องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 622

เมื่อเสวยมื้อค่ำแล้วหยางจิ่นซิ่วและเซี่ยชิงก็สวมใส่ชุดเกราะเต็มรูปแบบเดินเข้ามาในตำหนักจินหลวน

ในมือของเซี่ยชิงยังยกชุดเกราะชุดหนึ่งเอาไว้ด้วย นางเดินมาตรงหน้าของฉินเหยียนแล้วถวายขึ้นพร้อมพูดว่า

“ท่านอ๋องเพคะ บัดนี้ฟ้ามืดแล้ว พวกหม่อมฉันจะช่วยพระองค์สวมใส่ชุดเกราะเพื่อความระมัดระวังและเตรียมพร้อมสำหรับเหตุฉุกเฉินเพคะ”

ฉินเหยียนปฏิเสธว่า “ข้าไม่ใส่ ข้าเป็นถึงอ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉิน จะไปกลัวนักฆ่าได้อย่างไร?”

หยางจิ่นซิ่วขมวดคิ้ว นางไม่คิดว่าฉินเหยียนจะยังดื้อรั้นอยู่อีก นางพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “ไม่ใส่ไม่ได้ ลงมือ!”

หยางงจิ่นซิ่วและเซี่ยชิงเข้าไปจับตัวฉินเหยียนเอาไว้ สิบสองปิ่นหิรัญย์รีบช่วยกันใส่ชุดเกราะให้เขาอย่างรวดเร็ว

ฉินเหยียนเป็นเหมือนหุ่นเชิดที่ถูกเหล่าหญิงสาวจัดการ เขาพูดอย่างจนปัญญาว่า

“นี่พวกเจ้าคือท่านอ๋องหรือข้าคือท่านอ๋องกันแน่ ข้าไม่ใส่ก็ดึงดันจะให้ข้าใส่ พวกเจ้ากำเริบเสิบสานยิ่งนัก!”

เซี่ยชิงเกลี้ยกล่อมว่า “ท่านอ๋องอย่าดื้อรั้นอีกเลย นี่เกี่ยวข้องกับชีวิตของพระองค์เชียวนะ พวกหม่อมฉันจะต้องระวังมากเป็นพิเศษเพคะ!”

ฉินเหยียนขยับแขนของเขาที่ถูกชุดเกราะรัดแล้วพูดอย่างโอหังว่า “ไม่เกรงกลัวต่ออุปสรรคใดๆ ไม่พอใจก็สู้มัน!”

หยางจิ่นซิ่วเบ้ปากอย่างหมดคำพูด “ข้าว่าเจ้ายังไม่สร่างเมาสินะ ถึงยังพูดจามึนเมาเช่นนี้!”

.....

อีกด้านหนึ่ง

ขณะนี้เฝิงตู่ก็ได้สวมชุดสีดำกลมกลืนไปกับท้องฟ้ายามราตรี และรออยู่นอกพระราชวังอยู่นานแล้ว ในมุมมืดที่อยู่ไม่ไกลจากเขามีกลุ่มคนสีดำๆรวมตัวกัน ล้วนเป็นนักฆ่าที่เหล่าตระกูลขุนนางเก่าส่งมา ในขณะที่ทุกคนกำลังรอกันอยู่ ประตูเล็กๆหลังตำหนักก็ถูกเปิดออก

ชายที่สวมหมวกไม้ไผ่พูดอย่างเย็นชาว่า “เข้าไปสิ”

เหล่านักฆ่าต่างก็วิ่งเข้าไปในพระราชวังด้วยแววตาที่ดุร้าย เมื่อทุกคนเข้าไปแล้วเฝิงตู่จึงเดินมาเบื้องหน้าของชายสวมหมวกแล้วเอียงศีรษะถามว่า “ข้าเข้าไปเองก็ได้ เหตุใดต้องเอาคนพวกนี้มาหาที่ตายด้วย?”

ชายสวมหมากพูดเสียงเรียบนิ่งว่า “อ๋องเหยียนมีกองทัพพยัคฆ์เสือดาวหนึ่งพันนายคอยคุ้มครอง หากไม่มีคนพวกนี้มาเปิดทางให้ เจ้าจะไปถึงตัวอ๋องเหยียนยาก อีกทั้งข้างกายของเขายังมีองครักษ์สองคน คนหนึ่งมีนามว่ารากษสวิภีษณะ อีกคนมีนามว่ารากษสราวัณ มีพลังการต่อสู้ที่เหนือชั้น เจ้าจะต้องระวังให้ดี”

เฝิงตู่สีหน้าเรียบนิ่ง เขาได้ไปสืบเรื่องคนที่อยู่ข้างกายของอ๋องเหยียนมาอย่างชัดเจนแล้ว เขาพูดด้วยเสียงเรียบนิ่งว่า

“ข้ารู้แล้ว ไม่มีใครที่ฆ่าไม่ตายด้วยน้ำมือของข้าหรอก”

ว่าแล้วก็เดินเข้าไปในพระราชวังอย่างรวดเร็ว

นักฆ่าที่เข้าไปก่อนแล้วตะโกนฆ่าเสียงดังสนั่น “ฆ่ามัน!”

เหล่ากองทัพพยัคฆ์เสือดาวตอบสนองอย่างรวดเร็ว พวกเขารีบชักดาบออกมาทันที ทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันอย่างดุเดือดอยู่นอกตำหนัก

เฝิงตู่คำนวณดูแล้วตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา เขายังคงแอบซ่อนอยู่ในที่ลับ และเห็นว่าพวกนักฆ่ากำลังต่อสู้กับกองทัพพยัคฆ์เสือดาวอย่างดุเดือด เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ แต่ทหารรักษาพระราชวังในตอนกลางคืนกลับไม่เข้ามาช่วยเลย หวังว่าพวกนักฆ่าจะจัดการกองทัพพยัคฆ์เสือดาวได้อย่างสิ้นซาก

เมื่อใกล้ยามจื่อ

พวกตัวตายแทนถูกทหารพยัคฆ์เสือดาวปราบปรามเพียงฝ่ายเดียว