางบูชาเทพเจ้าเท่านั้น!”

ในรถม้า ฉินเหยียนที่รู้สึกขยะแขยงและเกลียดชังพวกคนโง่เหล่านี้ และออกคำสั่งเด็ดขาดว่า

“ออกไป!”

หลังจากได้รับคำสั่ง กองพันทหารม้าเสือดาวรีบก้าวไปข้างหน้าและแตะ “พ่อหมอ” ที่ขวางทางรถม้าของอ๋องเหยียนออกไปไกลหลายเมตร

“พ่อหมอ” ที่กำลังสับสน ล้มหน้าคว่ำลงไปกับพื้นและกลิ้งไกลออกไป เขายังคงชี้ไปที่รถม้าและปลุกระดมชาวบ้าน

“เร็วเข้า รีบเข้าไปแย่งตัวนางมา!”

เมื่อเห็น “พ่อหมอ” ที่ถูกทำร้ายจนล้มกลิ้งลงไป ชาวบ้านพากันวิตกกังวลและตะโกนออกไปด้วยควาฒโกรธ

“สู้กับพวกมัน!”

พวกเขาตรงไปยังรถม้าด้วยใบหน้าดุร้าย ตั้งใจแย่งชิงตัวเด็กสาวคนนั้นกลับมา

แต่ชาวบ้านที่เสียสติกลุ่มนี้ไม่ได้อยู่ในสายตาของของทหารม้ากองพันเสือดาวแม้แต่น้อย เพียงแค่ลงไม้ลงมือไม่กี่ครั้ง พวกเขาก็ไร้เรี่ยวแรงในการสู้กลับแล้ว

เพื่อเป็นการให้ทุกคนเสียกำลังใจ ต้าหย่งดึงตัว “พ่อหมอ” ที่เหมือนไก่บ้านตัวเล็กขึ้นมา แล้วโยนลงไปที่แม่น้ำ แล้วพูดอย่างชอบธรรมว่า

“ใช้เจ้าเป็นเครื่องสังเวยเทพเจ้าแห่งแม่น้ำเสียแล้วกัน!”

“อ้ะ!”

“จ๋อม”

“พ่อหมอ” ตกลงไปในแม่น้ำและพยายามดิ้นรนเพื่อขอความช่วยเหลือ

“ช่วย ช่วยข้าด้วย...”

หลังจากจัดการกับพวกชาวบ้านแล้ว รถม้าของฉินเหยียนก็แล่นผ่านหมู่บ้านไปอย่างาบรื่น และออกจากหมู่บ้านที่มีแต่ปัญหาแห่งนี้ทันที

พระอาทิตย์ตกอยู่เหนือภูเขาด้านตะวันตก

ฉินเหยียนพบที่ราบที่เหมาะแก่การจอดพักรถม้าและตั้งค่ายพักแรม

หลังจากที่จัดการตั้งค่ายแล้ว เริ่มจุดไฟ หยางจิ่นซิ่วนำกลุ่มหมอเขามมาทันที

หยางจิ่นซิ่วถอดหน้ากากของนางออก แล้วเข้ามาหาฉินเหยียนและถามอย่างเร่งรีบ

“เหตุใดเจ้าถึงขอให้ข้าหยุดควบคุมโรคระบาดล? โรคระบาดกำลังแพร่ไปทั่วหมู่บ้านสือโถวโกว ชาวบ้านติดเชื้อและไออย่างหนัก ทำไมอยู่ๆ ถึงไม่ช่วยชีวิตพวกเขาแล้วล่ะ?”

ฉินเหยียนที่กำลังย่างเนื้ออยู่ที่กองไฟ เมื่อได้ยินหยางจิ่นซิ่วพูดถึงชาวบ้านในหมู่บ้านแห่งนั้น เขาพลันมีสีหน้ารังเกียจขึ้นมาทันทีและพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“เจ้าไปถามคนอื่นเถิด ข้าขี้เกียจเล่า”

หยางจิ่นซิ่วขมวดคิ้ว ปกติแล้วฉินเหยียนเป็นคนมีน้ำใจเป็นอย่างมาก นางขึงหันไปหาต้าหย่งด้วยความสงสัยและถามออกไป