องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 596

เด็กสาวน้ำตาไหล ไม่มีใครสนใจนางตั้งแต่นางยังเด็ก เพื่อความอยู่รอดของตัวเองนางจึงต้องขายตัวและกับอาหาร ผู้ชายในหมู่บ้านต่างมาร่วมหลับนอนกับนาง แต่เมื่อมาถึงช่วงที่ต้องสังเวยชีวิตให้แก่เทพเจ้าแห่งแม่น้ำ ทุกคนต่างอยากให้นางตายไปเสีย

ตอนนี้ได้รับการช่วยเหลือจากคนแปลกหน้า ไม่เพียงแต่ไม่สนใจว่านางเป็นตัวซวย แต่พวกเขากลับยื่นขาไก่ให้นางอีกด้วย นี่ขาไก่เชียวนะ อาหารอันโอชะของโลกใบนี้ เขาไม่ต้องการอะไรจากนาง แถมยังมอบอาหารให้อีก

ทำให้นางรู้สึกอบอุ่นหัวใจยิ่งนัก

“ฟุ่บ” นางคุกเข่าลงต่อหน้าฉินเหยียน น้ำตาไหลอาบหน้า และขอบคุณจากใจ

“จิ่วเอ๋อร์ ขอบคุณทุกท่านที่ช่วยชีวิตข้า!”

หยางจิ่นซิ่วพยุงนางให้ลุกขึ้น ฉินเหยียนวางขาไก่ในมือของนาง

“ไม่ต้องเกรงใจ หลังจากนี้มาอยู่กับพวกข้า รีบกินตอนยังร้อนๆ เถอะ”

นางพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ปาดน้ำตา กัดขาไก่คำใหญ่และร้องไห้สะอึกสะอื้น

“หอม อร่อยมากจริงๆ!”

ทั้งชีวิตนาง ขาไก่ชิ้นนี้เป็นอาหารที่อร่อยที่สุดที่นางเคยกินมา อีกทั้งคนเหล่านี้ยังเป็นคนที่ดีที่สุดที่นางเคยพบเจอด้วยเช่นกัน

นางจดจำทุกอย่างที้เกิดขึ้นในวันนี้ได้ คนใจดีเหล่านี้ช่วยจุดไฟแห่งความหวังใหม่ให้นางอีกครั้ง

ในใจนางแอบสาบานกับตนเองว่า นางจะตอบแทนพวกเขาให้ได้

ฉินเหยียนเห็นว่าเด็กสาวกำลังเพลิดเพลินกับอาหาร จึงเรียกทุกคนให้มากินอาหารด้วยกัน

บรรยากาศเป็นไปอย่างครึกครื้น ร่วมกันพูดคุยและหัวเราะขณะกินข้าวกับรอบกองไฟ

ฉินเหยียนถามนางในขณะที่กินข้าวว่า

“ข้ายังไม่รู้เลยว่าเจ้าชื่ออะไร”

เด็กสาวรีบบอกชื่อตัวเองทันที

“ข้าชื่อว่าหานจิ่ว ข้าเกิดในช่วงฤดูหนาว พวกเจ้าเรียกข้าว่าเสี่ยวจิ่วหรือจิ่วเอ๋อร์ก็ได้เจ้าค่ะ”

ในยุดชายเป็นใหญ่ ไม่ได้ให้ความสำคัญกับผู้หญิงมากนัก ไม่มีชื่อแซ่ มีแค่ชื่อเรียกติดหูก็เท่านั้น

หยางจิ่นซิ่วดูแลจิ่วเอ่อร์ และคอยถามไถ่

ทุกคนเห็นว่านางยังเด็ก แต่ไม่คาดคิดว่านางจะมีอายุเพียงแค่สิบสีปีเท่านั้น นั่นทำให้ทุกคนต่างรู้สึกสงสารนาง!

“จิ่วเอ๋อร์”

หยางจิ่นซิ่วชี้ไปที่ฉินเหยียนและพูดเสียงต่ำว่า

“ชายคนนี้เป็นผู้นำกลุ่มของเรา อ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉิน จากนี้ไป เจ้าคอยติดตามเขา เพลิดเพลินไปกับการสำรวจโลกใบนี้ มีอาหารให้กินทุกมื้อ เจ้าไม่ต้องกังวลอีกต่อไป”

จิ่วเอ๋อร์กระพริบตากลมโตของนาง

“องค์ชายยิ่งใหญ่กว่าหรือผู้ใหญ่บ้านใหญ่กว่าหันหรือ?”

“ฮ่าๆ!”

ทุกคนได้ยินเช่นนี้ต่างพากันหัวเราะออกมา เด็กสาวคนนี้ไม่รู้เรื่องอะไรเลยจริงๆ

ขระที่พวกเขาพูดคุยและหัวเราะ ฉินเหยียนเห็นรอยฟกช้ำที่แขนของหานจิ่ว เขาจึงถกแขนเสื้อนางขึ้น

มีทั้งรอยถูกเชือกมัด รอยถูกตี ถูกต่อย ทิ้งรอยฟกซ้ำสีเขียวสีม่วงคล้ำเอาไว้

“ไปหยิบยาแก้ปวดมา”

ฉินเหยียนวางเนื้อเสียบไม้ในมือลง จับแขนหานจิ่วและถกแขนเสื้อนางขึ้น

ผู้คนรอบข้างพากันสับสนกับท่าทีของฉินเหียน แต่เมื่อพวกเขาเห็นรอยแผลจึงเข้าใจในทันที

“มีบางอย่างผิดปกติ!”

ฉินเหยียนตกตะลึง เสี่ยวจิ่วชักแขนกลับ แต่ไม่อาจดึงกลับมาได้เพราะไม่มีแรง

“ถอดเสื้อผ้าออกเถิด ให้ข้าดูใต้แขนเจ้าหน่อย”