องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 623

หยางจิ่นซิ่วไม่ได้ตอบกลับ นางกระตุกข้อมือให้ทวนหมุนแล้วสลัดออกจากการถูกสกัด จากนั้นก็ใช้กระบวนท่าสุดแกร่งของตระกูลหยาง

“พลิกอาชาจู่โจม!”

“ติ๊ง” ด้วยกระบวนท่านี้ทำให้เฝิงตู่ต้องถอยหลังไปสามก้าว เฝิงตู่รู้สึกหัวชาขึ้นมาแล้วพูดว่า

“นี่ต้องเป็นกระบวนท่าทวนของตระกูลหยางแน่นอน หรือว่าเจ้าคือแม่ทัพหญิงหนึ่งเดียวในตระกูลหยาง หยางจิ่นซิ่วรึ?”

หยางจิ่นซิ่วตะลึง นางไม่คิดว่าจะมีคนรู้จักนาง จึงปฏิเสธว่า “ไม่ใช่!

นางใช้ทวนสีเงินจู่โจมให้เฝิงตู่ถอยหลังไปหลายก้าว

เมื่อเฝิงตู่ยืนมั่นคงแล้ว แววตาของเขาก็ประกายจิตสังหารที่แรงกล้าออกมา

“หึ เดิมทีข้าก็ไม่อยากฆ่าเจ้าหรอกนะ แต่ในเมื่อเจ้าเป็นคนทรยศ! วันนี้ข้าก็จะสังหารคนทรยศที่ขายตระกูลเพื่อผู้คนตระกูลหยางที่แสนภักดีเหล่านั้น!”

หยางจิ่นซิ่วถือทวนแล้วตะคอกเสียงเข้มงวด “เจ้ารู้รึไม่ว่าสิ่งใดคือผู้คนที่ภักดี!”

การย้อนถามนี้ทำเอาเฝิงตู่อึ้งไป และได้ยินหยางจิ่นซิ่วพูดอย่างเข้มงวดว่า

“ตระกูลหยางทั้งสามจนถึงปัจจุบันมีทั้งสิ้นหนึ่งร้อยเจ็ดสิบแปดคน ไม่ว่าจะเป็นบุตรชายหรือหญิง ชายรับใช้หรือหญิงรับใช้ ต่างก็ตายในสนามรบถึงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเจ็ดคน มีจำนวนมากมายที่ภักดีต่ออาณาจักรจ้าวอย่างสุดใจ แต่สุดท้ายแล้วได้อะไรกลับมาบ้าง?”

“ใต้หล้านี้เกิดวิกฤต พวกขุนนางทรยศถืออำนาจทำลายล้างผู้ภักดี ชาวเมืองต้องไร้ที่อยู่อาศัย มีเพียงอ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉินเท่านั้นที่จะช่วยโลกนี้ได้ เจ้าไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด!”

หยางจิ่นซิ่วดวงตาแดงก่ำราวกับเสียสติไป นางออกกระบวนท่าทวนสุดกำลัง เพื่อที่จะโจมตีกงซุนอู๋หมิงให้ถอยไป จะปล่อยให้เขาไปทำร้ายอ๋องเหยียนแม้แต่น้อยไม่ได้

“แคร้งๆๆๆ” ในขณะที่เฝิงตู่ตั้งรับเขาก็ขมวดคิ้ว คำพูดเหล่านี้เหมือนว่าจะเคยมีใครเคยพูดเช่นนี้กับเขามาก่อน เหตุใดจึงคุ้นหูนักนะ? แต่ในสนามรบจะมาใจลอยไม่ได้ เฝิงตู่จึงไม่ไปคิดอะไรมากนัก

ในขณะที่ตั้งรับการโจมตีของหยางจิ่นซิ่วเขาก็มองออกแล้วว่านางมีการโจมตีที่เตรียมใจจะตายด้วยกัน ตราบใดที่เฝิงตู่กล้าฆ่านาง ด้วยสายเลือดของตระกูลหยางและกระบวนท่าทวนสุดแกร่งของตระกูลหยางแล้ว จะต้องตายไปด้วยกันแน่นอน

การโจมตีที่ไม่ห่วงชีวิตของหยางจิ่นซิ่ว เจตนาจะใช้ชีวิตแลกชีวิต นั่นทำให้เฝิงตู่ไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดคนตระกูลหยางที่จงรักภักดีต่ออาณาจักรจ้าวจึงทำการทรยศอาณาจักรได้ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ทั้งสองประมือกันไปราวสิบห้านาที เมื่อถึงเวลาแล้วเฝิงตู่ก็ไม่มัวรีรอ เขาตวัดดาบฟันไป

“ข้าไม่เล่นกับเจ้าแล้ว”

ด้วยกระบวนท่าที่ออกแรงสุดกำลังทำให้หยางจิ่นซิ่วถอยไปหลายก้าว และแล้วกงซุนอู๋หมิงก็ใช้วิชาตัวเบากระโดดขึ้นไปแล้ววิ่งไปทางตำหนักจินหลวน

หยางจิ่นซิ่วดึงสติกลับมาได้แล้วก็ตะโกนว่า “หยุดนะ! ห้ามเข้าใกล้ตำหนักใหญ่ในพระราชวัง!”

ในตำหนัก

เซี่ยชิงมองด้านนอกอยู่ตลอด แต่เพราะกงซุนอู๋หมิงเอาหยางจิ่นซิ่วมาเป็นโล่ หลบอยู่ด้านหลังของนาง ทำให้ไม่อาจยิงธนูได้เลย ส่วนกองกำลังพยัคฆ์เสือดาวที่คอยเฝ้าระวังอยู่ในตำหนักก็จ้องมองประตูไว้อย่างไม่ละสายตา พวกเขากังวลอย่างมาก

ทันใดนั้น “โครม” ประตูตำหนักถูกเตะออกจากด้านนอก หยางจิ่นซิ่วกระแทกประตูตำหนักเข้ามาแล้วล้มลงอยู่กับพื้น

“แค่กๆ!” หยางจิ่นซิ่วล้มลงไปและกระอักเลือดออกมา นางล้มพับกับพื้นแล้วไอไม่หยุด เหล่ากองกำลังพยัคฆ์เสือดาวระวังตัวและถืออาวุธไว้แน่น

เฝิงตู่ถือดาบเอาไว้แล้วเดินเข้ามาอย่างแน่วแน่ จากนั้นก็ตะโกนในตำหนักว่า

“อ๋องเหยียนอาณาจักรฉินอยู่ที่ใด รีบออกมาตายได้แล้ว!”

แววตาของฉินเหยียนประกายความเข้มงวด เขาลุกขึ้นยืนจากบัลลังก์แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ข้าอยู่นี่!”

เมื่อพูดดังนั้นแล้ว ฉินเหยียนก็ถือปืนคู่เอาไว้อย่างน่าเกรงขาม แล้วหันปืนไปทางนักฆ่า

เฝิงตู่ชี้ดาบไปอย่างเผด็จการ แววตาประกายจิตสังหาร

ทั้งสองสบตากัน เมื่อเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายก็พูดออกมาพร้อมเพรียงกันว่า “เป็นเจ้าได้อย่างไร!”